سرویس سینمایی هنرآنلاین: سارا که از دوران خردسالی بین حیوان‌های خانگی چون سگ و گربه و مرغ و خرگوش و حتی قورباغه رشد کرده، حالا برای کتاب‌های کودکان تصویرسازی می‌کند و طراحی لباس و تدریس هنر را هم همزمان پیش می‌برد. او ده‌ها جایزه برده و در آثارش می‌توان رد پای موضوع‌هایی مهم از جمله جنگ، صلح، حقوق زنان و کودکان و البته حیوان‌ها را دید.
بارکزی می‌گوید: «زنان افغانستان بسیار تلاش می‌کند، شاید بیش از دیگران تا به هدف‌هایشان برسند. این یکی از پیام‌هایی است که من می‌خواهم در آثارم به دیگران برسانم. من رویاهایی بزرگ دارم و مانند دیگر زنان افغانستان برای رسیدن به آنها مبارزه می‌کنم. شاید به دست آوردن آزادی بزرگ‌ترین چالش ما باشد و هدف دیگرم دگرگون کردن درک و برداشت مردم جهان از افغانستان است. کشور من سرشار از انسان‌های مهربان، غذاهای خوشمزه و فرهنگی غنی و قدیمی است.»
او که در شهر هرات در حاشیه آن بزرگ شده بود، از چهار سالگی شروع به کشیدن نقاشی کرد. پدر و مادرش در تلاش برای گریختن از طالبان خانواده را به روستایی بیرون هرات برده و پس از حمله نظامی آمریکا به افغانستان در ۲۰۰۱ به خانه کوچک آجری‌شان بازگشته بودند. سارا می‌گوید: «در کودکی من جنگ همه جا حضور داشت. پدرم کوشید به من که چیزی نمی‌شنیدم حرف زدن بیاموزد و با اینکه بسیار سخت بود، موفق شد.»
زندگی سارا وقتی دگرگون شد که در هشت سالگی توانست با کمک سمعک بشنود و پیش خواهرانش در مدرسه برود. به این ترتیب، درهای دنیا به رویش گشوده شد. در ۱۵ سالگی مدرسه را به پایان رساند و با شرکت کردن در آزمون ورودی دانشگاه‌ها، برای گرفتن بورس تحصیلی در ترکیه اقدام کرد. چون در کودکی با دقت به شبکه‌های ترک و آلمانی و عربی و انگلیسی نگاه می‌کرد، امروز می‌تواند به تمام این زبان‌ها حرف بزند.
سارا حالا دیگر یک انیماتور حرفه‌ای است و با اینکه بارها تهدید شده اما از یاد دادن هنر خودش به کودکان و دختران افغانستانی دست نکشیده است. او می‌خواهد در سرزمین مادری بماند و حتی به فکر راه انداختن یک دانشگاه ویژه انیمیشن هم افتاده است. هر چند دغدغه و بحران امروز افغانستان کمبودهای شدید بهداشتی و امنیتی است که در تمام این سال‌ها هرگز به شکل کامل وجود نداشته است. فقط سال گذشته بیش از ۳۰۰۰ غیر نظامی در این کشور کشته شدند.
بارکزی ۲۲ ساله در پایان از بزرگ‌ترین آرزوهای خود چنین یاد می‌کند: «رویای من ساختن یک آینده آرام دست‌کم برای برخی دختران افغانستانی است و البته پیوستن به دیزنی و پیکسار در آینده نه‌چندان دور اما بیش از همه این را برای کشورم و مردم سرزمینم می‌خواهم: صلح پایدار.»