به گزارش هنرآنلاین، سعید عقیقی عضو هیئت انتخاب بخش بین الملل جشنواره فیلم شهر در گفت و گو با ستاد خبری ششمین جشنواره فیلم شهر درباره آثار ارسال شده بخش بین الملل جشنواره فیلم شهر، اظهار کرد: با توجه به اینکه جشنواره موضوعی است محدودیت بسیاری برای برگزار کنندگان در بخش بین الملل ایجاد شده است و انتخاب را سخت می‌کند. مسلماً تفاوت‌هایی میان فیلم‌ها و کاستی‌هایی در انتخاب آنها وجود دارد زیرا این نوع فیلم‌ها مختص جشنواره ساخته نشده است.
عضو هیئت انتخاب بخش بین الملل جشنواره فیلم شهر ادامه داد: در واقع جشنواره فیلم شهر سعی دارد دایره امکانات و ظرفیت‌های خود را وسیع‌تر کند و جایی برای فیلم‌های بین الملل باز کند، البته به اعتقاد من رخداد هر جشنواره‌ای در کشور باعث ایجاد فضای فرهنگی می‌شود که این حرکت خود به خود مثبت است.
عقیقی به ضرورت برگزاری جشنواره‌ها در کشور اشاره کرد و گفت: حقیقت امر این است که اگر تمام جشنواره‌ها در هم ادغام شوند، چه از لحاظ بودجه و چه از لحاظ هماهنگی نیروهای سرمایه گذار (کسانی که در این سیستم برنامه ریزی می‌کنند) می‌توانیم جشنواره موضوعی گسترده‌ای داشته باشیم به نوعی بازخورد خوبی دریافت خواهیم کرد. من همیشه در تمام جسلسات نقد این مثال را می‌زنم که بهتر است به جای اینکه دو هزار دکه داشته باشیم 5 کمپانی داشته باشیم. این کمپانی باعث می‌شود ارتباطات بین المللی درستی داشته باشیم و ظرفیت‌های بیشتری از نیروی انسانی و سرمایه کاری را به کار بگیریم و بازده بیشتری دریافت کنیم.
این فیلنامه نویس درباره ارزیابی آثار بخش بین الملل جشنواره فیلم شهر، تصریح کرد: به اعتقاد من ارزیابی آثار بین الملل خیلی پیچیده است باید با دقت تمام داوری شود که چه نوع فیلم‌هایی قابل نمایش هستند! یا این فیلم‌ها به لحاظ کیفی چه ارزشی دارند! یا این نوع فیلم‌های بین الملل با فرهنگ ما همخوانی دارد و مناسب نمایش دادن در ایران هست یا خیر.
به گفته عقیقی، از سخت ترین تصمیمات برای انتخاب اثر بخش بین الملل این است که گاهی با این موضوع مواجه می‌شویم که کارگردانان خارجی به مسائلی توجه دارند که امکان دارد آن مسئله دغدغه فرهنگی ما نباشد. در درجه بعد هماهنگی موضوع و فرم بسیار مهم است، که به اعتقاد من قدم اول در فیلم پرداخت "فرم" است، یعنی اگر فیلمی به لحاظ فرم خوب باشد قابلیت این را دارد که در جشنواره اکران شود.
وی به مشکلات ساخت فیلم در زمینه شهری اشاره کرد و گفت: در ایران ساخت فیلم با موضوع شهر سخت، طاقت فرسا و مشکل است، زیرا هیچ دکور تخصصی در این زمینه نداریم و همه فضاها باید فضای واقعی شهر باشد. در عین حال امکانات فیلمبرداری بسیار کم است. هماهنگی نیروهای که می‌توانند در بحث امنیت گروه‌های فیلمبرداری و گرفتن نماهای مناسب کمک کنند، خیلی ضعیف است. اتفاقی که در این فیلم‌ها می افتد این است که شهر معضلات بسیاری دارد و این معضلات اگر جنبه اجتماعی داشته باشد این ایراد را به آن وارد می‌کنند که تلخی‌های جامعه را نشان می‌دهد.
عقیقی به اصطلاح سیاه نمایی که عده‌ای از منتقدان به کار می‌برند اشاره کرد و توضیح داد: عده‌ای از واژه سیاه نمایی در جملات انتقادی خود به کار می‌برند که باید بگویم این اصطلاح را اولین بار موسولینی از آن استفاده کرد و ای کاش این واژه از ادبیات حذف شود. زیرا ما یکسری اصطلاحات داریم که نمی‌دانیم منشاء آنها از کجا آمده اما به اشتباه از آنها استفاده می‌کنیم. (موسولینی معتقد بود تمام نیروهای مخالفش دارند سیاه نمایی می‌کنند و این اصطلاح را به کار می‌برد زیرا طرفداران موسولینی پیراهن‌های سیاه به تن می‌کردند، او می‌گفت کسانی هستند که در ظاهر از ما طرفداری می‌کنند ولی در واقع مشکلات اجتماع را نشان می‌دهند و بر علیه ما صحبت می‌کنند و در واقع آنها سیاه نمایی می‌کنند یعنی جزء پیراهن سیاه‌های ما نیستند ولی تظاهر می‌کنند جزء ما هستند).
وی ادامه داد: شما تصور کنید که بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای جهان از آن رو که واقعیت جامعه‌شان را نشان داده‌اند، اصطلاح سیاه نمایی را به آنها بدهیم. به عنوان مثال زمانی که آثار ویکتوریا دسیکا، ویسکونتی، فیلم‌های مکتب موج نو و آثار پازولینی را تماشا می‌کنیم، بگوییم آنها سیاه نمایی کردند، خب فرض کنید اگر آن نظام فکری در ایتالیا هم همین عقیده را داشت و جلوی نمایش فیلم‌ها را می‌گرفت بخش قابل توجه ای از مکاتب فکری منتصب به واقع گرایی فیلم از دست می‌رفت.