گروه فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسنده بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او «سعدی» است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. او احتمالا بین سال‌های ۶۰۰ تا ۶۱۵ هجری قمری چشم به جهان گشوده است. در جوانی به مدرسه نظامیه بغداد رفت و به تحصیل ادب، تفسیر، فقه، کلام و حکمت پرداخت. سپس به شام، مراکش، حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تالیف شاهکارهای خود دست زد. در سال ۶۵۵ «سعدی‌نامه» یا «بوستان» را به نظم درآورد و در سال بعد (۶۵۶) «گلستان» را نوشت. علاوه بر این‌ها قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع‌بند، رباعیات، مقالات و قصاید عربی نیز دارد که همه در کلیات او نشر یافته‌اند.
سعدی بین سال‌های ۶۹۰ تا ۶۹۴ هجری در شیراز درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد. اول اردیبهشت ماه در تقویم به‌عنوان روز بزرگداشت «سعدی» نام‌گذاری شده است. نویسندگان و پژوهشگران متعددی به زندگی و آثار سعدی پرداخته‌اند. شاعری که شعرهایش قریب به ۷۰۰ سال ورد زبان عاشقان شعر فارسی و نثرش هم‌چنان از مهمترین فرازهای نثر سهل ممتنع است. او را همگان با لقب «استاد سخن» می‌شناسند.
محمود معتقدی نویسنده، شاعر و منتقد ادبی در گفت‌وگویی با هنرآنلاین، سعدی را از شاعران بزرگ دانست و افزود: آثار به جا مانده او از گلستان، بوستان و غزلیات هر کدام ساختار خاص و پیام‌هایی دارند. در سروده‌هایش به فضای اجتماعی روزگاری که در آن زندگی می‌کرده اشاراتی دارد. با دربارهای روزگارش ارتباطی نداشت که شعری در آن فضا بگویید. دیدگاه‌های او نسب به شعر، نثر و نثر مسجع چند وجهی است. نثر مسجع سعدی ساختاری شاعرانه دارد. به وعظ و پندآموزی هم اعتقاد داشت.
او با این توضیح که سعدی در نیمه قرن هفتم به بعد خیلی بیشتر از حافظ و مولانا مطرح بود، ادامه داد: به‌ویژه در مکتب‌خانه‌ها و جاهایی که آموزشی وجود داشت. شاعران مطرحی با او هم دوران بودند ولی سعدی حرف اول را می‌زد و در صحنه بود.
معتقدی با بیان این که سعدی از دانش عربی بهره‌مند بود، گفت: او سال‌ها در نظامیه بغداد درس خواند و در آثارش از این فضا سود برده است. سعدی در کار خودش آدم یگانه‌ای محسوب می‌شود و تمام نگرش، باورها و تجارب شعری او به‌ویژه در غزلیات برگرفته از زندگی زمینی و شرایط بیرونی زندگی است. حتی عارف هم نبوده به شیوه‌ای که مولانا، سنایی و حافظ بوده‌اند. اصلا سعدی جزو عرفا به حساب نمی‌آمد.