سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: شیخ مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی از بزرگترین شاعران ایران است. او در خاندانی که همگی از علمان دین بودند به دنیا آمد سعدی در این باره گفته است :
همه قبیله من عالمان دین بودند/ مرا معلم عشق تو شاعری آموخت
این شاعر تحصیلاتش در نظامیه بغداد به پایان رسانده ، سپس حدود سی سال از عمر خود رادر سیر و سیاحت گذراند و تجربه زیادی اندوخت . او دوران پایانی عمر را در شهر شیراز گذراند و در همین زمان پختگی دو شاهکار ادبی خود ، گلستان و بوستان را نوشته است . سعدی در نظم و نثر استاد بوده و غزلیات او نیز بی نظیر است .
برخیزکه می رود زمستان/ بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه/منقل بگذار در شبستان
برخیز که باد صبح نوروز/ درباغچه می کند گلفشان
خاموشی بلبلان مشتاق/ درموسم گل ندارد امکان
و در غزلی دیگر چنین گوید :
صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین/عقل و طبعم خیره گشت از صنع رب العالمین
با جوانان راه صحرا برگرفتم بامداد/کودکی گفتا تو پیری با خردمندان نشین
گفتم ای غافل نبینی کوه با چندین وقار/همچو طفلان دامنش پرارغوان و یاسمین
آستین بر دست پوشید از بهار برگ شاخ/میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین
باد گل‌ها را پریشان می‌کند هر صبحدم/ زان پریشانی مگر در روی آب افتاده چین
نوبهار از غنچه بیرون شد به یک تو/پیرهن بیدمشک انداخت تا دیگر زمستان پوستین
این نسیم خاک شیرازست یا مشک ختن/یا نگار من پریشان کرده زلف عنبرین
***
درخت غچه برآورد و بلبلان مستند/جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند
حریف مجلس ما خود همیشه دل می برد/علی الخصوص که پیرایه ای بر او بستند
بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط/ز بس که عامی و عارف به رقص برجستند
یکی درخت گل اندر سرای خانه ماست/که سروهای چمن پیش قامتش پستند
به سرو گفت کسی، میوه ای نمی آری/جواب داد که آزادگان، تهی دستند سعدی