به گزارش هنرآنلاین براساس خبر رسیده، در یادداشت مناف یحیی‌‌پور دبیر انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، آمده است: "در آستانه‌‌ تاسیس "انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان" شاید اصلی‌‌ترین پرسشی که به ذهن می‌‌رسد، پرسش از دلیل، ضرورت و اقتضای تاسیس یا وجود انجمن صنفی است. احتمالا  تفصیل پرسش اصلی "چرا انجمن صنفی؟"  شامل چنین نکاتی می‌‌شود:

بیش از دو دهه است که "انجمن نویسندگان کودک و نوجوان" دارد فعالیت می‌‌کند و ما هم از اعضای آنیم. هر سال اعضای حاضر در مجمع عمومی انجمن، به شکل دموکراتیک اعضای هیات مدیره و بازرسان را انتخاب می‌‌کنند. منتخبان مجمع عمومی برای مدت معین و در چارچوب اساس‌نامه، انجمن را اداره می‌‌کنند. علاوه بر این، اعضای انجمن (به استثنای دوره‌‌ همه‌گیری کرونا) در مناسبت‌‌های گوناگون مانند سالگرد تاسیس انجمن و شب یلدا، دیدار نوروزی، افطاری ماه مبارک رمضان و... گرد هم می‌‌آیند و دیدار تازه می‌‌کنند. افراد علاقه‌‌مند، در کارگروه‌‌های فعال انجمن یا در نشست‌‌ها حضور پیدا می‌‌کنند. سایت و کانال نویسک به اعضا و دیگر دوستداران حوزه‌‌ فرهنگ کودک و نوجوان اطلاع‌‌رسانی می‌‌کنند. کمیته‌‌ حقوقی به اعضا مشورت می‌‌دهد و در حل و فصل مسائل و مشکلات یاریشان می‌‌کند و... پس چه نیازی به "انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان" داریم؟

جدی‌نگرفتن و شغل‌ حساب‌نکردن کار هنری و نویسندگی هم در میان افراد عادی جامعه دیده می‌‌شود و هم در میان کارشناسان، مسئولان و تصمیم‌‌سازان و گاه صاحبانشان آن‌چه را که می‌‌اندیشند به صراحت به زبان هم می‌‌آورند:  

فعالیت‌‌های فرهنگی و هنری، از جمله نویسندگی به طور عام (داستان، شعر، غیرداستان، ترجمه و...) بیش‌تر به نوعی سرگرمی و کار تفننی نزدیک است تا شغل؛ بیش‌تر به کار اوقات فراغت و فعالیت‌‌های داوطلبانه می‌‌خورد تا شغلی که بتوان با آن امور زندگی را گذراند.

واقعیت این است که با فعالیت انجمن صنفی و عضویت در آن، گرچه نمی‌‌توان طرز تلقی همه‌‌ی افراد را تغییر داد، اما کار نویسندگی رسما، به‌‌عنوان شغل پذیرفته می‌‌شود.

دیگر این‌که متاسفانه حتی بسیاری از کارشناسان، مدیران و فعالان فرهنگی نیز که اجمالا کار نویسندگی را به‌‌عنوان شغل می‌‌پذیرند؛‌ نویسندگی برای مخاطب کودک و نوجوان را چندان جدی نمی‌‌گیرند و بعضا این را به زبان نیز می‌‌آورند که گویی ما وقتی رشد می‌‌کنیم و موفق خواهیم بود که برای بزرگ‌ترها بنویسیم.

با برخورداری از "انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان" و عضویت در آن، کار نویسندگی برای مخاطب کودک و نوجوان هم به‌‌عنوان شغل، رسمیت و استقلال پیدا می‌‌کند.

به این فکر کرده‌‌اید که بدون داشتن انجمن صنفی و عضویت در آن، مخصوصا کسانی که در نشریه یا اداره‌ای کار نمی‌‌کنند و تنها شغلشان نوشتن برای بچه‌‌هاست، هنگام نیاز و در محافل و دستگاه‌‌های رسمی چه مدرک و مستندی دارند که ثابت کند شغل آن‌ها چیست؟  کارت و گواهی عضویت در انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان، مدرک و مستندی است که چنین وقت‌‌هایی به کار می‌‌آید.

درست است که عضویت در انجمن فعلی و یا آثار هر عضو نشان می‌‌دهد که او نویسنده است، اما به‌‌طور دقیق و رسمی این کارت و گواهی عضویت در انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان است که نویسندگی برای آن عضو نه تفنن و سرگرمی، بلکه شغل است، حتی اگر شغل دوم او به‌‌شمار آید.

انجمن صنفی به‌‌طور رسمی و قانونی، اعضای صنف و منافع آنان را نمایندگی می‌‌کند و موظف است به حمایت از منافع عمومی و فردی اعضای صنف خود بپردازد و خدماتی، نه به اعضای یک مجموعه‌‌ی فرهنگی، که به اعضای صنف خود ارائه کند. هرگاه انجمن صنفی مسائل شغلی اعضا را مانند بیمه و معافیت مالیاتی و... را پیگیری کند، صرفا به همراهی مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تکیه نخواهد کرد، بلکه حقوق اعضای صنف خود را، در چارچوب قانون، از مسئولان وزارت کار، سازمان تامین اجتماعی و... هم مطالبه خواهد کرد.