سرویس سینمایی هنرآنلاین: رابرت فورستر بازیگر پروپاقرص نقش‌های اصلی که برای بازی در نقش یک مأمور اجرای ضمانت در فیلم "جکی براون" (1997) به کارگردانی کوئنتین تارانتینو نامزد اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل شد و یکی از دلچسب‌ترین بازگشت‌های سینمایی در هالیوود را رقم زد، از دنیا رفت. او 78 ساله بود.
فورستر روز جمعه در خانه خود در لس آنجلس بر اثر سرطان مغز درگذشت.
فورستر متولد 13 ژوئیه 1941 در راچستر در نیویورک بود. او اواسط دهه 1960 در نمایش "خانم دالی" در برادوی حضوری موفق داشت و اولین بار با بازی مقابل مارلون براندو و الیزابت تیلور در فیلم "انعکاس در یک چشم طلایی" (1967) به کارگردانی جان هیوستن، مقابل دوربین یک فیلم سینمایی رفت. فورستر سپس با بازی در نقش یک تصویربردار در فیلم بسیار رئالیستی و سیاسی "رسانه احساس ندارد" (1969) به کارگردانی هاسکل وکسلر فیلمبردار و مستندساز اجتماعی به شهرت رسید.
به گزارش هالیوود ریپورتر، او در دهه 1970 با بازی در نقش شخصیت‌های اصلیِ بسیار جدی و قهرمانانه در سریال‌هایی چون "بانیون" تولید شبکه ان‌بی‌سی (در نقش یک کارآگاه سرسخت در دهه 1930) و "ناکیا" تولید شبکه ای‌بی‌سی (در نقش یک افسر پلیس سرخپوست) جایگاهی ستاره‌وار پیدا کرد.
از اواخر دهه 1970 ستاره اقبال فورستر رو به افول گذاشت. او در 1979 در تریلر علمی تخیلی و بلندپروازانه " سیاه‌چاله" تولید شرکت دیزنی در نقش یک فضانورد ظاهر شد، اما فیلم فروشی ناامیدکننده داشت. فیلم‌های بعدی او چون "آلیگاتور" (1980)، "The Kinky Coaches and the Pom-Pom Pussycats" تولید 1981، "نگهبان خودگمارده قانون" (1982)، "هالیوود هری" (1986) و "شاهزاده شیطان" (1989) نیز چیز قابل ملاحظه‌ای به کارنامه او اضافه نکردند.
در اواخر دهه 1990، فعالیت فورستر به بازی در نقش‌های مکمل در فیلم‌های کم‌هزینه چون "پلیس دیوانه: نشان سکوت" تنزل پیدا کرده بود.
او در 2018 درباره وضعیت خود در آن دوران به شیکاگو تریبیون گفت: 21 ماه بیکار بودم. چهار فرزند داشتم و هر کاری پیشنهاد می‌شد قبول می‌کردم. در نهایت کارم به جایی رسید که هیچ‌چیز نداشتم. نه مدیر برنامه، نه وکیل. هیچی.
تارانتینو که از بچگی طرفدار فورستر بود، برای نقش جو کابوت گانگستر پابه‌سن‌گذاشته در فیلم "سگدانی" (1992) از او تست بازیگری گرفت، اما ته دلش دوست داشت که لارنس تیرنی آن نقش را بازی کند. با این حال، تارانتینو، فورستر را فراموش نکرد و وقتی فیلمنامه "جکی براون" را از روی رمان المور لئونارد می‌نوشت، نقش شخصیت مکس چری را در حالی نوشت که او را در ذهن داشت.
فورستر دراینباره گفت: چند سال از اولین برخورد ما گذشته بود. در یک کافی شاپ همدیگر را دیدیم. آن زمان، موقعیت کاری من واقعاً نابود شده بود. چند دقیقه صحبت کردیم. شش ماه بعد، تارانتینو در همان کافی شاپ با من قرار گذاشت و فیلمنامه "جکی براون" را به من داد. وقتی فیلمنامه را خواندم، باورم نشد که او نقش مکس چری را در حالی نوشت که من را در ذهن داشت. هیچ دلیل منطقی وجود نداشت. برای همین وقتی از تارانتینو سؤال کردم، جواب داد، "بله، من مکس چری را برای تو نوشتم". به او گفتم، "مطمئن هستم آن‌ها به تو اجازه نمی‌دهند من را استخدام کنی". او گفت، "من هر کس را که بخواهم استخدام می‌کنم". آن موقع بود که متوجه شدم یک فرصت دیگر پیدا کرده‌ام که به موقعیت کاری خودم سر و سامان بدهم.
"جکی براون" با بازی فورستر، پم گریر، ساموئل ال. جکسن، بریجیت فاندا، مایکل کیتن و رابرت دنیرو دسامبر 1997 روی پرده رفت و هرچند به لحاظ تجاری به دو فیلم قبلی تارانتینو ("سگدانی" و "داستان عامه‌پسند") نرسید، اما نامزدی اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل را برای فورستر به همراه آورد که تنها نامزدی اسکار این فیلم بود. (آن سال رابین ویلیامز برای "ویل هانتینگ خوب" برنده اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل شد.)
فورستر بعد از "جکی براون" در فیلم‌هایی چون "روانی" (1998)، "من، خودم و آیرین" (2000)، "طبیعت انسان" (2001)، "مثل مایک" (2002)، "فرشتگان چارلی: با تمام سرعت" (2003)، " شماره شانس اسلوین" (2006)، "فرزندان" (2011)، "المپوس فرو ریخت" (2013) بازی کرد.
در اوایل دهه 2000، دیوید لینچ، فورستر را برای بازی در نقش کارآگاه مک‌نایت در فیلم "جاده مالهالند" (2001) انتخاب کرد و سپس در 2017 وقتی تصمیم گرفت سری جدید سریال محبوب "توئین پیکس" را بسازد، از فورستر خواست نقش کلانتر فرانک ترومن، برادر هارولد ترومن (با بازی مایکل آنتکین در فصل اول "توئین پیکس") را بازی کند.
فورستر دراینباره گفت: لینچ در 1989 وقتی تصمیم گرفت "توئین پیکس" را بسازد از من خواست نقش هارولد ترومن را بازی کنم، اما من مشغول یک کار دیگر بودم. او آدم خیلی خیلی خوبی است. و وقتی فصل دوم "توئین پیکس" را کار می‌کردیم، او با من خیلی مهربان بود و نقشی را به من داد که به جرات می‌گویم بیش از هر نقش دیگر از بازی در آن لذت بردم: یک شخصیت استثنایی، جدی و در عین حال آرام.
علی افتخاری