گروه سینمایی هنرآنلاین: برادران ارک که از فیلم کوتاه هم مسیر هم شدند، نشان دادند نبوغ مثال‌زدنی در سینما دارند و حرف تازه برای گفتن. از نخستین فیلمشان «نجس» گرفته تا بعدتر «حیوان» که در کن درخشید نوید حضور دو برادر با نگاهی متفاوت به سینما را داد.
حال برادران ارک نخستین ساخته بلند سینمایی‌شان را در حالی روانه سینماها کرده‌اند که در جشنواره فیلم فجر سی و هفتم درخشید و در هفت بخش نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد که در نهایت دو سیمرغ را به خانه برد. دو فیلمساز جوان از خطه آذربایجان که سعی دارند روایت‌های بومی و محلی را به زبان مادری خود به تصویر بکشند.
روایت‌هایی دلنشین از افسانه‌های قدیمی که شاید بارها و بارها هرکدام از ما با زبانی متفاوت آن را شنیده باشیم. «پوست» نیز از این امر مستثنی نیست. فیلم روایتی است ملموس از یک قصه عاشقانه که در گیر و دار دست و پنجه نرم کردن با مشکلات خاص خود است.
یک فیلم فولکلوریک جذاب از قصه اجنه که کاملا مختص به ایران است و با وجود آنکه این دو برادر از ابتدا قصد ساخت فیلمی ترسناک را نداشتند، اما اندوخته‌های ذهنی مخاطبان آن را تبدیل به فیلمی ترسناک می‌کند و می‌توان با این جنس ترس همذات‌پنداری کرد.
همه ما از جن و پریان قصه‌ها شنیده‌ایم و بارها تلاش کرده‌ایم تصویری ذهنی از این موجودات ناشناخته داشته باشیم، اما بدون اینکه بخواهیم ترسی ناشناخته را نیز با خود همراه کرده‌ایم وحالا برادران ارک درست در جایی که قصه روایتی عاشقانه دارد از این فضا استفاده کرده‌اند و جنس ترس فیلم را کاملا ایرانی کرده و به مخاطب عرضه می‌کنند.
فیلم قصه عشق سید به مارال است، که با دعاها و جادوهای مادر به مسیری دیگر هدایت شده است. مسیری که انتهای آن ناکجاآباد است. تاثیر قصه، زبان ترکی که در فیلم وجود دارد و حال و هوای بومی فیلم کاملامخاطب را با خود درگیر می‌کند و البته در این میان نباید از موسیقی خوب بامداد افشار نیز گذشت. فیلم بدون این که بخواهد تلاشی اضافه داشته باشد، المان‌های جذب مخاطب را با خود دارد و همین امر نیز موجب شده است تا مخاطبان از دیدن آن پشیمان نشوند.
در سینمای ایران فیلم‌هایی که به زبان بومی و محلی خطه‌ای تولید شده باشند که نیاز به زیرنویس داشته باشد کم تعداد هستند، اما درهمین چند سال اخیر این موج بیش از پیش راه افتاد و مخاطب امروز دیگر به دیدن فیلم با زیرنویس عادت کرده است. بنابراین می‌توان از ظرفیت‌های بومی استان‌ها و قصه‌های فولکلوریک به خوبی بهره گرفت و فیلم‌هایی از جنس سینمای ایران تولید کرد که مخاطب را با خود درگیر کند.
استقبال از «پوست» نشان داد سینمای مستقل بدون بازیگران چهره نیز می‌تواند مخاطب خود را داشته باشد و از فروش بهره ببرد به شرط آنکه فضای مناسبی در اکران به آن تخصیص یابد.