به گزارش هنرآنلاین، به نقل از ایران آرت گالری ایسو شهر آمل یکی از هدفمندترین نگارخانه های استان مازندران به شمار می رود که در مدت زمانی کوتاه از بدو تاسیس به واسطه نگاه فرهنگی و تخصصی اش به مقوله گالری داری کوشیده فضایی تازه پیش روی جامعه تجسمی مازندران بگذارد.
فروزان سلیمانی، کارشناس هنر و مدیر گالری ایسو دل مشغولی ها و دغدغه هایش را در میان گذاشته است.
خانم سلیمانی ما را با گالری ایسو بیشتر آشنا کنید. از شروع فعالیت هایتان تا حال این روزهای گالری برایمان بگویید.
فکر می کنم بهتر باشد ابتدا از دلیل تاسیس ایسو صحبت کنم. هفت سال پیش به همراه آقای حمید اسدزاده آموزشگاهی را تاسیس و با رویکردی فرا استانی به هنر شروع به فعالیت مداوم کردیم؛ کلاسهایی که شکل آموزشی متفاوتی را ارائه می داد. کارگاههای فشرده برگزار می کردیم و به دنبال خروجی این فعالیتها به شکل نمایشگاههای گروهی و انفرادی بودیم.
برای ما همیشه گروه معنی حرکت داشت و گامها را بلندتر می کرد. به دنبال این فعالیتها یک سری نشست ها و برنامه های تخصصی نیز برپا شد که به تئوریزه کردن برنامه های مان و نقد و تحلیل آثار هنری انجامید. این نشست ها نام گروه ما را به خود گرفت؛ "برجاس" به معنای هدف متحرک در زبان اصیل فارسی.
بر حسب نیاز، مجله داخلی برای گروه در نظر گرفتیم و این شد که حالا شصت شماره از بولتن داخلی ما با نام " مقیم در مچاله " موجود است. در گام بعدی به علت محدودیت امکان ارائه آثار در گالری هایی که فعالیت تخصصی تری داشته باشند، شرایط به گونه ای پیش رفت که تصمیم به تاسیس گالری با رویکردی حرفه ای و البته دلسوزانه به هنر گرفتیم.
اردیبهشت سال 94 با حضور معصومه مظفری « رییس انجمن نقاشان ایران»، واهیک هارطونیان و مینا قاضیانی گالری ایسو افتتاح شد.در این افتتاحیه، ایسو میزبان دو نمایشگاه بزرگ از آثار هنرمندان ایران بود. خوشبختانه باید عرض کنم که برنامه های کوتاه مدت و طولانی مدت گالری به شکلی ست که ما پیشرفت را تضمین می کنیم و امیدواریم که بتوانیم خدمتی به هنر و فرهنگ ایران زمین کرده باشیم.
ارتباط هنرمندان بومی با هنرمندان شاخص و صاحب اندیشه های نو در کشور قطعا به رشد جایگاه و بلوغ هنریشان کمک خواهد کرد. برای این منظور چه تمهیداتی اندیشیده اید.
قطعا همین طور است. بلکه من معتقدم در جریان هنری شهر و استان هم می تواند سازنده باشد. ایسو تلاش کرده با هنرمندان خارج از استان و حتی خارج از ایران ارتباط و تعامل داشته باشد. ابتدا باید بگویم ما برای نشست های تخصصی از منتقدان صاحب نام و ارباب جراید داخل و خارج از استان دعوت می کنیم تا علاوه بر نشان دادن فعالیت های مان در نشریات و سایت های هنری از مشورت و هم فکری با آن ها سود برده باشیم. همچنین برای نمونه امسال چند موزیسین به ایسو آمدند که حضورشان برای ما افتخاری بود؛ نادر مشایخی، آندریاس اشپکتل، لیونی روسلر، سهراب معتبر، صبا علی زاده، مهدی بهبودی و ... که تجارب و اندیشه های نویی را در قالب موسیقی و پژوهش موسیقیایی به فضای گالری مان آوردند. همچنین در سالی که گذشت با « گالری آران» در تهران، فعالیتی مشترک داشتیم و خروجی آموزشی ما در این نمایشگاه وارد تهران شد. این روند ادامه پیدا می کند و منسجم تر خواهد شد.
با توجه به مهاجرت تعداد زیادی از استعدادهای شهرستانی و تمرکز بیشتر آن ها به کلان شهرها و بخصوص پایتخت؛ آیا معیارهای خاصی برای گزینش و نمایش آثار در گالری تان در نظر می گیرید.
بله؛ در انتخاب آثار با وسواس زیادی عمل می کنیم. آثار باید اورجینال و با کیفیت باشند. از نمایش آثار دست چندم و آثاری که زبان هنری منسجمی نداشته باشند تا حد امکان حذر می کنیم. البته که مسئله کوچ استعداد های غنی از شهرستان ها قابل تامل است اما به هر روی ما هنوز هم در استان هنرمندان ارزشمند وجویای نام زیادی داریم. پس بر اساس توان بالفعلی که مشاهده می کنیم نیازمند به این نوع نگاه هستیم. اما به موازات آن نگرش منعطف تری را هم دنبال می کنیم تا این جدیت سبب سرخوردگی استعدادهای بالقوه نشود.
وضعیت فروش آثار هنری را در استان مازندران چگونه ارزیابی می کنید.
به طور کلی در این سال ها گالری های استان سعی کرده اند ، در قیمت گذاری روی آثار به مانند حساسیتی که در گزینش آن ها وجو دارد عمل نکنند. در واقع سیاستی فرهنگ ساز را در پیش گرفته ایم . آثار هنری را با قیمتی تقریبا پایین به فروش می رسانیم تا به تدریج روحیه ی خرید آثار هنری را در مردم نهادینه کنیم. اما با وجود این شرایط، تعامل ما با گالری های تهران که به مراتب، موقعیتشان در این زمینه متفاوت است، بازده مالی خوبی برای هنرمندان برجسته ی گالری ایسو به همراه داشته است. ولی به هیچ وجه نمی توان خلا هایی که در اینجا وجود دارد و گاهی دلسردمان می کند را نادیده بگیریم.
مشکلاتی که بخش وسیعی از آن به ارتباط ناصحیح عوامل دولتی با هنرمندان و عدم پشتیبانی آنها برای تامین بودجه در راستای هموار ساختن مسیر فرهنگی است. هر چند که به شخصه بر این باورم که روابط دوستانه تر و صادقانه بین هنرمندان و پرهیز از منفعت طلبی شخصی در بین دست اندرکاران این عرصه می تواند اطمینان خاطر بیشتری به همه ی ما بدهد.
فکر می کنید وظیفه گالری دارها در این امر چه می تواند باشد. آیا اصلا قادر خواهند بود بخشی از این مشکلات را هموار کنند؟
من معتقدم اطلاع رسانی صحیح به مردم و مخاطبان آثار هنری جهت آشنایی با هنر و ملزومات آن است که منجر به بیزینس هنری می شود. در واقع عده ای از همکاران ما نا آگاهانه باعث به وجود آمدن این جریان می شوند. بحث کم تجربگی در امر مدیریت گالری داری مختص به این استان نمی باشد و حتی در پایتخت هم کم و بیش با آن مواجهیم. اما احساس می کنم در مازندران باید برنامه ی ویژه تری را در نظر گرفت.
البته در انتهای این همه گله و شکایت باید این نکته را هم اذعان کنم که در دو سه سال اخیر ، حال هنر بهتر از قبل شده و به تدریج اتفاقات مهمی در حال وقوع است.
می دانم که برای سال جدید تدارک برنامه های ویژه ای را دیده اید ...
همین طور است؛ ما در حال تدارک نمایشگاه هایی برای هنرمندانمان در تهران هستیم و چند مهمان مهم از خارج از استان و همچنین خارج از کشور به ایسو خواهند آمد. و البته این برنامه ها در کنار روال معمول گالری است که به برپایی نمایشگاههای انفرادی و گروهی هنرمندان مستعد داخل استان به انجام می رسد.