سرویس معماری هنرآنلاین: مونا ساجدی، مدرس و عضو هیئت مدیره مرکز معماری ایران، عدم استفاده از پتانسیل‌های موجود در معماری را از جمله مشکلات عدیده این بخش دانست و در این باره به خبرنگار هنرآنلاین گفت: به نظرم عدم استفاده از پتانسیل‌های بومی یکی از عمده معضلات کشور ما در عرصه معماری است.

او افزود: ما در کشوری با فرهنگ غنی و سابقه معماری قدیمی و طولانی زندگی می‌کنیم، بنابراین چنین سوابقی بسیار می‌تواند به ما کمک کند اما متأسفانه اغلب معماران، بدون توجه به این پتانسیل‌ها صرفاً با یک تقلید کورکورانه از مجلات و طرح‌هایی که در آن سوی دنیا موجود است، کار ارائه می‌دهند، درحالی‌که اگر اندکی به داشته‌های خودمان یعنی فرهنگ و سنت کشور توجه کنیم، می‌توانیم به روند موفق‌تری دست پیدا کنیم البته منظور من از این صحبت‌ها سنت‌گرایی و بازگشت صرف به گذشته نیست.

رئیس هیئت مدیره شرکت طرح ساخت آتین تصریح کرد: در زلزله سال گذشته کرمانشاه، بسیاری از معماران طرح‌ها و ایده‌های متعددی را ارائه دادند تا هر چه سریع‌تر منطقه بازسازی شود اما متأسفانه اغلب طرح‌های ارائه شده، صرفاً جنبه مسابقه‌ای داشت زیرا برخی از معماران این رویدادها را زمینه‌ای برای مطرح و برنده شدن می‌دانند درحالی‌که اگر اندکی به ایران و ایرانی بیاندیشیم، وضعیت بهتری را شاهد خواهیم بود.

ساجدی، بهره‌برداری از داشته‌ها و تجربیات گذشته را یک نیاز جدی دانست و اظهار کرد: بسیاری از معماران ما برای تحصیل به خارج از کشور می‌روند، اما مسئله اینجاست که لزوماً آموخته‌های آن سوی مرز برای کشور ما کاربردی نیست.

او ادامه داد: یک معمار باید بر مبنای کشوری که در آن فعالیت می‌کند، شهر و حتی کوچه‌های آن طراحی کند، بنابراین باید بر مبنای مختصات و زمینه ایران کار کنیم اما به نظر می‌رسد که مسابقات اندکی این روند را دچار مشکل کرده‌اند.

این مدرس خاطرنشان کرد: نگاه فرمالیستی و فرم گرایانه‌ای که امروز بین معماران رواج پیدا کرده نیز، یقیناً در مشکلات موجود بی‌تأثیر نیست. متأسفانه بسیاری از معماران فراموش می‌کنند که فضا را برای یک انسان ایرانی که ساکن شهر یا روستا است، طراحی می‌کنند.

ساجدی، روند آموزش در عرصه معماری را نیازمند تحول دانست و بیان کرد: دانشجویان ما دارای دانش مناسبی از ترکیب بصری، رنگ، چیدمان و ... هستند اما متأسفانه هرگز قبل از شروع کار تصور نمی‌کنند، انسانی که قرار است در فضای طراحی شده آن‌ها زندگی کند، دارای چه ویژگی‌هایی است و چگونه باید زندگی و آرامش او را تأمین کنند.

او تأکید کرد: هر فردی با همسایه کناری خود به لحاظ نوع زندگی، دیدگاه و بسیاری از خصایص دیگر متفاوت است بنابراین روند امروز ساختمان‌سازی و یکسان کار کردن در این مسیر، کاملاً اشتباه است.

این مدرس، معماری را هنری پیچیده و آمیخته با روح و روان انسان دانست و گفت: من در روند آموزش سعی می‌کنم به هنرجویانم بیاموزم که در مرحله نخست احساسات خود را نسبت به فضاهای دوران کودکی خود به خاطر بیاورند و سپس دلیل احساس مثبت یا منفی خود را نسبت به آن فضا بررسی کنند.

ساجدی افزود: به نظرم معماری را نمی‌توان به عنوان یک پروسه آموخت بلکه افراد باید بیاموزند که معماری را بر اساس کارکرد و شخصیت خود خلق کنند زیرا معماری هنری پیچیده است که با روح و روان انسان درآمیخته بنابراین باید در طراحی هر فضایی به فرهنگ و دیدگاه مخاطب کاملاً توجه کنیم و سلیقه او را مد نظر قرار دهیم.