گروه سینمای "هنرآنلاین" : پس از گذشت ده سال از آخرین ساخته بهروز افخمی امسال او با فیلم"صبح اعدام" به چهل‌ودومین جشنواره فیلم فجر  آمده است. مسیر فیلمسازی بهروز افخمی را نمی‌توان مسیر یک دستی دانست، برای همین عجیب نیست که این بار در فیلمش از شیوه روایت مستند_داستانی استفاده و حتی آن را از لحاظ فرمی با فیلم‌های کلاسیک تلفیق کند.

"صبح اعدام" سوژه خوب و تازه‌ای دارد. افخمی به سراغ دو شخصیت در تاریخ معاصر رفته است که کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. طیب حاج‌رضایی و اسماعیل رضایی از شخصیت‌هایی بودند که در پی قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ دستگیر و اعدام شدند و فیلم "صبح اعدام" ۹۰ دقیقه پایانی آن‌ها را به تصویر کشیده است.

Sobhe-Edam-Poster

فیلم با تصاویر و نریشنی آغاز می‌شود که خلاصه‌ و پیش زمینه‌ای از آن چه که پیش از قیام ۱۵ خرداد رخ داده است را بیان کند. مخاطب گمان می‌کند که بعد از این تصاویر، نریشن قطع شده و فیلم با شخصیت‌ها مواجه شود و جلو رود. اما این اتفاق نمی‌افتد و نریشن که ترکیبی از گزارش و مصاحبه با دو فرد دیگر است، تا پایان همراه مخاطب است تا هر کجا که فیلمنامه حرفی برای گفتن ندارد، مخاطب را توجیه کند! و بزرگ‌ترین ضعف فیلم همین است که گزارش می‌دهد و اجازه نمی‌دهد مخاطب با شخصیت‌ها همراه شود.

sobhe-edam-01 (1)

نکته مثبت این فیلم بازی خوب بازیگران شخصیت اصلی فیلم با بازی" مسعود شریف" و "ارسطو خوش‌رزم" است که بار فیلم را یک تنه به دوش کشیده‌اند و با وجود این که بازیگران کم‌حرفی در فیلم هستند و نریشن زبان آن‌ها را برای دیالوگ‌گویی بسته است با زبان بدن و میمیک صورت توانسته‌اند ارتباط خوبی با مخاطب برقرار کند و از آن‌ها تصویر دو مبارز و قهرمان کوچه و بازاری را دریافت می‌کند که با تمام قهرمان‌های کلیشه‌ای که از افراد آن زمان ساخته شده است متفاوت است. اما این برداشت هم منحصر به اجرای بازیگران فیلم است و نه محصول فیلمنامه و کارگردانی بهروز افخمی.

Sobhe-Edam-03

شاید بهتر بود که افخمی بر شیوه روایت مستند داستانی اصرار نمی‌کرد و فیلم را بر پایه داستان و قصه بنا می‌کرد تا ما با فیلم بهتری روبرو باشیم و سوژه خوبِ خودش هم این گونه نمی‌سوخت. افخمی بیان کرده است که ایده این فیلم برگرفته از گزارش کیهان درمورد اعدام این دو شخصیت است و باید بگویم که فیلم از آن گزارش بالاتر نرفته است.

"صبح اعدام" یک مستند کوتاه و یا یک فیلم کوتاه است که با تصاویر تکراری و بیهوده و کش‌دار آن را به یک فیلم بلند تبدیل کرده است. 

 

هانیه علی‌نژاد