گروه سینمای "هنرآنلاین": میرو کاری از حسین ریگی کارگردان سیستان‌وبلوچستانی است که در دو فیلم قبلش هم به همین جغرافیا پرداخته است. این فیلم روند بلوغ پسری نوجوان از جنوب شرقی ایران را نشان می‌دهد که درگیر با شور بلوغ و مردانگی است. میرو کسی است که قرار است در این فیلم خود را به خانواده و آشنایانش اثبات کند.
حسین ریگی برای پرداخت روند بالغ شدن این نوجوان جنگ را به سیر داستان فیلمش وصله کرده است. چرا که هر چه جستجو کنید دلیلی برای روایت قصه‌ی میرو در زمان جنگ پیدا نمی‌کنید؛ مگر آنکه دست‌اندر کاران ترجیح داده باشند «خوب است فیلم را ببریم به دوران جنگ و جنگ دلیل رشد میرو باشد» و در آخر تقدیمش کنیم به شهدا. این ایده قابل احترام است هر چند در «میرو» توجیه داستانی ندارد.
آنچه که بیش از این مخاطب را دل‌سرد می‌کند ظرفیت خرده روایت‌های بالقوه‌ی فیلم است که هر کدام میتوانست سوژه‌ی فیلمی کامل و جذاب باشد. قصه‌هایی مثل دلیل سکوت و گوشه‌گیری گهرام پدر میرو، کشش میرو به دختر همسایه، ماهی‌ای که همه به دنبال صیدش هستند، مادری که پسرش را عامل مرگ شوهرش می‌داند و و و.
چرا گفتم جنگ به «میرو» وصله شده؟ چون در بخش رفتن میرو به اردوگاه آموزش نظامی روایت همان روایت اخراجی‌های ده‌نمکی است بدون ذره‌ای تفاوت. در میرو هم مثل اخراجی‌ها میرو به سختی پذیرفته می‌شود عنصر نابسامان اردوگاه است. فرمانده‌ای مثل جواد هاشمی در اخراجی‌ها سعی در همراهی او برای تحولش دارد، فرمانده با میرو مسابقه می‌دهد برنده می‌شود و خودش به خودش اثبات می‌شود.
البته وجود دیالوگ‌های شعاری با موضع والد فرزندی یا بالا پایینی همچنان فرمان می‌راند و حسین ریگی و همکارانش فراموش می‌کنند جوان امروزی نه تنها بیننده‌ی اخراجی‌های پرتماشا بوده، گوشش نیز به این دست صحبت‌ها بدهکار نخواهد بود. این سنجش نادرست مخاطب امتیازی منفی برای فیلم ریگی است.
با تمام این تفاصیل هر چند برای فیلمی از حسین ریگی پرداخت به آن جغرافیا، فرهنگ، موسیقی، آیین، آداب، پوشش، لهجه، تصاویر و دغدغه‌های اجتماعی و اقتصادی‌‌اش به واسطه‌ی فیلم‌های قبلی امتیاز و اعتبار جدیدی نخواهد بود؛ اما نمی‌شود کتمان کرد ایران و ایرانی به خطه‌ی سیستان‌وبلوچستان مدیون است و هر چقدر به این استان و مردمانش فرصت دیده شدن داده شود ذره‌ای از نجابت‌شان در کم‌کاری‌های پیش از این پاسخ داده نخواهد شد. امیدواریم این کارگردان بومی سیستان‌وبلوچستان بتواند با فیلم‌های دغدغه‌مندانه‌تر و داستانی‌تر به مردمان شریف استانش بپردازد و بر شائبه‌ی استفاده‌ی ابزاری از استانش خط بطلان بکشد.
میرو را به احترام مردم شریف، نجیب و دیده نشده‌ی سیستان‌وبلوچستان ببینید و به آنها فرصت دهید تا با رنگ‌ها و موسیقی دلچسبشان در سینما و تلویزیون وجه دیگری غیر از آنچه که از آنجاها به درست یا غلط روایت می‌شود دیده شوند.
زهرا عباسی