سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: مجموعه شعر "در فصل کاج" اثر ژوبین بختیار به تازگی در موسسه انتشاراتی مشق شب منتشر و روانه بازار کتاب شد. این کتاب شامل 35 شعر می‌شود و در 80 صفحه منتشر شده است.
ژوبین بختیار درباره این کتاب به هنرآنلاین گفت: "در فصل کاج" دومین مجموعه شعر من است. مجموعه اول به نام "رقص فاجعه‌ها" در سال 86 توسط انتشارات فرزانه منتشر شد و شامل اشعار دوران 18 تا بیست و سه چهار سالگی‌ام هست که به نظرم بیشتر برون ریزی احساسات جوانی است و چندان پخته نیست.
او ادامه داد: "در فصل کاج" شامل یک شعر بلند با همین عنوان و تعدادی شعر کوتاه است که حد فاصل سال‌های 92 تا 95 نوشته شده.
بختیار در پاسخ به این سوال که "در شکل و فرم شعرهای "در فصل کاج" نوعی نگاه تازه هست... به عبارت بهتر دقیقا نمی‌توان برای آن قالبی تجربه شده تعیین کرد، شما در شعرهایی که می نویسید پیش فرضی از نظر فرمی قائل هستید؟" گفت: درباره این سوال باید بگویم دقیقا درست تشخیص داده‌اید.، این فرمی است که من به آن رسیدم؛ بر مبانی این فکر که ایجاز در کنار آهنگین بودن تاثیر گذاری بیشتری خواهد داشت. من سعی کردم آنچه برای متن ارزش شناخته می‌شود را رعایت کنم و در عین حال با نگاه به گذشته ادبی ببینم چه ویژگی هایی باعث شده برخی متن‌ها در تاریخ ماندگار شوند و حالا شما در زبان امروز چطور می تونید ارزش های ادبی را رعایت کنید در حالی که به فرمی مناسب با زبان رایج روز برسید.
ژوبین بختیار شاعر شعرهای "در فصل کاج" در جواب به سوال "در کتاب "در فصل کاج" نگاه ویژه شاعر را می‌بینیم به اسطوره‌ها: بیژن، منیژه، کیخسرو، اسفندیار. چرا؟ این مسئله به مفاهیم فرهنگ باستانی ایرانی هم تسری می‌یابد. مثلا مفهوم نوروز." گفت: به باور من اسفندیار، بیژن، کیخسرو و سایر اسطوره ها فقط شخصیت‌های اساطیری نیستند بلکه یک باور ذهنی و نمادهای یک تفکر هستند که هنوز بسیار قدرتمند در فرهنگ ایرانی ریشه دارند، در طول قرن‌ها تغییر شکل دادند ولی حضور دارند. به نظرم ما نمی‌توانیم این نمادها را نشناسیم و بگوییم نسبت به تاریخ خودمان اشراف داریم.
این شاعر گفت: من به شدت معتقدم توده جامعه ایرانی و حتی برخی از روشنفکران ایرانی شناخت درستی نسبت به تاریخ و فرهنگ ایران ندارند.
او در پایان و در پاسخ به این سوال که "ریتم کلام شعرهای شما هم بدیع است؛ نوعی ایقاع متفاوت در کلام شماست؛ خودتا چطور فکر می‌کنید؟" گفت: این جواب را با یک مثال عرض می کنم. اخوان و برخی هم دوره ای های او معتقد بودند بخش‌هایی از شاهنامه و پنج گنج نظامی دارای هجو هست. یعنی معتقدند اگر برخی واژه ها را از شاهنامه یا پنج گنج حذف کنیم اشکالی در معنی پیدا نمی‌شود ولی این بزرگان یک نکته را در نظر نگرفتند که یکی از علل ماندگاری شاهنامه و پنج گنج وزن‌شان است.
او توضیح داد: یعنی شاید فردوسی اگر از بحر متقارب برای سرودن شاهنامه استفاده نمی کرد تا این حد جاودانه نمی شد، بر همین اساس من سعی کردم با پرهیز از هجو و پیدا کردن یک ریتم مناسب به یک زبان پاکیزه برسم و البته بگویم من فقط در پاسخ به سوال شما مبانی فکری خودم را شرح دادم و هرگز قصد مقایسه بین خودم و اسطوره هایی مثل فردوسی یا نظامی را نداشتم.