سرویس مد و لباس هنرآنلاین: سهراب رحیمی از معدود متخصصان مدیریت مد در ایران است و فعالان عرصه مد و لباس او را به‌عنوان مشاور برندسازی مد و پوشاک می‌شناسند. او دارای مدرک تحصیلی طراحی پارچه و لباس از دانشگاه هنر است و مدیریت فشن از آکادمی فشن استانبول، مدیریت اجرایی از سازمان مدیریت صنعتی و مدیریت برندسازی از آکادمی برند ایران از دیگر تخصص‌های اوست.
رحیمی در آستانه روز دانشجو و با توجه به سوابق تدریس در دانشگاه‌های علم و فرهنگ و علمی کاربردی، درباره مقایسه میان نسل نو و قدیمی دانشجوی عرصه مد و لباس به خبرنگار هنرآنلاین، گفت: متأسفانه یا خوشبختانه امروز دانشگاه‌های ما مملو از دانشجویانی است که صبر و تحمل زیادی برای برداشت بذرهایی ندارند که می‌کارند و به‌واقع "فست فشن" بهترین ایده برای هنرجویان کم‌طاقت نسل نو بود.
او با تأکید بر اینکه تاریخ انقضای بسیاری از سرفصل‌های درسی در دانشگاه‌های کشور به سر آمده اظهار داشت: دانشجوی امروز به طرق مختلف به‌ویژه از مسیر شبکه‌های اجتماعی و به مدد اینترنت، تلاش می‌کند تا تمامی اتفاقات مهم عرصه فشن در جهان را رصد کند و وقتی در دانشگاه با یک سری سرفصل تاریخ گذشته مواجه می‌شود، سرخورده شده و انگیزه لازم و کافی برای ادامه تحصیل دانش در ایران را از دست می‌دهد.
رحیمی افزود: دانش به‌سرعت در حال تغییر است اما دانشگاه‌های ما از زمان عقب هستند. حتی به‌جرئت می‌توان گفت تغییرات در بازار مد و لباس ایران جلوتر از دانشگاه‌ها به نظر می‌رسد.
این مدرس مدریت مد در ایران با اشاره به اینکه دانشجوی امروز می‌خواهد ره صدساله را یک‌شبه طب کند بیان کرد: امروز متولدین دهه 70 و 80 در دانشگاه‌ها مشغول کسب علم و هنر هستند و در این در شرایطی بوده که عجول بودن و تمایل به زود اتفاق افتادن مهم‌ترین ویژگی این نسل است.
رحیمی تصریح کرد: فست فشن و فست فود آنجایی ظهور کرد و رونق گرفت که مردم به این باور رسیدند می‌شود ره صدساله را یک‌شبه طی کرد و بزرگ‌ترین آفت این جریان، حذف بسیاری از مقدمات تحقیقی و پژوهشی از جریان طراحی و تولید مهم‌ترین نیازهای بشر بود.
او در خاتمه با تأکید بر اینکه باید دروس دانشگاهی، کاربردی‌تر و عملیاتی‌تر شوند اذعان داشت: امروز دنیای کسب‌وکارها به تولید دانش و پول فکر می‌کنند و اگر دانشجوی امروز احساس کند که دانشگاه مسیر این تولیدات را برایش هموار نمی‌کند، سرخورده شده و به دنبال راه‌های جایگزین خواهد رفت پس برای حفظ هویت دانشگاه‌های ایرانی لازم است بیش از همه به فکر اصلاح وضعیت موجود و سوق دادن روند حرکتی آن‌ها به سمت تعامل و تبادل دانش و اطلاعات با کشورهای صاحب‌نام در این عرصه باشیم.