سرویس مد و لباس هنرآنلاین: بارقه‌های امید برای هنرصنعت دیرینه مد و لباس آنجایی در یک دهه اخیر تجلی کرد که عزم ملی برای حضور نام ایران در بازار جهانی عرصه پوشاک جدی شد. دولت پای کار آمد و با تأسیس بنیاد ملی مد و لباس، بخش عمده‌ای از توان بالقوه کشور در صنعت پوشاک بالفعل و در مهم‌ترین گام، ابعاد هنری این چرخه پررنگ شد.
اما طعم خوش این تحول چندی به طول نینجامید چراکه هم‌زمان با این تحولات، کشورهای همسایه و غیر همسایه همچون ترکیه و چین، گوی سبقت را از تولیدکننده ایرانی ربودند و هم‌زمان با داغ شدن بازار مد دولتی، بازار قاچاق هم به‌شدت رونق گرفت.
بارها و بارها به مشکلات متعدد عرصه مد و لباس در ایران اشاره شد و به‌دوراز هرگونه شعارزدگی، طراحان، تولیدکنندگان، صاحبان صنعت، دانشگاهیان و مدیران بخش‌های دولتی و خصوصی را متوجه آفت‌های این چرخه کرده‌ایم.
اما این بار به موضوعی اشاره می‌کنیم که طی روزهای اخیر از سوی ابوالقاسم شیرازی رئیس اتحادیه صنف تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران در قالب یک هشدار مطرح‌شده است.
شیرازی به‌صراحت اذعان داشته که در صورت عدم حمایت خطر ورشکستگی ۷۰ درصدی تولیدکنندگان پوشاک وجود دارد.
اما در همین مورد خاص هم نکاتی وجود دارد. رئیس اتحادیه صنف تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک توپ را در زمین دولت و رسانه‌ها انداخته و اذعان داشته که اگر صنف تولید و عرضه پوشاک حمایت نشود و دولت و رسانه‌ها در راستای ترغیب مردم به مصرف پوشاک ایرانی گام برندارند می‌توان گفت که خطر ورشکستگی ۷۰ درصد از فعالان این عرصه وجود دارد.
رئیس اتحادیه صنف تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک تهران بابیان اینکه ظرفیت تولید و عرضه پوشاک ایرانی به‌وفور وجود دارد، بیان کرده است که اگر صنف تولید و عرضه پوشاک حمایت نشود و دولت و رسانه‌ها در راستای ترغیب مردم به مصرف پوشاک ایرانی گام برندارند می‌توان گفت که خطر ورشکستگی ۷۰ درصد از فعالان این عرصه وجود دارد.
به گفته شیرازی، علی‌رغم وجود این پتانسیل به دلیل نبود بازار پوشاک و عرضه پوشاک خارجی، تولید داخلی انبار می‌شود.
بر اساس مشاهدات میدانی اتحادیه پوشاک و به‌زعم شیرازی هرچقدر افراد درآمد پایین‌تری داشته باشند، تعصب بیشتری نسبت به خرید کالای ایرانی دارند، ضمن اینکه به دلیل قیمت نازل پوشاک ایرانی این افراد خرید پوشاک ایرانی به پوشاک خارجی را ترجیح می‌دهند.
به فرض آنکه تمامی این موارد صحیح باشد، دو نکته در این باب قابل‌تأمل است.
یکی آنکه دولت چه‌کارهایی را باید در قبال هنرصنعت مد و لباس بر عهده داشته باشد که تحقق آن خارج از توان بودجه‌ای او نباشد و نکته دیگر آنکه رسانه چه کمکی می‌تواند به کوله باری از مشکلات طراحان و تولیدکنندگان عرصه مد و لباس کند آن‌هم در شرایطی که زیرساخت‌ها دچار مشکلات عدیده بوده و علی‌رغم سال‌ها انواع و اقسام نطق‌های رسانه‌ای، همچنان پوشاک وارداتی ترکیه و چین باقیمت‌های بسیار پایین‌تر از محصولات ایرانی در سراسر کشور به فروش می‌رسند.
بهتر است به‌جای نقد و هشدارهای لسانی، به فکر چاره‌ای منطقی و کارساز برای صنعت رو به نابودی پوشاک در ایران باشیم.