به گزارش هنرآنلاین، محسن عبدالوهاب کارگردان و فیلمنامه‌نویس درباره نیاز امروز سینمای مستند ایران گفت: هر سال تعدادی فیلم‌های مستند در بخش‌های دولتی و خصوصی تولید می‌شود، اما در هیچ کجا نام و اطلاعات و دیگر مشخصات این فیلم‌ها ثبت نمی‌شود. این رویه سال‌ها است که ادامه دارد و با آمدن دیجیتال و بیرون آمدن انحصار تولید فیلم مستند از بخش دولتی مشکل بی‌اطلاعی از فیلم‌های مستند تولید شده، بیشتر هم شده است. در حقیقت و به بیانی دیگر این فیلم‌ها گم می‌شوند و در آرشیوهای دولتی و یا خصوصی از یادها می‌روند.
وی ادامه داد: متأسفانه برخلاف سینمای داستانی، فیلمخانه، فیلم‌های مستند را در سطح گسترده نمی‌خرد و آرشیو نمی‌کند. این درحالی‌که است که وقتی تصویری از دهه‌های گذشته ایران در فضای مجازی پخش می‌شود بسیاری با اشتیاق به آن چشم می‌دوزند ولی ما به‌راحتی اجازه می‌دهیم گنجینه عظیمی از فیلم‌های مستند پراکنده شود و به‌نوعی از دست بروند.
عبدالوهاب ادامه داد: سینمای مستند ما در کنار بانک اطلاعات، نیازمند پژوهشی گسترده در مورد تاریخ سینمای مستند ایران است. این پژوهش می‌تواند شامل اطلاعات و مضمون فیلم‌ها و تحلیل تاریخی دوره‌های سینمای مستند ما و همچنین نقش و جایگاه مستندسازانی که مُهر خود را بر رشد سینمای مستند ما زده‌اند، باشد. امسال زنده‌یاد منوچهر طیاب و زنده‌یاد خسرو سینایی را از دست دادیم، از این بزرگواران و دیگر مستندسازان به نام سینمای ما شاید کتاب و مقالههای پراکنده‌ای باشد، اما این که همه آن نام‌ها در یک پژوهش گرد آمده باشند و اهمیت فیلم‌های آنان در رشد سینمای مستند ما توضیح داده شده باشد، کاری نشده است. ما به‌طور جامع نمی‌دانیم از گذشته تا به امروز چه کسانی چه فیلم‌های مستندی در ایران ساخته‌اند و علاقه‌مندان چگونه می‌توانند به این فیلم‌ها دسترسی پیدا کنند. در حقیقت در عصر ارتباطات، سینمای مستند ما باوجود داشتن قدمتی به عمر تولد سینما در ایران، نه تاریخ مدونی دارد و نه آرشیو.
عبدالوهاب ادامه داد: زنده‌یاد مسعود مهرابی درباره سینمای مستند تا سال ۱۳۷۵ اطلاعاتی در اختیار ما قرار داده است. دیگران هم مقالات و کتاب‌های پراکنده‌ای نوشته‌اند. به گمان من این‌ها می‌تواند برای شروع مورد استفاده قرار گیرد.
اختتامیه چهارمین دوره جایزه پژوهش سال سینمایی فروردین ۱۴۰۰ برگزار می‌شود.