سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: شاهکار آلفرد ژاری، نمایشنامه "شاه اوبو" در انتشارات گل آذین منتشر می‌شود. مترجم این اثر، زهرا طهماسبی، ضمن اعلام این خبر گفت: این اثر از متن انگلیسی ترجمه پاتریک ویتاکر به فارسی برگردان شده است. هر چند زبان اصلی نوشته فرانسوی بوده اما سعی شد با مطابقت‌هایی نیز از زبان فرانسه همراه باشد. پاتریک ویتاکر نیز در مقدمه ترجمه‌اش به صراحت درباره وفاداری اش به متن اصلی و حفظ مهر و امضای نویسنده گفته است .
طهماسبی گفت: از میان نویسندگان و نمایش‌نامه‌نویسان که دارای سبک ویژه‌ای هستند، نمی توان از آلفرد ژاری چشم پوشید. هرچند آلفرد ژاری جز آن دسته نمایش‌نامه‌نویسانی است که کمتر از او نام برده می شود، امّا تاثیر فراوانی بر بسیاری از نمایش نامه نویسان پس از خود داشته است. بعدها "ساموئل بکت" و "اوژن یونسکو" تأثیراتی از او دریافت کرده‌اند. "شاه اوبو" اغلب نیز به عنوان اولیّن اثر در تئاتر ابزورد شناخته می‌شود. دنیای منحصر به فرد آلفرد ژاری ، دنیایی آکنده از کنایات و تلخی‌ها است.
این شاعر و پژوهشگر گفت: قرار است از بیست و هشتم تیرماه، نمایش "شاه اوبو" با نویسندگی احسان زیورعالم و و با طراحی و کارگردانی آناهیتا قرچه، در تماشاخانه ی باران به روی صحنه برود. بی صبرانه منتظر آغاز این اجرا هستم و امید دارم که با متن ترجمه ی تازه، بتوانم ظرفیت های تازه ای برای دوستان کارگردان ایجاد کنم.
طهماسبی گفت: اهمیت "شاه اوبو" به حدی است که لازم است هر سال از آن، اجراهای تازه، با برداشت های ویژه در تئاتر ما وجود داشته باشد. در همین راستا هم، باید مترجمان مختلف و نویسندگان ادبیات نمایشی ما نگاه ها متفاوتی به این اثر داشته باشند تا به روح اثر آلفرد ژاری نزدیک شوند. در ادبیات نمایشی یک اثر منحصر و محدود به زمان و مکانی خاص نیست، تنها باید نوع نگاه به آن اثر بومی و به روز شود.
اولین اجرای این نمایش در دسامبر 1896 در پاریس اجرا شد که به خاطر واکنش آشوب‌گرانه تماشاچیان، همان شب اولین اجرا، متوقف شد. این نمایشنامه، سبعانه، غریب و کمیک، به خاطر روشش برای برانداختن و واژگونی هنجارها، قوانین فرهنگی و دیگر قراردادهای اجتماعی، برجسته است. برای کسانی که در آن شب در میان تماشاچیان، شاهد عکس‌العمل مخاطبان بودند، از جمله ویلیام باتلر ییتس، رویدادی به نظر می‌رسید که از اهمیت انقلابی برخوردار است.
امروزه چنین به نظر می‌رسد که این نمایش، دریچه‌ای را به آن‌چه در سده بیستم، نوگرایی خوانده شد، باز کرده است. این اثر در دادائیسم، فراواقع‌گرایی و تئاتر ابسورد، پیشرو تلقی می‌شود.