به گزارش هنرآنلاین، بخشو باعث معرفی مداحی به دنیا شد و چندین موسیقیدان بزرگ از فرانسه و روسیه و چکسلواکی و اتریش نزد او رفتند.
بخشو در سال ۱۳۵۶ بعد از مداحی در حرم شاه خراسان و خواندن تصنیفی در وصف امام حسین در مسیر بازگشت به‌صورت بسیار مرموزی درگذشت که عده‌ای آن را کار ساواک می‌دانند و عده‌ای هم کار چریک‌های تندروی خلق. ولی هرکسی این کار را کرد از محبوبیت بخشو می‌ترسید؛ یک انسان بسیار آزاده با روح و صدایی بزرگ.
«بخشو» یا همان «جهانبخش کردی‌زاده» صاحب سبکی خاص و صدایی استثنایی در عزاداری و سینه‌زنی سنتی بوشهر بود.
اگرچه سال‌ها از درگذشت مرد شماره یک نوحه‌خوانی بوشهر می‌گذرد و بعد از او نوحه‌خوانان زیادی پا در مرکز حلقه‌های سینه‌زنی گذاشتند اما هرگز نتوانستند قله‌هایی را که جهانبخش کردی‌زاده در نوحه‌خوانی درنوردید، فتح کنند.
او نوحه‌خوانی بود که بعد از فوتش خاطرات و داستان‌های غیرواقعی زیادی نقل شد؛ از چگونگی خوانندگی او تا مطرح شدن نام استادانی که اصلا وجود نداشتند.
این نوحه‌خوان فردی بود که در سال ۱۳۵۴ فوزیه مجد و محمدرضا لطفی برای تهیه یک نوار از آیین عزادارای با حضور او به بوشهر رفتند و حسام‌الدین سراج نیز به فرزندان او گفته بود: «پدر شما یک استثنا بود. فردی که یک گوش موسیقیایی قوی داشته، و در اجرا نیز خارج از دستگاه (فالش) نمی‌خوانده. بسیاری از اساتید سعی داشتند که با تقلید از پدر شما، شروه‌خوانی یا دشتی‌خوانی را با آن ریتم، آهنگ و گام اجرا کنند، اما موفق نبودند.»