به گزارش هنرآنلاین به نقل از ستاد اطلاع‌رسانی رویدادهای ترویج کتابخوانی، فریبرز خسروی رئیس انجمن کتابداری ایران با اعلام این مطلب افزود: به عقیده من، بحث خواندن ریشه‌ای‌تر از این حرف‌هاست. من اعتقاد دارم که خواندن، از دامان مادر شروع می‌شود، از پیش‌دبستان شروع می‌شود و از دبستان. تا زمانی‌که نتوانیم تفکر نقاد و خلاق را در مدارس جا بیندازیم، طبیعتاً میل به خواندن هم پدید نمی‌آید. تا زمانی‌که نتوانیم در مدارس خود روحیۀ پژوهشگری و پیداکردن حقیقت را از لابه‌لای سطور کتاب‌های درسی و سایت‌ها به بچه‌ها یاد بدهیم، طبیعتاً یاد نخواهند گرفت که به کتاب و اطلاعات نیاز دارند. این یک واقعیت است و اگر قرار باشد کار زیربنایی و اساسی رخ بدهد، باید از آموزش و پرورش و پیش‌دبستانی‌ها شروع شود.
عضور شورای سیاستگذاری جشنواره‌های انتخاب پایتخت کتاب ایران» و «روستاها و عشایر دوستدار کتاب» که توسط «دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی فرهنگی و کتابخوانی» معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ . ارشاد اسلامی برگزار می‌شود، با اشاره به لزوم تعییر نگرش جامعه به تدریس و کتابخوانی گفت: یک درصدی از کتابخوانی تفریح است. درصد بیشتر این است که تشنگی برای اطلاعات و دانستن را در بچه‌ها پدید بیاوریم. ما حتی در دانشگاه‌ها و در سطوح ارشد و دکتری هم این تشنگی را نداریم، چه برسد به مدارس. لذا می‌بینیم که جلوی دانشگاه تهران مراکزی سبز می‌شوند که برای دانشجویان پایان‌نامه می‌نویسند!
خسروی دربارۀ لزوم ادامه‌داربودن فعالیت‌های ترویجی و بسنده‌نکردن به زمان برگزاری جشنواره‌های کتابخوانی گفت: این جشنواره‌ها به جای اینکه صرفاً جشنواره باشند، باید تحلیل کنند که برای ریشه‌ای‌شدن خواندن در مملکت، باید چه کنیم. به عقیدۀ من باید کار پژهشی کرد و راهکارهای عملی رابه دست آورد و به بالادستی‌ها ارائه داد. خبر دارم که دوستان زیادی از جمله مدیرکل محترم نهاد کتابخانه‌های عمومی، تلاش کرده‌اند که در برنامۀ ششم توسعه که در دست بررسی است، چند ماده را دربارۀ کتاب و کتابخوانی بگنجانند. ولی متأسفانه موفق نشده‌اند.
وی افزود: یکی از کارهایی که باید انجام داد این است که فشارهایی وارد شود تا اسناد بالاسری دربارۀ کتابخوانی اصلاح شود. دوستانی که این زمینه‌ها را حذف می‌کنند باید بدانند که مسیر توسعه و تعالی کشور از کتاب، کتابخوانی و کتابخانه‌ها می‌گذرد. اگر پایه‌های فهم و درک و تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری‌مان از اطلاعات برنخیزد و اطلاعات درستی به ما نرسد، طبیعتاً نمی‌توانیم تصمیم‌گیری درستی داشته باشیم و در این فرایند، رویکرد درستی را انتخاب کنیم.
رئیس انجمن کتابداری ایران گفت: باور من این است که کلیۀ نهادها و انجمن‌های مربوط به این امر و کسانی که دلسوز این مسأله هستد، فشار بیاورند که این قضیه از ریشه توجه شود؛ وگرنه ما در قالب شعار باقی خواهیم ماند. همۀ ما می‌گوییم کتابخوانی خیلی خوب است و ضرورت است. درست هم می‌گوییم؛ کسی منکر این واقعیت نیست. منتها عملاً یک گام هم برداشته نمی‌شود. وقتی گامی برداشته نشود، طبیعتاً اثری هم از برگزاری این جشنواره‌ها دیده نخواهد شد.
وی در پاسخ به این سؤال که در مقایسه با آنچه که در سازمان یونسکو به‌عنوان معیارهای انتخاب پایتخت جهانی کتاب در نظر گرفته شده است، جایگاه نامزدهای پایتخت کتاب ایران چگونه است، گفت: آن انتخاب خیلی ملاک‌های سختی ندارد و می‌توانیم آن‌ها را کسب کنیم. منتها نکته‌ای که همه‌مان باید به آن توجه کنیم، این است که در قالب شعار باقی نمانیم و اگر چنین امکاناتی فراهم می‌آید، جشنواره‌‌ای برگزار می‌شود و پایتختی انتخاب می‌شود، فقط به عنوان، بسنده نکنیم و از آن نگذریم.
وی افزود: متأسفانه ما بیشتر در شعار متوقف می‌شویم. باید گام‌های عملی و ریشه‌ای برداشته شود. وگرنه پایتخت کتاب هم انتخاب می‌شود و ما هم برای خودمان هورا می‌کشیم ، اما درنهایت چیزی دستگیر کسی نمی‌شود.
وی گفت: ما می‌توانیم به این استانداردها برسیم. البته تلاش و کوشش و یک‌مقدار عقلانیت بیشتر می‌خواهد. اما عقل سلیم حکم می‌کند بتوانیم از وقایعی که رخ می‌دهد، روزهایی که تعریف می‌شود و مناسبت‌هایی که وجود دارد، استفاده کنیم و در نقطۀ آغازین و اساسی تأثیر بگذاریم.
وی در پایان گفت: مهم‌ترین مسأله، تصمیم‌سازی دربارۀ نوع تعلیم و تربیتی است که در کشور ما حاکم است. حاصل تعلیم و تربیت تک‌متنی و مبتنی بر حافظه، این می‌شود که بچه‌ها با کتاب و کتابخوانی قهر کنند.
جشنواره‌های انتخاب پایتخت کتاب ایران و روستاها و عشایر دوستدار کتاب، اسفند ماه جاری با معرفی برگزیدگان به کار خود پایان می‌دهند.