گروه سینما خبرگزاری هنر ایران - لیلا محمودی شرق: فیلم خدای جنگ در دسته فیلم‌های ژانر جنگی ساخته شده و به نوعی بیوگرافی جنگی است که احتمالا قرار است به زندگی شهید حسن طهرانی مقدم پدر موشکی ایران بپردازد. داستان درباره جنگ ایران و عراق و ساخت و شلیک موشک به مواضع دشمن است و تلاش کرده منطبق با حوادث اوایل جنگ باشد. قهرمان قصه ابراهیم است که به همراه گروهش تلاش دارند حمله موشکی را سازماندهی کنند و در این میان به ماجراهایی که بر این گروه می‌گذرد بپردازد.
شخصیت اصلی داستان ابراهیم است که تلاش دارد وظایف خود را انجام دهد و طبق معمول با پرداختی تکراری همسر و فرزندش نرگس و هدی را طی یک حمله موشکی از دست می‌دهد که انگیزه‌اش را برای پیروزی دو چندان می‌کند. شخصیت‌های فرعی دیگری هم به داستان افزوده شده‌اند: منصور و افسر لیبیایی. اما کدام یک از این شخصیت‌ها به درستی پرداخت شده‌اند؟ مثلا برای بیننده چه فرقی می‌کند نرگس عکاس باشد یا خیاط؟ پدرش کشاورز باشد یا استاد؟ و این یعنی نویسنده در شخصیت‌پردازی ضعیف عمل کرده و قهرمان‌های داستان به جای شخصیت و پرسوناژ تبدیل به تیپ شده‌اند. از دیگر سو حوادث مطرح در فیلمنامه و نقاط عطف آن واقعا کشش چندانی ندارند که بیننده را جذب فیلم کنند و ریتم کند هم مزید بر علت شده، آنهم در فیلمی که باید اکشن باشد و ریتم تند.
از دیگر سو کارگردانی هم خیلی ضعیف است: انتخاب ساعد سهیلی برای این نقش معلوم نیست بر چه اساسی صورت گرفته، نه فیزیکش مناسب چنین نقشی است و نه بازی بسیار ضعیفش روی نقش نشسته‌است و البته که در این میان تنها نیست و حتی یک بازی نسبتا متوسط را هم از کلیه بازیگران شاهد نیستیم، به ویژه بازیگران حرفه ای تری مانند علی سلیمانی در نقش منصور. جلوه‌های ویژه هم که نه بدیع و نو هستند و نه چشمگیر و هیجان‌انگیز. و البته به اینها طراحی نامناسب صحنه و لباس را هم اضافه کنید و آن گریم های اگزجره و اغراق آمیز که هیچ شوقی بر نمی انگیزند.
ساخت فیلم‌های اینچنینی که چندسالی است گویا مد شده، به جای اینکه بیننده را به زندگی قهرمانان نادیده یا کمتر دیده‌شده دفاع مقدس علاقه‌مند کند، ایجاد دلزدگی دارد و این یعنی شکست همه‌جانبه. در تمام دنیا هنوز هم فیلم‌هایی که بر اساس جنگ جهانی اول یا دوم یا سایر جنگ‌هایی که در دنیا رخ می‌دهد ساخته می شوند اما این فیلم ها با افزودن گره های دراماتیک به اثر بیننده را راغب می کنند که به تماشای جنگ بنشیند، اتفاقی که در این فیلم نیفتاده است و طبیعتا اگر بیننده بخواهد وقایع را مو به مو همان طور که بوده شاهد باشد پس چه فرقی بین یک کار مستند با داستانی بلند می توان قائل شد؟
انتهای پیام