گروه فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: استاد علامه محمدرضا حکیمی که عمر گرانقدر خود را در راه اعتلای فرهنگ اسلام و ایران گذرانده بود، در آخرین ساعت‌ها و دقایق مردادماه امسال جان به جان‌آفرین تسلیم کرد و به دیدار معبود شتافت. این حکیم عالیقدر در ماه‌های اخیر به ویروس کرونا مبتلا و در بیمارستان بستری شد اما پس از بهبودی نسبی ادامه درمان را در منزل پی گرفت.
زنده‌یاد محمدرضا حکیمی ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد به دنیا آمد و پدرش از معتمدان و محترمان بازار شهر بود. سال ۱۳۲۰ درس خواندن را آغاز کرد و شش سال بعد وارد حوزه علمیه خراسان شد. او ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سیدمحمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین استادان حکیمی جوان بودند که علوم غریبه، رمل و اوفاق را همان سال‌ها نزد آنان به ویژه حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت. وی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد.
حضرت امام خمینی(ره) آبان‌ماه ۱۳۴۸ از شهر مقدس نجف نامه‌ای به علامه حکیمی نوشت و ایشان را «جناب مستطاب ثقة‌الاسلام آقای حکیمی - دامت افاضاته» خطاب کرد. «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و «فریاد روزها» از مهمترین آثار این اندیشمند نام‌آور ایرانی است.