سرویس سینمایی هنرآنلاین: یک بازیگر حاضر در صحنه، (غیر از چند نفری که در قالب پیام‌­های ویدئویی می­‌بینیم)، یک اتاق و یک گوشی تلفن همه­ آن چیزی است که رضا رزم برای ساختن اولین فیلم بلندش «مکالمات» از آن استفاده کرده است. استفاده­‌ای حداقلی و مینی‌­مال از عناصر و امکانات بیان سینمایی. نتیجه چه‌طور است؟ در پایان یادداشت درباره­ خوبی یا بدی نتیجه خواهم گفت.

شانزده سالی هست که رضا رزم را می‌­شناسم. از دوران دانشجویی. نقاش، طراح صحنه، نویسنده و کارگردان. یک هنرمند تک­‌رو و خلاف عرف و ضد قراردادهای رایج هنری، انگار که از دل تاریخ هنر احضار شده. پیگیر سلوکی شخصی با محوریت خالق اثر و نه الزاما مخاطب و اکران گسترده و تا مغز استخوان بی‌­اعتنا به سرمایه. قابل مقایسه با بهترین­‌های این عرصه و همه­ این­ها، صرفا نه به خاطر تولیدات­‌اش، که به خاطر نحوه­ زیست و نگاه­‌اش.

همه­ کارهای او را در این شانزده سال دیده‌­ام، در دو سه تای­‌شان هم­کاری داشته­‌ام، اما هیچ­‌وقت طرفدارشان نبوده­‌ام. به خصوص وقتی می­‌نویسد و کارگردانی می‌کند و بیش از هر زمانی به خودش نزدیک است. به این دلیل که هیچ­وقت شیفته­ «سینمای روشنفکرانه» نبوده­‌ام. طرفدار خودش هستم. به دلیل استقامت و  جست­جو­گری­‌اش. به دلیل احترامی که برای کارش قائل است، همین است که احترام ما را برمی­‌انگیزد. همین است که باعث می­‌شود فکر کنم این رهیافتی­ست که حتا اگر شیفته­‌اش نباشیم، باید با آن مواجه شویم. می­‌گویم باید، برای این­که دستاوردهای­‌اش برای خود ماست. مایی که سینما و هنر عامه­‌پسند را دوست داریم. این مواجهه برای ما ضروری و درس­‌آموز است، حتا اگر خیلی لذت­بخش نباشد و فیلم «مکالمات» از این جنس است. یکی از دورترین فیلم­‌ها به سلیقه­ من که دیدن­‌اش را توصیه می­‌کنم. بیشتر از همه به هم­‌‍سلیقه­‌های خودم. برای پی بردن به ظرفیت­‌ها و امکانات دیالوگ­‌نویسی و توجه به «انسان» به عنوان عناصر محوری فیلم. تجربه‌ای که از دیدن یک فیلم بلند که ملال و دل­زدگی را تبدیل به جزیی از زیبایی­‌شناسی خود کرده است.

حالا به ابتدای یادداشت می­‌رسیم: نتیجه چه‌­طور است؟ این تجربه­‌ای خوب است یا بد؟ نتیجه­‌بخش بوده یا نه؟ جواب این است: نتیجه فراسوی نیک و بد است. همان چیزی که احتمالا صاحب اثر می­‌خواهد.

ابراهیم امینی - فیلمنامه‌نویس و نویسنده «لاتاری»، «ماجرای نیمروز» و...