سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین، سلما سلامتی نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر با این توضیح که چند سال است به عمد نمایشنامه‌های که نوشته چاپ نمی‌کند به هنرآنلاین گفت: نویسنده با چاپ و انتشار اثرش "نمایشنامه‌نویس" نمی‌شود. مهم‌ترین مسئله‌ای که یک نمایشنامه‌نویس را واقعا به یک درام‌نویس تبدیل می‌کند اجرای عمومی اثرش است. اصلا این که فکر کنیم با چاپ اثر به عنوان یک نمایشنامه‌نویس معرفی می‌شویم از بیمارها و آسیب‌های وضعیت تئاتر و درام‌نویسی است.
نویسنده "حرکت غبار در سطح خاک"، با بیان این که نمایشنامه به مقوله اجرا وابسته است، افزود: تا زمانی که نمایشنامه اجرا نشود ناقص است و در طول تمرینات و اجرا تکمیل می‌شود. متونی که در اجرای عمومی امتحان خود را پس داده‌اند کامل‌ترند و خرده‌کاری متن انجام شده است.
او با این توضیح که در میانه فعالیت نویسندگی دو سه کتاب چاپ کردم، ادامه داد: بیست سال است که برای چاپ کتاب دست نگه داشته‌ام چون متونی که نوشتم اجرای عمومی نداشتند با وجود این که تعدادی از آن‌ها در جشنواره‌ها اجرا شده‌اند. در همه جای دنیا معمولا آثاری چاپ می‌شوند که مدت‌ها اجرای عمومی رفته‌اند. به عنوان فردی که جدی می‌نویسد درک می‌کنم یک نمایشنامه قبل از اجرا و پس از آن چه می‌شود؛ البته اصلا منظورم این نیست همه نمایشنامه‌ها تا زمانی که اجرا نشده‌اند بد هستند؛ ولی وقتی متنی وارد تمرین شود بسیار کامل‌تر می‌شود. مخالفتی هم با قضیه چاپ آثار دیگر نویسنده‌ها ندارم فقط می‌گویم انتشار آن خیلی کارآمد نیست.
سلامتی با بیان این که آخرین اثرم در سال 1388 انتشار یافت، تصریح کرد: بیست سالی است که می‌نویسم و حدود 16 اثر منتشر نشده دارم ولی هیچ‌گاه سراغ ناشر نرفته‌ام برای این که دغدغه‌ام اجرا است نه چاپ. آثاری که از من توسط انتشارات نمایش منتشر شده نیز جایزه بخش "نمایشنامه‌نویسی جشنواره تئاتر فجر" است. چند سال پیش نیز یکی از آثارم در فصلنامه "نمایشنامه" انتشار یافت. اما چاپ همین آثار نیز هیچ کمکی به درام‌نویسی من نکرد. البته تعدادی از آثارم را که قابل می‌دانم پس از اجرای عمومی منتشر می‌کنم تا حاصل تجربه من در پروسه واقعی نگارش، تمرین و اجرا نشر یابد.
او با این توضیح که کمتر پیش می‌آید منتقدی نمایشنامه چاپ شده را نقد کند، گفت: منتقد برای نقد سراغ اجرا می‌رود. وقتی نقدی نوشته نشود چه‌طور می‌توانیم بگوییم کتابی ارزش ادبی و هنری دارد؟ متاسفانه افرادی فرم‌گرا هستیم و وقتی اثری چاپ شد انگار لوح مقدس است غافل از این که مجوز انتشارات گرفتن راحت شده؛ البته با احترام به ناشران حرفه‌ای و جدی، برخی در قالب ناشر نخست آثار خود را نشر می‌دهند سپس با گرفتن پول در شمارگانی که وضعیت نامشخصی دارند اثر دیگران را منتشر می‌کنند که فروش هم نمی‌رود و فقط به درد ویترین‌های خانوادگی و فامیلی می‌خورد نه ویترین درام‌نویسی.