به گزارش هنرآنلاین، پنجشنبه 24 بهمن، طی مراسمی با حضور برخی از صاحبنظران و اساتید معماری کشور، شماره‌های جدید از مجله تخصصی دال، رونمایی شد.
مدیر مسئول و صاحب امتیاز مجله دال در این مراسم گفت: سوی فعالیت فصلنامه تخصصی معماری و شهرسازی "دال" تحلیلی و انتقادی است.
محمدعلی عسلی ادامه داد: سوی فعالیت برپایه آسیب‌شناسی و یافتن خرده آسیب‌های درون نظام و البته به دور از تخطعه اشخاص یا ارگان‌ها است؛ ما هیچگونه ابایی از باز کردن پرونده‌های مربوط به این نوع از رویه و سویه آسیب‌شناسانه نداریم. تلاش‌مان بر آن است که با موضوعات بسیار ریشه‌ای برخور کنیم.
وی با تشریح رویکرد مجله "دال" روند نوشتار مجله را شامل ۳ تا ۵ مقاله و مصاحبه با دیدگاه‌های متفاوت در زمینه تعیین شده عنوان کرد.
عسلی با بیان اینکه امکان دارد زاویه‌های پرداخته شده در موضوع تعیین‌شده برای مخاطب ناکافی باشد ادامه داد: "دال" کتاب نیست بلکه مجله است؛ همین اندازه که بتوان بحث را برای خواننده به شکوفایی اولیه رساند برای‌مان بسیار ارزشمند است؛ پس از آن اگر منجر به تولید رویای جدید در ذهن خواننده شود ما را به رسالت خود رسانده است.
مدیر مسئول مجله دال گفت: این مجله در هر شماره علاوه بر مقاله‌ها و مصاحبه‌های مرتبط با موضوع تعیین شده، یک مصاحبه آزاد را هم شامل می‌شود که به گفته امین عسلی می‌تواند مصاحبه‌های جذابی باشد.
عسلی ادامه داد: هدف اصلی ما صرفاً بازتاب و بیان نکته‌های مغفول مانده است؛ نکته‌هایی که جامعه معماری ایران به آن نمی‌پردازد و بسیاری اوقات از آن بی‌اطلاع است؛ علت آن است که در نظم معماری بسیاری اوقات به مسائل به طور ریشه‌ای و عمقی نگاه نکرده‌ایم.
در ادامه این رویداد موضوع تعیین‌شده شماره جدید مجله "دال" به بحث و گفتگو گذاشته شد.
کیوان نریمانی، عضو شورای سیاستگذاری مجله "دال"، در ابتدا به تشریح شاخه‌های معانی موجود "میان‌مایگی" در هنر، اخلاق و جامعه‌شناختی پرداخت و توضیح داد: بازاندیشی مفاهیم موجود در رشته‌های مختلف فرهنگ سرزمین ما بسیار شایسته و لازم است.
او اضافه کرد: پس از مشروطیت بود که جامعه ایرانی به بازیاندیشی پرداخت و راه را آغاز کرد؛ در حوزه معماری من فکر می‌کنم مجله "دال" از پیشتازان بوده است.
نریمانی با یاد آور شدن آنکه "دون‌مایگی"، "تهی مایگی"، "بی‌مایگی"، "پر مایگی" همه موارد مورد بحث در موضوع میان‌مایگی است معتقد بود آغازگر این موضوع در ایران کتابی بود که پیش از این در قالب ارجاع به گفته‌های نیچه و گفتمان او در برابر اندیشه افلاطون و از منظر اخلاق مطرح شده بود.
در ادامه این گفتگو محمدرضا حائری مازندرانی، از معماران مطرح کشور، این شماره از مجله را مملو از توشه‌های خواندنی توصیف کرد و در پرداخت به موضوع "میان‌مایگی در جامعه معماری معاصر ایران" توضیح داد: به عنوان معمار به شما می‌گویم آنچه که در شهر و روستا ساخته شده است اسمش معماری نیست. ما معماری نداریم که معماری معاصری داشته باشیم؛ معماری از نظر من یک جریان اجتماعی است؛ همه باید حس کنند که اثر شما را دگرگون کرده و در آن احساس راحتی می‌کنید؛ آثاری که امروزه ساخته می‌شود در عرصه ساختمان‌اند یا پایین‌تر از ساختمان؛ حتی مهندسی هم نیستند؛ بسیاری از آن‌ها مهندسی ندارند؛ بنایی‌ست که صرفا به سند ملکی تبدیل شده است؛ میان‌مایگی این ساختمان‌هایی است که ساخته می‌شوند.
حائری با بیان اینکه شهر آینه تمام نمایی‌ست و با حرکت به سوی میان‌مایگی در بافت شهری نمود پیدا خواهد کرد ادامه داد: من فکر می‌کنم هدف مجله "دال" یک هشدار و زنگ خطر بود؛ هشداری که ما را متوجه بحثی کند که در حال اتفاق است؛ چون خودمان در آن هستیم ممکن است متوجه این قضیه نباشیم ما از آن فاصله می‌گیریم و به آن نگاه می‌کنیم.
بخش اعظم جامعه ما شهرنشین محسوب می‌شود هشتاد درصد جامعه ایرانی هم اکنون در شهر زندگی می‌کنند. این در حالی که در دهه سی این مقدار خیلی کمتر بود؛ لغت شهرنشین را در مقابل شهروند بگذارید؛ شهروند کسی است که آگاهانه مکان زیستش را انتخاب می‌کند و در برابر مکان زیستش تعهد و مسئولیت دارد در حالی‌که شهرنشین اینطور نیست؛ من می‌گویم "میان‌مایگی" با شهرنشین، شهرگرا، شهر بند در برابر شهروند مشابه است؛ یعنی ماها مجبور شدیم به خاطر یک شکل‌بندی اقتصادی اجتماعی به شهرها برویم بدون این که ملزومات شهروندی را داشته باشیم؛ در نبود این ملزومات میل به "میان‌مایگی" بسیار افزایش پیدا می‌کند.