به گزارش هنرآنلاین، خانه فرهنگ ایران در پاریس در این روز مراسم ویژه‌ای به مناسبت آغاز دوره جدید آموزش زبان فارسی رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در فرانسه تدارک دید.
لیلی انور، استاد دانشگاه اینالکو پاریس و برنده کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، در این مراسم به زبان فرانسه درباره «بنیان‌های زبان فارسی» صحبت کرد.
او در ابتدا به موضوع پیچیدگی زبان فارسی و تاثیرش از شعر و ادبیات پرداخت و صحبت‌هایش را با بیان ارتباط زبان فارسی با دیگر زبان‌ها و دامنه گسترش و نفوذش در رابطه با دیگر فرهنگ‌ها ادامه داد.
این استاد دانشگاه اینالکو سپس قابلیت‌های زبان فارسی را با استفاده از شعر و ادبیات در گسترش دین اسلام در دوره پیش مدرن تشریح کرد و از فراز و فرود های زبان فارسی در زمینه ارتباطش با ساختار قدرت و ظهور شاعران ایرانی در دوره های مختلف سخن گفت.
انور با تمجید از زحمات بی‌دریغ ژیلبر لازر در بسط و گسترش زبان فارسی در فرانسه، یاد و خاطره ایران‌شناس و زبان‌شناس فقید فرانسوی را گرامی داشت.
او درباره ریشه‌های زبان فارسی، توضیح داد: ایرانیان قبل از این که شعر داشته باشند، به این زبان صحبت می‌کردند. این زبان، ریشه و اساس شعر فارسی است. به عبارت دیگر هر کسی که به زبان فارسی حرف می‌زند، در حقیقت شعری را بیان می‌کند. حقیقت آن است که ریشه شعر و ادبیات فارسی از زبان فارسی است.
انور ضمن اشاره به ورود اعراب به ایران، ادامه داد: در طول دو قرن، ایرانیان به زبان عربی نوشتند؛ زبانی که توسط عرب مسلمان به ایرانیان شناسانده شد. دیگر سرزمین‌هایی که اسلام در آن‌ها گسترش یافت، زبان خودشان را از دست دادند؛ به عنوان نمونه مصریان یا بربرها. اما این اتفاق در ایران سبب غنی‌تر شدن زبان فارسی شد. منظور از سرزمین‌های ایرانی، تنها ایران امروز نیست و گستره‌ای بسیار وسیع‌تر از ایران امروزی را شامل می شود.
او اظهارداشت: به هر تقدیر فرهنگ ایرانی و زبان و ادبیات فارسی از خیل حوادث به سلامت عبور کرد. ظرفیت‌ها و ویژگی‌های انسان‌شناختی آن دوره باعث گسترش زبان فارسی شد. افرادی که بخشی از دستگاه حکومتی خطه فارس بودند به سمت خراسان حرکت کرده و سعی کردند زبان و ادبیات را حفظ کنند. آن‌ها اولین ساختار زبان و ادبیات اسلامی را شکل داده، کلاس‌های درس تشکیل دادند و در پی معرفی فرهنگ ایرانی بودند. فردوسی می‌گوید: "تمام توانایی‌های زبانی، عقلی و ارتباطی ایران را با این زبان زنده کرده‌ام"؛ فردوسی شاعر بزرگ انسان‌گرای ایرانی است که هویت ایران برای او بسیار اهمیت داشت. جایگاه والای این شاعر عالی قدر در بطن آثار او آشکار و هویداست.
انور اضافه کرد: اولین شاعران ایرانی با حمایت شاهان، خود را بازیافتند؛ برای حفظ قدرت! در قرن نوزدهم میلادی، بنیان‌گذار سلسله صفاریان به نام یعقوب لیث صفار که خود مسلمان بود، در پی ایجاد سلسله‌ای کاملا ایرانی برآمد و در جهت حمایت زبان فارسی کوشید. رودکی هم در پی شکل دادن به شعر و ادبیات واقعی ایرانی بود. او توانست در قرن دهم تغییرات بسیاری به وجود آورد. ما در اوایل قرن یازدهم شاهد زبان فارسی با ساختار و چارچوب مشخص بودیم و به همین دلیل ارتباط گسترش زبان و ادبیات فارسی با ساختار قدرت در حکومت قابل انکار نیست. در این دوره نوشتن همچنان سخت بود و به صورت تدریجی شرایط تغییر کرد. کم‌کم فارسی‌زبانان در همه دوره‌ها توانستند شرایط بهتری پیدا کنند و در نتیجه شعر فارسی، ارتقا پیدا کرد.