سرویس موسیقی هنرآنلاین: تالار رودکی در بیست و یکمین روز اسفندماه میزبان کنسرت تریو پیانو مِدِرُ بود که توسط فارغ‌التحصیلان کنسرواتوار چایکوفسکی شکل‌گرفته است.
رومان خالماتوف نوازنده ویولن، دنیس یاورسکی نوازنده پیانو و مهدی عبدی نوازنده ویولونسل، اعضای این تریو هستند.
این نخستین اجرای اعضای تریو پیانو مِدِرُ در ایران بود. آن‌ها که در دانشگاه هم‌کلاسی بودند و دارای مقام‌های بین‌المللی هستند، در نظر دارند قطعات مختلف را از کلاسیک تا موسیقی مدرن به اجرا دربیاورند و پس از تهران در لندن و لهستان و ... به اجرا بپردازند.
نخستین قطعه از هایدن انتخاب شده بود و با حرکت پنجه‌های نوازنده پیانو روی کلاویه های آن در سالن طنین انداخت. پیانو تریو شماره 39 (جیپسی) از این آهنگساز و موسیقی‌دان اتریشی شنیده شد.
موسیقی با هارمونی خوبی همراه بود و با آرامی فرازوفرودهای خود را طی می‌کرد.
بیشتر حاضران که مخاطب جدی موسیقی کلاسیک بودند، جذب اجراشده بودند و این قطعه موفق شده بود به‌خوبی همه را با خود همراه کند. نوازنده پیانو هنرمندانه با ضربه به کلاویه ها این پیانو تریو را نواخت. تشویق حاضران در انتها نشان از رضایت آن‌ها داشت.
برای دومین قطعه به سراغ موزیسین رمانتیک روسی رفتند. تیرو الیگا شماره 2 از میان ساخته‌های سرگئی راخمانینف تمرین شده بود تا نواخته شود.
این قطعه با رشته آکوردهای پیانو شروع شد و در ادامه آکوردها سنگین‌تر و شدیدتر شدند و به سمت اوج خود حرکت نمودند. در اوج صداها در هم‌آمیخته شد و در قسمت میانی تم روسی اثر به‌خوبی خود را به نمایش گذاشت. در میانه نیز آرپژ های پیانو همراهی‌اش را با نواها حفظ کرد. در ادامه دوباره تم قطعه تغییر کرد و رنگ روسی آن کم‌رنگ شد.
قطعه بعدی به بهزاد عبدی تعلق داشت، قطعه‌ای از او که برای پیانو نوشته‌شده بود و به گفته خودش در این شب برای نخستین بار در جهان به اجرا درآمد. یک پیانو تریو دیگر به گوش مخاطبان این شب رسید تا نوبت به آخرین قطعه برسد.
شوستاکوویچ آهنگسازی بود که ساخته‌اش بانام پیانو تریو شماره دو در لیست اجرا بود و این‌گونه بود که تم موسیقی روسی در این اجرا حفظ شد.
ساخته این آهنگساز روس به‌خوبی به اجرا درآمد و باعث شد نظم و هماهنگی نوازندگان به چشم بیاید. در این قطعه هر یک از نوازندگان در قسمت‌هایی هنرنمایی کرد و علاوه بر گوش مخاطبانشان، چشم‌هایشان را نیز معطوف صحنه نمودند.
جمعیت که غرق شنیدن موسیقی بود و فکر نمی‌کرد این قطعه پایانی باشد، پس از سکوت چند لحظه‌ای به تشویق ممتد گروه پرداخت.