سرویس سینمایی هنرآنلاین: آنا کارینا بازیگر دانمارکی-فرانسوی و ستاره موج نو سینمای فرانسه که برای بازی در فیلم‌های به کارگردانی ژان-لوک گدار همسرش سابقش شهرت داشت، درگذشت. او 79 ساله بود.
کارینا که از او به‌عنوان یکی از نمادهای سینما در دهه 1960 یاد می‌شود، عصر روز شنبه در پاریس بر اثر سرطان از دنیا رفت. همسرش دنی بری هنگام مرگ در کنار او بود.
کارینا و گدار از 1961 تا 1964 زن و شوهر بودند و او منبع الهام گدار در فیلم‌های خاطره‌انگیزی چون "یک زن یک زن است" (1961) – که برای آن در جشنواره فیلم برلین برنده جایزه بهترین بازیگر زن شد – "گذران زندگی" (1962)، "دسته جداگانه" (1964)، "آلفاویل" (1965) و "پی‌یرو خله" (1965) بود.
کارینا متولد 22 سپتامبر 1940 در سولبرگ در دانمارک بود. او هنوز نوجوان بود که با سودای بازیگر شدن از دانمارک به پاریس رفت. او در این شهر به‌عنوان مدل دوره‌ای موفق داشت تا این که روزی گدار به‌طور تصادفی او را در خیابان شانزلیزه دید. گدار نقشی کوتاه در فیلم "از‌نفس‌افتاده" (1960) را به کارینا پیشنهاد داد که او رد کرد.
کارینا در مارس 2018 در پاریس درباره ارتباط خود با کارگردان صاحب‌نام فرانسوی به خبرگزاری فرانسه گفت: ما خیلی همدیگر را دوست داشتیم، اما زندگی کردن با او پیچیده بود. او کسی بود که می‌توانست به شما بگوید، "می‌روم سیگار بگیرم"، و سه هفته بعد برگردد.
البته دوره کاری پربار کارینا به فیلم‌های گدار محدود نشد. او در بیش از 50 فیلم مقابل دوربین رفت و با سینماگران مؤلفی چون آنیس واردا ("کلئو از ساعت پنج تا هفت") روژه وادیم ("چرخ و فلک")، ژاک ریوت ("راهبه")، لوکینو ویسکونتی ("بیگانه")، کریس مارکر ("ماه مه زیبا")، فولکر شلوندورف ("میشائل کولهاس - یاغی") و راینر ورنر فاسبیندر ("رولت چینی") هم کار کرد.
او همچنین بازیگر تعدادی از فیلم‌های انگلیسی‌زبان مانند "پیش از آمدن زمستان" (لی. جی. تامپسن)، "ژوستین" (جرج کیوکر)، "خنده در تاریکی" (تونی ریچاردسن) بود و در فیلم "رجینا رم" (ژان-ایو پرات) با آنتونی کویین و ایوا گاردنر همبازی شد.
کارینا در 1972 شرکت فیلمسازی خود را راه‌اندازی کرد و با فیلم "زندگی مشترک" (1973) برای اولین بار روی صندلی کارگردانی نشست. فیلم او در بخش هفته منتقدان جشنواره کن نمایش داده شد. او در 2008 نیز فیلم کانادایی-فرانسوی "ویکتوریا" را کارگردانی کرد.
کارینا به‌جز فعالیت در سینما به‌عنوان خواننده هم کار می‌کرد و چند رمان هم نوشت. او در 2017 نشان شوالیه را دریافت کرد.
نیویورک تایمز در مصاحبه‌ای با کارینا که در مه 2016 منتشر شد از او به‌عنوان "یکی از زیبایی‌های بزرگ پرده نقره‌ای و نماد ماندگار موج نو سینمای فرانسه" یاد کرد.