به گزارش هنرآنلاین، زهرا داودنژاد بازیگر فیلم "شماره 17 سهیلا" به کارگردانی محمود غفاری این هفته مهمان برنامه باهمستان سینما به تهیه کنندگی الهه بهبودی بود.
او بازیگری را در سال 79 با فیلم" بچه‌های بد" شروع کرد و فیلم‌های" ملاقات با طوطی "، "دست‌های خالی"، "نیلوفر"، "کلاس هنرپیشگی " و "شماره 17 سهیلا" را در کارنامه خود ثبت کرده است. وی علاوه بر بازیگری در کسوت دستیار کارگردانی و منشی صحنه در فیلم‌های دیگری قبل از بازیگری فعالیت داشته است. گپ‌و‌گفت وی را با محمدرضا مقدسیان مجری کارشناس سینمایی این برنامه در زیر بخوانید:
عضو خانواده داودنژاد بودن چه حالی دارد، آیا سایه پدر تاثیری در کسب این جایگاه مستقل شما در سینما داشته است؟
عضو این خانواده بودن لذت بخش است. باید فراتر فکر کنیم ولی عضو این خانواده بودن بی تاثیر نیست و نمی‌شود منکر تاثیرش شد. صرفا پارتی بازی نشده و شخصا زحمت زیادی برای این جایگاه کشیدم و علاقه فراوانی هم به این رشته داشتم ولی بودن در این بستر یک شانس محسوب می‌شود. سایه و عنوان پدرم باعث شد احساس مسئولیت بیشتری در کار داشته باشم. و همه فعالیتم از سال 74 در بخش‌های پشت صحنه، دستیار کارگردانی و منشی صحنه بوده است و بازیگری بعد از این فعالیت‌ها شروع شد.
تعداد زیادی از دوستان که در این بستر و خانواده‌ها هستند سعی می‌کنند رشته مخالف انتخاب کنند ولی شما خانوادگی کار می‌کنید و این نوع کار به یک سبک در خانواده شما تبدیل و مشهور شده آیا مرزی بین کار و خانواده دارید؟
واقعا برای ما سینما چیزی جز زندگی است من با نان و سینما بزرگ شدم چیزی اضافه یا کمتر از سینما وجود ندارد. مادر بزرگم که هنرپیشه درجه یکی در سن و سال خودشان هستند در بچگی برایمان قصه تعریف می‌کردند و ما خودمان را در نقش‌های قصه می‌گذاشتیم و همین طور ادامه پیدا کرد. الان هم سینما برای ما نقش تعیین می‌کند و به شدت زندگی سختی است.
با وجود این سختی متوجه نمی‌شوم که مرز بین بازی نقش سینما و خانواده واقعا کجاست آیا نقش هستند یا بداهه؟ به خصوص در فیلم کلاس هنرپیشگی.
کار کردن با خانواده به خاطر تعامل زیاد و درک احساسات عاطفی، خشونت یکدیگر با بازیگری جمع می‌شود و تبدیل به این اتفاق می‌شود. همگی ما در هدف پدرم که سینماست همسو هستیم. عاشقانه او را به عنوان یک مدیر در راس قبول داریم و احساس می‌کنیم سربازش هستیم حتی اگر چیزی را قبول نداشته باشیم به حرفش اقتدا می‌کنیم و خودم را به چیزی که او خواسته نزدیک میکنم.
شما برای فیلم "کلاس هنرپیشگی کاندید جشنواره شدید و برای فیلم " شماره 17 سهیلا " هم در جشن انجمن منتقدین کاندید شدید. با وجود درخشش فیلم جایزه نگرفتید. فکر می‌کنید دستی در کار است یا بازی‌های متفاوت شما نسبت به هم دوره‌ای‌های شما باعث شده دیده نشوید؟
قطعا من و شما می‌دانیم که دست‌هایی وجود دارد و اینکه چگونه هستند نمی‌دانم و برای من هم مبهم است که چرا این اتفاق می‌افتد. اینکه بازی متفاوتی از من دیده می‌شود به خاطر نگاه من به بازی است که عمدتا فرق دارد به هر حال من هم الگوهایی در این سینما داشتم مثل خانم معتمد آریا و خانم تسلیمی. جنس هر بازی ربطی به هنر پیشه بودن و شغل محسوب شدن ندارد؛ و من در حد توان و بینشم این کار را انجام می‌دهم. این نگاه با عث می‌شود من انتخاب نشوم چون بازی یا ژانر خاصی فعلا مد شده که من شبیه آن نیستم و امید دارم نگاه‌ها وسیع‌تر شود و همه مورد توجه قرار بگیرند.
در کارهای پدرتان خیلی حضور ندارید. چرا؟
خودشان نخواستند.
اینکه بازی شما متفاوت است یعنی سبک شما چیست، مثلا ویژگی سطحی و ظاهری و سبک بازی کدام یک شما هر دو را تجربه می‌کنید؟
راستش نظر مخاطب برای من خیلی مهم است بعد از اکران فیلم بیشتر مخاطبان اظهار کردند با نقش من همزاد پنداری داشته‌اند و یا باور پذیر بوده برای آنها و این نقطه مشترک بیشتر مخاطبان بود که برای من قابل تامل است و من می‌خواستم نقش اینها ایفا شود.
دو خطی از حال و هوای تولیدی فیلم " شماره 17 سهیلا " را توضیح می‌دهید.
سهیلا یک خانم میانسال است که با بحرانی به نام رابطه، ازدواج و خانواده دست و پنجه نرم می‌کند. به دلیل مشکل ژنتیکی 6 ماه فرصت دارد که ازدواج کند و مادر شود و سعی می‌کند همسر مورد نظرش را پیدا کند.
شما چطور به این پروژه اضافه شدید؟
من از اعتماد آقای غفاری و پیگیری‌های او تشکر میکنم. از زمانی که قرار شد ما با هم همکاری کنیم این پروژه به مدت یکسال خوابید. تهیه کننده خواسته بود از یک استار استفاده شود ولی آقای غفاری خواستند من نقش را ایفا کنم. آقای غفاری صبوری کردند و تهیه کننده راضی شد. بعد از خواندن فیلم نامه مطمئن شدم این نقش برای من نوشته شده. شخصیت فیلم برای من شناخته شده بود چرا که تعداد زیادی از دوستان اطرافم این شرایط را داشتند. بحران‌ها و نامعلومی آینده و مادر شدن برای خانم‌ها یک جایگاه است که با هیچ چیزی مثل ظاهر و پول و موقعیت اجتماعی جبران نمی‌شود و جایگزینی ندارد. ما خیلی خانم داریم که دچار این دغدغه هستند و سهیلا می‌توانست نمونه یکی از همین زن‌ها باشد. سهیلا با من متولد شد.
آیا فیلم " شماره 17 سهیلا" کسب جایزه در جشنواره داشته است.
بله بهترین فیلم در جشنواره ژنو سوییس و بهترین فیلم در جشنواره کلن آلمان. به بینندگان توصیه میکنم حتما فیلم را ببینند مطمئنم ضرر نمیکنند. با این آشفته بازار سینما که فیلم خوب کم داریم حداقل یک ساعت و نیم فکر می‌کنند.