.به گزارش هنرآنلاین، فیلم حماسی ورمیلیو «سرخابی» ساخته مائورا دلپرو که به تازگی شیر نقره‌ای جایزه بزرگ هیئت داوران جشنواره فیلم ونیز را برد، از سوی ایتالیا برای رقابت در بخش فیلم بین‌المللی جوایز اسکار ۲۰۲۵ معرفی شد.
این درام که داستانش در پایان جنگ جهانی دوم در دهکده‌ای در آلپ اتفاق می‌افتد، درباره ورود یک سرباز است که موجب به هم خوردن روابط ۳ خواهر می‌شود. این فیلم پس از ونیز راهی تورنتو شد و اولین نمایش خود در آمریکای شمالی را در این جشنواره تجربه کرد.
منتقد ورایتی از «سرخابی» به عنوان فیلمی یاد کرد که بی سر و صدا نفس‌گیر است و با تصویر کردن جزئیات کوچک زندگی در روستایی در آلپ، در نهایت تصویری مهم از زندگی روزمره روستایی را ارایه می‌کند.
این فیلم به نوعی ادامه اولین فیلم بلند دلپرو به نام «مادرانه» است که درباره پناهگاه مادران نوجوان که توسط راهبه‌ها اداره می‌شود، بود.
«پارتنوپ» پائولو سورنتینو، درامی درباره زن جوانی که در ناپل به دنیا آمد، از دیگر مدعیان امسال سینمای ایتالیا بود و در حالی که سورنتینو با فیلم «زیبایی بزرگ» در سال ۲۰۱۴ برنده اسکار خارجی زبان شد، انتخاب نکردنش کمی تعجب برانگیز شد.
مکزیک نیز فیلم «سوجو» ساخته آسترید روندرو و فرناندا والادز را که برنده جایزه بزرگ هیئت داوران ساندنس شد به عنوان نماینده خود به اسکار معرفی کرد.
این فیلم درباره کشته شدن یک از اعضای کارتل مواد مخدر است که برای پسر ۴ ساله‌اش میراثی از خشونت به جا می‌گذارد و وقتی سوجو خود به مردی بدل می‌شود، با خطر تکرار اشتباهات مرگبار پدرش روبه‌رو می‌شود.
روندرو و والادز، همکارانی قدیمی هستند که پیش از این با فیلم دوم خود «شناسایی ویژگی‌ها» ۹ جایزه آکادمی مکزیک را در سال ۲۰۲۱ دریافت کردند که جایزه بهترین کارگردانی برای والادز و بهترین فیلمنامه برای والادز و روندرو از جمله آنها بود.
سینمای ایتالیا با کسب ۱۴ جایزه شامل ۳ جایزه افتخاری بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۵ و ۱۱ جایزه اسکار در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان (فیلم بین‌المللی)، پرافتخارترین کشور در این عرصه است و آخرین بار در سال ۲۰۱۴ با فیلم «زیبایی بزرگ» ساخته «پائولو سورنتینو» موفق به کسب این جایزه شد و پیش از آن نیز «واکسی» ساخته «ویتوریو دسیکا»(۱۹۴۷)؛ «دزد دوچرخه» از «ویتوریو دسیکا» (۱۹۵۰ )؛ «دیوارهای مالاپاگا» ساخته «رنه کلمنت» (۱۹۵۱)؛ «استرادا» ساخته «فدریکو فلینی»(۱۹۵۷)؛ «شب‌های کابیریبا» ساخته «فدریکو فلینی»(۱۹۵۸)؛ «هشت‌ونیم» به کارگردانی «فدریکو فلینی» (۱۹۶۴)؛ «دیروز، امروز، فردا» به کارگردانی «ویتوریو دسیکا» (۱۹۶۵)؛ «بازپرسی درباره یک شهروند دور از سوظن» به کارگردانی «الیو پتری» (۱۹۷۱)؛ «باغ خانواده فینتسی کونتینی» ساخته «ویتوریو دسیکا»(۱۹۷۲)؛ «آمارکورد» از «فدریکو فلینی» (۱۹۷۵)؛ «سینما پارادیزو» به کارگردانی «جوزپه تورناتوره»(۱۹۹۰)؛ «مدیترانه» از «گابریل سالواتوره» (۱۹۹۲)؛ «زندگی زیباست» به کارگردانی «روبرتو بنینی» (۱۹۹۹) این جایزه را برای ایتالیایی‌ها به ارمغان آورده بودند.