سیف الله پویاراد*: یکی از خاطره انگیزترین آیین های ایرانی، رسم دیرین عیدی دادن و عیدی گرفتن است که هر ایرانی طعم شیرین آن را زیر زبان دارد؛
گذشته از اینکه میراث داری از سنت های زیبا، جزو جذابیت های فرهنگی ست که یک ملت، یک سرزمین را زنده نگاه می دارد،لذت های زندگی در همین رسوم انسانی ست.
از گذشته های دور اسکناس تا نخورد و نو مرکز ثقل عیدی ها بود و هست اما در سال های اخیرتر تئوریسین های فرهنگی تاکید دارند باید به این آیین زیبا رویکردهای عمیق تری هم بخشید. در واقع باید رسم عیدی دادن را به روز و کاربردی کرد تا به مانایی و جذابیت های آن اضافه شود.
طرح عیدی دادن کتاب که چند سال پیش زمزمه شد و یکی دو سالی رونق نسبی هم گرفت و بعدش کم رنگ شد از آن ایده های ناب بود که به آیین عیدی عمق و معنای جالب توجهی می بخشید، فرهنگ سازی مطالعه، گسترش دانایی و دوست داشتن یار مهربان از آن اکسیرهای گم شده در میان مردم ماست که از افق های آن طرح بود، اما شاید عدم تداوم در تبلیغ و اطلاع رسانی آن طور که باید این طرح به خانواده های ایرانی راه نیافت و نهادینه نشد.
به گمانم می توان با ارائه طرح نو : " مداد رنگی و کتاب عیدی بدیم" با طعم جذاب تر و افق های بلندتری رسم عیدی دادن را به نسل نو و بچه های نازنین انتقال داد.
نقاشی حلقه وصل درون کودک با دنیاست، و از همین روست که بچه ها شیفته نقاشی اند، حتی روی دیوار؛ عنصر خلاقیت و لذت آفرینش اثر هنری با مداد رنگی و انس با مطالعه و بیشتر دانستن با کتاب می توانند دو بال پروازی باشند که آیین عیدی دادن به بچه ها را در عصر حاضر زبانزد و الگو کند.
طرح "مداد رنگی و کتاب عیدی بدیم" را همین امروز خودمان می توانیم شروع کنیم،حسن کمپین های اجتماعی همین است که می توان خودجوش یک ایده خوب را فراگیر کرد؛ می توان اولین روز نوروز 1395 برای بچه های خانه یک جعبه مداد رنگی و کتاب خرید و اگر شادمانی و شور را در بچه ها دیدیم آن را به دیگران پیشنهاد دهیم.
*مدیر دوسالانه نقاشی دامون فر