سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: "عید" در زبان فارسی به معنای "جشن" است. عید روز مبارکی است که مردم آن را جشن می‌گیرند و شادی می‌کنند و در این روز به همدیگر عیدی می‌دهند.
این واژه در عربی از کلمه "عود" برگرفته شده که به معنای بازگشت به پیروزی‌ها و راحتی‌های نخستین است. یکی از دلایلی که برخی روزها را "عید" نامیده‌اند این است که مردم در آن روز با توبه، دعا و نیایش به سوی پروردگار متعال بازمی‌گردند و خدای سبحان نیز مغفرت خود را شامل حال آنان می‌کند.
عید نوروز از جمله اعیادی است که قدمت دیرین و گستره‌ای وسیع دارد. ملت‌های گوناگون از جمله ایرانیان، از عهد باستان تا به حال این مراسم را با آداب و رسومی خاص برگزار می‌کنند.
نوروز تنها آیینی است که با آغاز بهار، هماهنگ و هم‌زمان بوده و با نو شدن سال آغاز می‌شود چون خورشید در نخستین روز بهار به نقطه اول (حمل) می‌رسد.
در آیین‌های باستانی ایران برای هر جشن "خوانی" پهن می‌شد که دارای انواع خوراکی‌ها بود. خوان نوروزی "هفت سین" نام داشت. این خوان نوروزی بر پایه عدد مقدس هفت بنا شده بود.
در بسیاری از منابع تاریخی آمده است که "هفت سین" نخست "هفت شین" بوده و بعدها تغییر یافته است. برخی دیگر به وجود "هفت چین" در ایران پیش از اسلام اعتقاد دارند. درباره این موضوع تعابیر متفاوتی وجود دارد و چیدن آن در دوره‌های مختلف تغییر یافته است. اما در عصر زندگی ما خوراکی‌های هفت سین از سیب، سرکه، سمنو، سماق، سیر، سنجد و سبزه تشکیل می‌شوند.
"سمنو" نماد زایش و باروری گیاهان است. "سیب" هم نماد باروری و زایش محسوب می‌شود. "سنجد" نماد عشق و دلباختگی است. "سبزه" نماد شادابی، سرسبزی و نشانگر زندگی بشر و پیوند او با طبیعت است.
"سماق" و "سیر" نماد چاشنی و محرک شادی در زندگی به شمار می‌روند. "تخم‌مرغ" به عنوان نماد زایش و آفرینش کاربرد دارد. "آیینه" نماد روشنایی است. "آب" و "ماهی" نشانه برکت در زندگی هستند. "سکه" نمادی از امشاسپند شهریور (نگهبان فلزات) است و به نیت برکت و درآمد زیاد انتخاب شده است.
به هر روی نوروز بهانه‌ای است برای دوباره نگریستن به خویش و جهان. بهانه‌ای برای آغاز دوباره و امید به زندگی بهتر.
جشن و شادی لازمه زندگی هر انسانی است. آغاز سال جدید به این معناست که ما بدانیم سالی از زندگانی‌مان پایان یافته و سالی دیگر آغاز شده و خداوند فرصت دوباره‌ای به ما اهدا کرده است. برایتان سالی خوب، همراه با سلامتی، تندرستی، شادی و موفقیت آرزومندیم.
اشاره به بخش‌هایی از شعر شاعران در وصف نوروز و رسیدن فصل بهار:
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
مکن زغصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید
ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان بنفشه دمید
بهار می گذرد دادگسترا دریاب
که رفت موسم حافظ هنوز می نچشید
حافظ
بگشا نقاب از رخ باد بهاران
شد طرف چمن بزمگه باده گساران
شد لاله ستان گرد گل از بس که نهادند
رو سوی تماشای چمن لاله عذارن
در موسم گل توبه ز می دیر نپاید
گشتند در این باغ و گذشتند هزاران
بین غنچه نشکفته که‌آورد به سویت
سربسته پیامی ز دل سینه فگاران
جامی
اندر دل من مها دل افروز تویی
یاران هستند و لیک دلسوز تویی
شادند جهانیان به نوروز و به عید
عید من و نوروز من امروز تویی
مولانا
رآمد باد صبح و بوی نوروز
به کام دوستان و بخت پیروز
مبارک بادت این سال و همه سال
همایون بادت این روز و همه روز
سعدی شیرازی
بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
بر طرف چمن روی دلفروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و مگو زدی که امروز خوش است
خیام
خوشا بهارا خوشا میا خوشا چمنا
خوشا چمیدن بر ارغوان و یاسمنا
خوشا سرود نو آیین و ساقی سرمست
که ماه موی میانست و سر و سیم تنا
خوشا توانگری و عاشقی به وقت بهار
خوشا جوانی با این دوگشته مقترنا
خوشا مقارن این هر سه خاطری فارغ
زکید حاسد بدخواه و خصم راه زنا
ملک الشعرای بهار