به گزارش هنرآنلاین، آرزو آزادی (اکرم السّادات شرقِ آزادی) هنرمندی که آثارش در این فضای هنری به نمایش در آمده، به اذعان بازدیدکنندگان به کودکی شباهت دارد که حسّ‌های مختلف اعم از تلخی و شیرینی و خشم و محبتی را که از دیگران گرفته تبدیل به انبوهی از آثار ساده، پریمیتیو و خاص کرده که ارتباط با آنها سهل و ساده است؛ زیرا از جهان حسّی هنرمند برون آمده و با روحیه او عجین شده است.
همزمان با افتتاحیه این نمایشگاه، جلسه نقد و بررسی آثار نیز با حضور هنرمندانی همچون عباس مجیدی، جعفر نجیبی، اکبر نیکان پور، آصف ابراهیمی ، کامبیز برنجی و مهناز پسیخانی برگزار شد.
در ابتدای نشست، عباس مجیدی مجسمه‌ساز و عضو انجمن مجسمه‌سازان، در سخنانی گفت: «اطلاق عنوان هنر بدوی، حاصل تفکرات تاریخ هنریِ قرن نوزده و بیست میلادی است، اما فراموش نکنیم زندگی انسان با هنر توامان بوده. اگر به دیوارهای غارها نگاه کنیم و اگر به اشکال نقش بسته بر روی این دیوارها دقت کنیم می‌بینیم این نقوش به عنوان اولین نمودهای هنر هستند. این اشکال به شدت کودکانه، برگرفته از زندگی غارنشینان هستند. آنچه بعدها تحت عنوان قواعد مدرن یا کلاسیک به هنر اضافه شد، مربوط به دوره خاصی از تاریخ است که خود را در نسبت با گذشته تعریف می‌کند. اِشکال آنجاست که ما در مورد هنر کلاسیک یا مدرن صحبت می‌کنیم؛ ولی در مورد هنرِ گذشته تحت عنوان هنر قدیم یاد می‌کنیم؛ در حالی که اگر یک بازنگری درستی داشته باشیم اصلاً بحث قدیم و جدید مطرح نیست، مهم این است که ما چگونه بر اساس نیازها و خواسته‌های خودمان فارغ از تمامی پارادایم‌ها عمل می‌کنیم. این نگرانی به هیچ وجه وجود ندارد که آیا ما با کارمان رفتار کلاسیک می‌کنیم یا رفتار امروزی.»
این مجسمه‌ساز در بخش دیگر سخنان خود، با اشاره به آثار آرزو آزادی در این نمایشگاه اضافه کرد: «امتیاز این آثار، بکر بودن و تجربه خودآموختگی و شکلی از بدویت در آنهاست. ما نگاهی فانتزی را در این کارها شاهد هستیم که ناشی از دقت هنرمند است که تصویر را در مقام تصویر گر درک و آن را در قالب مجسمه پردازش کرده است.»
مهناز پسیخانی، نقاش و عضو هیئت مدیرۀ انجمن هنرمندان نقاش ایران نیز در این نشست درباره مجسمه‌های آزادی گفت: «من کارهای آرزو را در کارگاهش دیده بودم. او از خودش به عنوان هنرمند خودآموخته نام می‌برد. به اعتقاد من، فرق هنرمند خودآموخته با هنرمندی که استاد دارد در این است که استاد، لقمه را دور سر می‌چرخاند و به شاگرد می‌دهد تا وارد دهان کند؛ ولی یک هنرجوی خودآموخته، در کارش صریح است. آنچه می‌خواهد را مستقیم وارد دهان می‌کند و مستقیم پیام را به بیینده می‌دهد. بیننده اثر هنرمندی که تحت نظر استاد بوده، چه بسا نمی‌فهمد که آن هنرمند چه کار کرده و چون نمی‌فهمد چه کاری کرده، اذعان من کند که نمی‌تواند مشابه آن اثر را اجرا کند؛ این در حالی است که همین بیننده، به محض تماشای کار یک هنرمند خودآموخته می‌گوید چقدر انجام این کار آسان است و من هم می‌توانم این اثر را بسازم! از همین رو با آن اثر ارتباط برقرار می‌کند. در کار آرزو ما شاهد آن هستیم که بیننده با اثر ارتباط مستقیم برقرار می‌کند.»
این هنرمند نقاش درباره مشخصه اصلی این نمایشگاه افزود: «بزرگ‌ترین ویژگی این نمایشگاه، تعداد کارهاست که خیلی زیاد است. تنها عیب این هنرمند آن است که او از این مزیّت بزرگ استفاده نکرده و کارها را پراکنده کرده است. من در کارگاه هنرمند دیدم که همه آثار را روی هم ریخته است؛ در حالی که ما شاهد یک جمعیت بزرگ از انسان و حیوان هستیم، انسانی که شبیه حیوان است و حیوانی که به انسان شباهت دارد. این تنوع، بسیار مغتنم و خوب است؛ اما ما در این آثار احساس تفرّد نمی‌کنیم.»
پسیخانی با اشاره به تکنیک این مجسمه‌ها نیز بیان کرد: «پاپیه ماشه اشکالاتی در صیقلی کردن کار دارد و دشوار است اگر بخواهید اثر را پرداخت کنید و این کار نیاز به دستگاه دارد. تمهید آزادی در این زمینه آن بوده که از رنگ استفاده کرده است. آنجا که رنگ از ماهیت وجودی آن چیزی که هست فاصله می‌گیرد، موفق بوده است.»
جعفر نجیبی مجسمه ساز پیشکسوت نیز در بخش دیگر این نشست با تکیه بر یونیک و خاص بودن و مشابه نداشتن آثار این هنرمند، گفت: «تعداد کارها بالا و تنوع آنها هم زیاد بود و می‌توانم بگویم هر کدام از کارها می‌توانست خود، یک نمایشگاه مستقل باشد، مثلاً کلاغ‌ها یا شیرها هر کدام یک خانواده هستند و می‌توانند یک نمایشگاه مجزا را تشکیل دهند.»
اکبر نیکان پور نقاش، تصویرگر و مدرس دانشگاه از دیگر حاضران این نشست بود که در سخنانی، شجاعتی که در ارائه آثار و برپایی چنین نمایشگاهی به کار رفته را ستود و از مجسمه‌های آزادی تحت عنوان «آثاری یونیک و حسّی» یاد کرد.
آصف ابراهیمی دیگر هنرمندی بود که با طرح شماری پرسش، حاضران را به تأمل در آثار این هنرمند دعوت کرد. او پرسید: «از آن جا که در مجسمه‌های آرزو آزادی مبانی رعایت نشده؛ سوالم این است که اگر ایشان بیاید مبانی را وارد کارهایش کند و بخواهد قواعد مجسمه سازی را رعایت کند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اگر مثل سایر مجسمه سازان در این آثار قواعد و قوانین قرار بگیرد، آیا لطمه‌ای به این پریمیتیو و بکر بودن ِمجسمه‌ها می زند یا خیر؟ اگر این هنرمند در همین سبک و رویکرد باقی بماند، این امر باعث رشد او می‌شود یا نه؟»
اما در حاشیه این نمایشگاه، فؤاد نجم الدین منتقد، پژوهشگر هنر و عضو هیأت علمی دانشگاه، در باب نگاه هنری این هنرمند بیان کرد: «گردن و چهره مجسمه‌های آزادی خصوصاً نوع برخورد او با گردن مجسمه‌ها برای من جالب است. این فرمیک بودن و ایستایی، به نحو خاصی صورت گرفته و همین، این کارها را از دیگر مجسمه‌ها متفاوت می‌کند و می‌توانم بگویم مشابه آن را ندیده‌ام. مواجهه هنرمند با حیوانات و تشبیه آنها به انسان‌ها یا تشبیه انسان‌ها به حیوان هم، برایم حائز اهمیت است. گویی در پس این آثار، کودکی نشسته و این آثار را می‌سازد.»
گفتنی است نمایشگاه آثار مجسمه آرزو آزادی تا ۱۹ دی ۱۴۰۳ ادامه دارد. علاقه مندان برای دیدن آثار می‌توانند به باغ موزه هنر ایرانی واقع در میدان تجریش خیابان شهید دربندی، خیابان دکتر حسابی مراجعه کنند. ساعت بازدید از این نمایشگاه هم از ۱۰ تا ۱۷ است.
انتهای پیام