سرویس مد و لباس هنرآنلاین: طراحی در هر صنعتی به‌مثابه آرایه‌ای فرهنگی و هنری است که می‌تواند با رعایت اصول زیبایی‌شناختی، مخاطب اثر یا محصول نهایی را به درک درستی از نگرش‌های اجتماعی برساند.
طراحی با تکیه بر تمام ظرفیت‌های هنری خود بر آن است تا با زبانی گویا، بخش گسترده‌ای از نمادهای فرهنگی و نحله‌های فکری یک تمدن و تحولات ایجادشده بر آن را روی تاروپود لباس مردمانش نقش بسته و نمایشگر نقش اجتماعی و جایگاه عقیدتی مصرف‌کننده خود باشد.
این در حالی است که طراحی گستره‌ای یک‌سویه که منجر به تحمیل خواست و اراده طرح شود نیست، چراکه طراحان همواره بر آنند تا از جامعه وام گرفته و با فرار از تکرار طوطی‌وار کلیشه‌ها، در متن و بطن پاسخ به نیاز و ذائقه جامعه قرار گیرند.
هرچند طی دهه‌های اخیر، چالش همه‌جانبه میان زندگی سنتی و رویکرد مدرنیته، بعضاً جامعه طراح را نیز دچار نوعی سردرگمی در روند ارائه ایده و فکر کرده و در مواردی منطبق شدن با دنیای فریبنده تجدد در فضای سنت، حرکتی ابهام‌برانگیز و دشوار به نظر رسیده است.
اما در روی دیگر سکه جریان صنعت، موضوعات مبتنی بر تولید اثر است. تولیدی که از دو حال خارج نیست؛ یا متکی بر تجربیات دیگران است یا ملهم و مبتنی بر آثار بدیع طراحان.
واقعیت آن است در عرصه مد و لباس کشور، هرچند هم طی سال‌های اخیر، تلاشی روبه‌جلو را از سوی هنرمندان این عرصه شاهد بوده‌ایم اما در ابعاد تولیدی و صنعتی این حوزه، خبری از وجود عزمی راسخ برای همراه ساختن جامعه آکادمیک طراح با صنعت وجود نداشته است.
این در حالی است که تولیدکنندگان باید ریسک سرمایه‌گذاری برای طرح‌ها و ایده‌های نو را بپذیرند. این شرط لازم برای برندسازی و جهش تولید است که فقدان آن سبب شده تا علی‌رغم تمامی تلاش‌های به انجام رسیده، برندسازی در ایران با استانداردهای جهانی فاصله بسیار داشته و انقلاب هنری در جریان مد اسلامی و ایرانی نتوانسته است به انقلابی صنعتی در این عرصه تبدیل شود.
حال‌آنکه اجتماعات شبکه‌ای در حیطه ارتباط میان طراحان و تولیدکنندگان در مواردی توانسته است خروجی مطلوبی را در بخش صنعت به مدد هنر نمایانگر باشد اما ازآنجاکه تمامی هنرمندان و طراحان از امکان برقراری ارتباط با بخش تولید برخوردار نبوده‌اند، نه‌تنها ارتباطی پویا میان این دو طیف را شاهد نبوده‌ایم بلکه در مواردی سرخوردگی هر یک از این دو بخش را به شکلی عیان رصد کرده که نه ارتباطی با یکدیگر دارند و نه عزمی در برقراری این ارتباط لازم‌الاجرا به چشم‌خورده است.
به‌هرروی، بررسی چرایی نبود ارتباط پویا میان طراحان و تولیدکنندگان عرصه مد و لباس در مقطع کنونی، یک رسالت رسانه‌ای به شمار می‌رود. درحالی‌که این یقین وجود دارد که یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های تحقق رونق و جهش تولید در سایه ایجاد ارتباط میان طراحان و تولیدکنندگان در تمامی صنایع ازجمله صنایع نساجی و پوشاک مهیا خواهد شد.
این موضوع در روزهای پیش رو با انعکاس نظرات جامعه طراح پیگیری شده و تلاش می‌شود به نحوی شایسته و کاربردی، ظرفیت‌های فعالان عرصه طراحی مد و لباس را به گوش جامعه تولید برسانیم؛ جامعه‌ای که اگر از هم‌اکنون بر نقش و اهمیت هنر طراحی در ایجاد الگوهای منحصربه‌فرد تولیدی واقف شوند هم خواهند توانست برای برند شدن امیدوار بوده و هم دست یاری خود را با قدرتی بیشتر به سمت جامعه هنری عرصه مد و لباس دراز خواهند کرد.