به گزارش خبرنگار تلویزیون «هنرآنلاین»، شبکه «امید» سیما با شعار تبلیغاتی «نوجوان بمان» در تاریخ 20 اردیبهشت 1394 راه‌اندازی شد و از همان زمان تا امروز که بیش از 8 سال از تاسیس آن می‌گذرد، به فعالیت خود ادامه داده است. فعالیتی که قرار بود برای مخاطب نوجوان باشد، اما آنطور که باید و شاید نتوانست در این زمینه موفق باشد. به طوری که این شبکه یکی از کم مخاطب ترین شبکه های تلویزیون است.
شبکه ای که قرار بود نیاز نوجوانان را برطرف کند و حالا نه تنها نتوانسته این نیازها را برطرف کند، بلکه به نظر می رسد که کارایی خود را نیز تا حد قابل توجهی از دست داده و حتی برخی برنامه‌هایی هم که از این شبکه پخش می‌شود، هیچ ربطی به گروه سنی نوجوان و نیازهایشان ندارد و به نوعی مسئولین رسانه ملی برای تعطیلی این شبکه در رودربایستی قرار گرفته اند.
کم‌مخاطب‌ترین شبکه سیما متعلق به بخشی از جامعه است که بیش از هر قشر دیگری نیاز به تولید محتوا دارند. محمدصادق باطنی مدیر شبکه امید و سرپرست شبکه کودک، مدتی قبل گفته بود: «شبکه امید در نقطه‌ای قرار دارد که وظیفه‌اش به طور اختصاصی پاسخ دادن به نیاز‌های نوجوانان است، نیاز‌هایی که متاسفانه امروزه مرجع رسمی امن برای پاسخگویی به آن مسائل و موضوعات کم شده است. شبکه امید تنها و مهمترین بستر (و یا پلتفرم) تولید و توزیع محتوای ویژه نوجوانان در کشور است و این بستر، دومی و سومی ندارد و فقط همین یک ظرفیت است».
حالا باید پرسید که آیا این بستر توانسته در برقراری ارتباط با نوجوانان موفق‌تر از سایر بسترها و مسیرها باشد، یا شبکه های مجازی بی در و پیکر که هر محتوایی را در قالب انیمیشن و بازی رایانه ای و ... به خورد نوجوان ایرانی می‌دهند، بهتر توانسته‌اند میدان را به دست بگیرند؟! آنهم با محتوایی که هیچ بویی از فرهنگ ایرانی اسلامی ما نبرده است!
در حالی که همه می‌دانیم اگر شبکه امید که یک شبکه رسمی است محتواهای جذابی را تولید می‌کرد بدون شک بسیاری از نوجوانان وقت قابل توجهی از زمانِ سرزدن به شبکه های مجازی را جلوی قاب تلویزیون می‌گذراندند.
باید تعارف را کنار گذاشت و نگاه جدی‌تری به قشر نوجوان داشت، قشری که برخی اتفاقات – از حوادث تلخ پاییز سال گذشته و گروه سنی برخی دستگیرشدگان – نشان داد درباره آن ها کم‌کاری قابل ملاحظه ای شده است.
هشت سال گذشته و این هشت سال کافی است تا یک شبکه بتواند کارهای جدی‌تر و موفق تری را به مخاطبان خود ارائه دهد. متأسفانه در تمامی این سال ها فکر جدی در این رابطه صورت نگرفته است و همان طور که اشاره کردیم قشر نوجوان جدی گرفته نشده اند، زیرا اگر این قشر جدی گرفته شده بود، شبکه امید به جایی نمی رسید که امروز، نوجوانان و خانواده هایشان به آن امیدی نداشته باشند.
بد نیست از روزهایی یاد کنیم که آثار موفقی مانند «بچه های مدرسه همت» و «قصه های مجید» و سریال های خوب دیگر برای نوجوانان ساخته می‌شد و بسیار هم مورد استقبال قرار می گرفت. بد نیست از روزهایی یاد کنیم که برنامه های خوبی مانند «نیم رخ» که برای مخاطب نوجوان بود، یکی از پربیننده‌ترین برنامه های تلویزیون محسوب می‌شد. از روزهایی یاد کنیم که سریال های خوبی مانند «دنیای شیرین دریا» با بازی ماندگار زنده‌یاد پوپک گلدره برای نوجوانان ساخته شد و آنقدر دلنشین بود که بزرگترها نیز آن را دنبال می کردند.
نباید فراموش کرد که هر چند داشتن یک شبکه اختصاصی برای نوجوانان مهم است، اما مهمتر از آن تولید برنامه ها و به خصوص سریال هایی است که مختص آن ها باشد و دنیای آن ها را بشناسد، وگرنه صرف فعالیت بی‌ثمر یک شبکه با آن هم کارمند و بودجه و تشکیلات، جز هزینه اضافی که از جیب بیت المال و سیمای جمهوری اسلامی ایران می‌رود، فایده ای نخواهد داشت. پس اگر تصمیم بر ماندگاری این شبکه است، باید تولید برای نوجوانان نیز جدی گرفته شود.
نسیم اسدپور