سرویس سینمایی هنرآنلاین: عباس امینی کارگردان آثاری چون "والدراما" و " هندی و هرمز" این روزها مشغول نگارش اثر جدیدش است.
"هندی و هرمز" قصه دو نوجوان است که طبق سنت مردم جزیره هرمز در خلیج فارس، با یکدیگر ازدواج می‌کنند. آن‌ها هیچ شناخت و درکی از یکدیگر ندارند، اما دنیای ناشناخته و جدیدی که پس از ازدواج در انتظار آن‌هاست، در ابتدا روی خوش خود را به آن‌ها نشان می‌دهد و هندی و هرمز به مثابه دو هم‌بازی در کنار یکدیگر خوش می‌گذرانند؛ اما این "خوش‌گذرانی" که درواقع نامش "زندگی" است، هر لحظه برای آن‌ها خطرناک‌تر می‌شود. این فیلم در جشنواره فیلم برلین، بخش نسل، در سال 2018 و همچنین سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر موفق به دریافت جایزه شد.
او در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره فعالیت‌های خود گفت: درگیر حضور فیلم "هندی و هرمز" در فستیوال‌های بین‌المللی هستم و همچنین نگارش کار جدیدم را ادامه می‌دهم. کار جدیدم لحنش به مانند آثار قبلی است و در حوزه اجتماعی که امیدوارم زمستان بتوانم آن را کلید بزنم. این فیلم نیز در خارج از پایتخت و در خوزستان کار می‌شود همانند آثار قبلی‌ام و در بین کشاورزان و مردم مراکز جنوبی ضبط خواهد شد.
این کارگردان درباره وضعیت سینمای مستقل اظهار کرد: درباره وضعیت سینما نمی‌شود آینده‌نگری کرد، اما آنچه مهم است سینما آن‌قدر به سمت کمدی رفته است که اشباع شده است. از سوی دیگر برخی این ادعا را دارند که بخشی از این حجم تولیدات سینمایی در ژانر طنز برای شادی مردم است که من اعتقادی به آن ندارم و به نظر می‌رسد این اتفاق بیشتر به جهت پرکردن جیب خودشان است. همین اتفاق موجب شده تا سلیقه مخاطب سینما را تغییر دهند و از این روحیه جامعه سواستفاده کنند. چرا به جای اینکه راهکار ارائه دهند آن‌ها را به سمت خنده و دیدن آثار سخیف می‌برند. این از نظر من مورد تایید نیست، ضمن این که بچه‌های مستقل نگاهشان به جامعه است تا جیبشان و تاریخ همیشه نشان داده که فیلم اجتماعی ماندگارتر است.
وی دلیل این وضعیت و اکران نشدن فیلم‌های اجتماعی را از ساختار اکران دانست و افزود: متاسفانه ساختار اکران بیمار است. تکلیف سینمای ایران از روز اول هم روشن نبود و نیست؛ مثل همه کارهای دیگرمان می‌ماند که مثلا فحش به سینمای هالیوود میدهیم اما آرزوی اکران امریکایی داریم. در اروپا هرگز نمی‌گویند یک فیلم چقدر فروش داشته است بلکه ملاک و معیار سنجش یک فیلم تعداد مخاطبان آن است، ولی در ایران درست برعکس است. کسی نمی‌گوید این فیلم دیده شد و تاثیرگذاری در جامعه داشته است یا خیر؛ همه به دنبال فروش و ارقام هستند. از سوی دیگر دولت و فیلمساز نیز با هم به این فضا ضربه زده‌اند و هردو طرف مقصر هستند.
امینی که آثارش در گروه هنر و تجربه اکران شده‌اند، درباره اکران آثار مستقل، هنری و تجربی در این گروه بیان کرد: من خودم شخصا ابتدا از شکل گیری گروه هنر و تجربه بسیار خوشحال شدم، اما الان بسیار از شکل گیری این گروه ناراحتم. چرا که مثل همه چیز دیگر که کل سیستم را نابود می‌کند این اتفاق برای هنر و تجربه هم رخ داد. من قلبا دلم نمی‌خواهد که فیلم "هندی و هرمز" در گروه هنر و تجربه اکران شود، چرا که این فیلم باید در جامعه اکران شود و مخاطب عام بیاید و آن را ببیند و درک کند؛ اما به دلیل شکل مدیریت هنر و تجربه کاملا از این جریان ناامید هستم و روزنه امیدی برای این سینما نمی‌بینم.
وی ادامه داد: یکسری مدیر در سینما مشغول فعالیت هستند که تنها از جایی به جای دیگر جابه جا می‌شوند و اگر توانایی داشتند قطعا در جای قبلی خود در سال‌های قبل می‌ماندند و امروز آمار فعالیتشان درخشان بود اما متاسفانه مدیران حال حاضر سیستمشان اداری و روتین است و هدف اصلی را فراموش کرده‌اند. در گروه هنر و تجربه هم مدیریت درستی شکل نگرفته است و باید نسل جوان با ایده‌های جدید بیایند که این اتفاق هم رخ نمی‌دهد. سینمای بدنه هم از خدایش است که هنر و تجربه از بین برود تا سالن بیشتری در اختیار داشته باشد.
کارگردان "والدراما" عنوان کرد: هیچ برنامه‌ای برای اینکه چه فیلمی در هنر و تجربه اکران شود یا نه وجود ندارد. در عمل چیز دیگری است و فیلم‌های با کیفیت پایین در این گروه اکران می‌شوند چرا که اشتباه است و مدیران سینمایی، سینما نمی‌دانند. قطعا مخاطب هنر و تجربه با این شرایط و کیفیت پایین آثار از دست می‌رود. ضمن اینکه مگر در سال گذشته چند فیلم در فستیوال‌های جهانی موفق بودند و دیده شدند؟ شش یا هفت فیلم بودند و "هندی و هرمز" هم یکی از این فیلم‌ها بود که باید در اولویت اکران قرار بگیرد اما چون برنامه‌ای برای آن ندارند و من هم می‌دانم که فروش چندانی نخواهم داشت و تماشاچی هم که باید به سالن بیاید نمی‌آید، بنابراین ترجیح می‌دهم فیلمم را نسوزانم.
وی در خاتمه درباره اکران فیلم خود در این گروه و وضعیت اکرانش گفت: در این فکر هستم تا "هندی و هرمز" را به شکل اینترنتی اکران کنم و به شکل جدی هم به این گزینه فکر می‌کنم. به این دلیل که حداقل در خانه‌هایی که دلم می‌خواهد مردم می‌توانند بنشینند و این فیلم را ببینند. فکر نمی‌کنم شرایط برای اکران در هنر و تجربه وجود داشته باشد. اکران اینترنتی عملا یک خودزنی برای فیلمی است که باید روی پرده سینماها دیده شود، اما به هدف من که خانواده و قشر عام جامعه است نزدیک‌تر بوده و ترجیح می‌دهم از خودخواهی خودم کم کنم و فیلم را به جای پرده سینما به گوشی و تبلت مخاطبانم ببرم.