سرویس مد و لباس هنرآنلاین: هرچند شیوع ویروس کرونا تا اندازه زیادی، چرخ واردات و صادرات را فلج کرده است اما همچنان با گردشی در بازار منسوجات درخواهیم یافت که درصد قابل‌توجهی از پارچه‌ها، ایرانی نیستند و پارچه‌های چینی و ترکیه‌ای گوی سبقت از محصولات داخلی را ربوده‌اند.
علی‌رغم تأکید بر رونق و جهش تولید ملی طی دو سال اخیر به‌ویژه در حوزه صنایع نساجی و پوشاک اما همچنان صنعت نیمه‌جان نساجی باید بخش عمده‌ای از توان خود را صرف رقابت با محصولات وارداتی می‌کند.
عوامل متعددی ازجمله کمبود و در موارد بسیار نبود مواد اولیه موردنیاز کارگاه‌ها و کارخانه‌های نساجی برای تولید پارچه، واردات پارچه‌های خارجی، افزایش مشکلات اقتصادی صاحبان صنعت نساجی به دلیل تحریم‌های خارجی و برخی فشارهای داخلی همچون اخذ مالیات، سبب شده‌اند که بازار پارچه ایران در شرایط خوبی به سر نبرد و این امکان وجود دارد که با افزایش همین مشکلات و در ادامه بالا رفتن قیمت پارچه، صنعت پوشاک نیز به لحاظ قیمت‌گذاری محصولات، با روندی صعودی مواجه شود.
به‌هرروی، پس از شیوع ویروس کرونا، به‌جز صنایع خوراکی، آشامیدنی و بهداشتی، سایر صنایع به مراقبت بسیاری برای بقا نیاز دارند و باید از هم‌اکنون به فکر برون‌رفت از وضعیت موجود به‌ویژه در دو صنعت نساجی و پوشاک بود.
این در حالی است که هنرمندان طراح پارچه بیش از هر زمانی دیگر و با انگیزه بسیار در کارگاه‌های شخصی خود مشغول طراحی پارچه و پارچه سازی هستند و موضوع حفظ و احیای ابعاد هنری صنعت نساجی در همین بازار پرتلاطم متأثر از تحریم‌ها و کرونا را بر اساس رسالت هنری خود دنبال می‌کنند.
حال‌آنکه کشورهایی همچون ترکیه و چین که امروز از بزرگ‌ترین صادرکنندگان پارچه به شمار می‌روند، با درک از میزان خلاقیت طراحان ایرانی، همواره آماده همکاری با آن‌ها بوده‌اند و در سال‌های اخیر، بسیاری از طراحان پارچه و لباس، آثار خود را بر اساس قراردادهایی به آن‌ها فروخته‌اند.