به گزارش هنرآنلاین به نقل از ایسنا، ماریو فرانچسکینی وزیر فرهنگ ایتالیا به طور رسمی اعلام کرد قانون سانسور که از سال ۱۹۱۴ در سال‌های نخستین شروع سینما متولد شده بود، کنار گذاشته شده و سیستم کنترل و مداخله که به دولت اجازه دخالت در آزادی هنرمندان می‌داد قطعا به پایان رسیده و در نتیجه از این پس نمی‌توان جلوی اکران فیلم‌های جدید را گرفت یا به دلایل اخلاقی و مذهبی خواستار تدوین مجدد آثار سینمایی شد و در عوض فیلمسازان باید فیلم‌های خود را بر اساس سن مخاطبین طبقه بندی کنند.
در طول یک قرن گذشته، صدها فیلم به دلیل سیاسی و مذهبی در ایتالیا سانسور شدند که مهم‌ترین آن فیلم کلاسیک و نامزد اسکار «آخرین تانگو در پاریس» محصول ۱۹۷۲ ساخته «برناردو برتولوچی» است که همه نسخه‌ای کپی آن نیز نابود شد و تنها سه نسخه برای اثباتِ جرم نگهداری شده است.
بر اساس آمار منتشر شده در یک مطالعه، از سال ۱۹۴۴ تا کنون ۲۷۴ فیلم ایتالیایی، ۱۳۰ فیلم آمریکایی و ۳۲۱ فیلم از تولیدات دیگر کشورها در سینمای ایتالیا سانسور شده‌اند و بیش از ۱۰ هزار فیلم از جمله برخی آثار «فدریکو فلینی» نیز به نوعی دستخوش تغییر شده‌اند.
اما سانسور تنها تبعات منفی برای هنرمندان نداشته و در برهه‌هایی نیز موجب تحریک حس کنجکاوی و افزایش شمار مخاطبان آثار سینمایی نیز شده است. آخرین نمونه مهم از سانسور در سینمای ایتالیا به سال ۱۹۹۸ و فیلم «توتو که دو بار زندگی کرد» بازمی‌گردد که این فیلم با انتقادات شدید کاتولیک‌های سنتی رو به رو شده بود.