گروه مد و لباس هنرآنلاین: بارها و بارها شاهد آن بوده‌ایم که رسانه‌های خارجی درباره روند حرکت چرخ‌های صنعت فشن در آسیا مطالبی را منتشر کرده و آن را از جوانب گوناگون مورد بررسی قرار داده‌اند. اخیراً نیز گزارشی از سوی بی بی سی فارسی منتشر شد مبنی بر توجه فعالان صنعت مد در آسیای شرقی به نیاز زنان مسلمان به لباس‌های پوشیده که تأمل برانگیز است.
منظور از کشورهای آسیای شرقی مجموعه ای از کشورهایی است که یا اسلامی هستند و یا درصد قابل توجهی از آنها مسلمان اما فصل مشترک همه آنها این است که در هیچ‌یک از آنها حجاب و پوشش اسلامی به عنوان یک قانون مدنی واجب و ضروری نیست و اینجا پرسشی که مطرح می شود اینکه با این تفاسیر پس چرا عزمی در تأمین نیاز آنها به لباس های پوشیده وجود دارد؟
نکته قابل توجه در بررسی این مسئله این است که اغلب این کشورها از جمعیت فراوانی برخوردار هستند، از پرجمعیت‌ترین کشور اسلامی یعنی اندونزی گرفته تا هندوستان که بیشترین جمعیت مسلمان را در خود جای داده و یا چین و برخی دیگر از کشورها که فراوانی چشمگیری از مسلمانان در آنها به چشم می خورد.
از این منظر حتی اگر بسیاری از بانوان مسلمان با ملیت این کشورها قائل به پوشش اسلامی همچنانکه در بسیاری از کشورهای اسلامی عرف و یا قانون است، نباشند با این وجود اما تأمین لباس مناسب و پوشش مناسب برای آنها گردش مالی قابل توجهی را به وجود آورده که نتیجه آن رونق فزاینده صنعت و بازرگانی حوزه مد و لباس در این کشورهاست.
از سوی دیگر اهتمام برندهای مشهور تولید و عرضه البسه در جهان که شاید تعدادی از بهترین های آنها در کشورهای آسیای شرقی مستقر باشند، به تهیه لباس با مشخصات و مختصات اسلامی موجب جلب اعتماد مخاطبان و مصرف کنندگان شود تا آنجا که این قشر مجاب و تشویق شوند که سایر اقلام مصرفی خود را نیز از این برندها تأمین کنند.
نکته حائز اهمیت دیگر تنوعی است که باید این تولیدکنندگان در تولید پوشاک اسلامی مصرفی در نظر بگیرند. تولید به فرم های امروزی در طراحی لباس مورد نیاز طیف های مختلف اجتماعی این کشورها و توجه به این نکته که البسه تولیدی باید دارای قابلیت های متفاوتی باشد که دربردارنده خواست عرفی و شرعی آنها باشد.
قطعاً نیاز یک زن مسلمان شاغل در یک واحد آموزشی با یک زن فعال در حوزه درمانی و یا شاغل در یک اداره متفاوت است و این خود در صورت تحلیل کارشناسی و بررسی داده های مورد نیاز متأثر از تحقیق و پژوهش میدانی می توان جریانی را موجب شود که مورد توجه و تقلید فعالان لباس در سایر کشورها حتی آنهایی که قانون حجاب در آنها اجباری است شود.
به هر حال در این کشورها یعنی آنهایی که حجاب در آنها به عنوان یک قانون مدنی الزامی است، پرداختی یک سویه و تک ساحتی به امر حجاب نمی توانند داشته باشند و برای تأمین نظر سلایق و ذائقه افراد گوناگون باید به فکر تنوع فرمی و شکل طراحی در تولید این لباس ها باشند.
در نتیجه صرفنظر از اینکه ممکن است این اقدام در کشورهای آسیای شرقی صرفاً با نیات سودجویانه و کاملاً اقتصادی صورت گرفته باشد اما به هر حال می‌تواند الگویی برای سایر کشورهای اسلامی بوده که اهتمام ویژه‌ای به تنوع بخشی به البسه اسلامی داشته باشند تا حتی از این منظر سایر اقشار تشویق به مصرف چنین محصولاتی شوند.