گروه تجسمی هنرآنلاین: در معماری نئوکلاسیک گالری هنر واکر لیورپول این روز‌ها چیز‌هایی دور از انتظار دیده می‌شود. نمایشگاه Art of the Terraces شبیه رویداد‌های همیشگی گالری واکر نیست. این نمایشگاه که برای جام جهانی برگزار می‌شود، قصد دارد داستان فوتبال را بازگو کند و نشان دهد هواداران فوتبال تأثیر زیادی بر مد، هنر و فرهنگ داشتند.
نمایشگاه با مجموعه‌ای از نقاشی‌ها شروع می‌شود که اوج و فرود‌های بازی را به یاد می‌آورد. هواداران در باران، هواداران بی‌حوصله و هوادارانی که کلاه خود را به هوا پرتاب می‌کنند. چیزی که تقریباً در آن‌ها نمی‌بینیم خود فوتبالیست‌ها هستند. همین باعث می‌شود که با نمایش خوبی مواجه باشیم زیرا این داستان سوپراستار‌ها نیست، بلکه داستان مردمی است که حمایت آن‌ها به بازی قدرت می‌دهد.
به گفته بعضی از گردانندگان نمایشگاه، تمرکز صرف بر روی طرفداران آنقدر مهم بود که در نهایت آثار هنری امثال کیت هرینگ را رد کردند. نمایشگاه از عناصر ناخوشایند فرهنگی هم دوری نمی‌کند و آثاری در آن به نمایش درآمده است که به عنوان مثال نشان دهنده آزار و اذیت بازیکنان سیاهپوست است.
در اتاق پایانی نمایشگاه، تاپستری به نام ?Who Are Ya با موضوع هولیگانیسم فوتبال به نمایش درآمده است. جیمی هولمن، سازنده آن می‌گوید: «این چیزی نیست که به طور معمول انتظار داشته باشید در یک گالری پیدا کنید. هدف این قطعه نشان دادن پیوند بین داستان قرن نوزدهمی آسیاب‌های لنکاوی و نوه‌های آن بافندگانی است که به تشکیل لیگ فوتبال کمک کردند. این اثر سؤالاتی در مورد هویت طبقه کارگر می‌پرسد و یادآوری می‌کند که اگرچه فوتبال اکنون یک امر متنوع، چندفرهنگی و جهانی است، اما ریشه آن در این مکان‌های ناشناسی است که قرار نیست هیچ اتفاقی در آن‌ها بیفتد.»
حضور این بازی در هنر را می‌توان حداقل از قرن شانزدهم ردیابی کرد، زمانی که پیتر بروگل در نقاشی خود به نام «بازی‌های کودکان» نشان داد که آن‌ها توپی از مثانه خوک را به اطراف پرتاب می‌کنند. از آن زمان هنرمندان تلاش کرده‌اند تا فضای منحصر به فرد روز‌های مسابقه را به تصویر بکشند (مانند فیلم LS Lowry\'s Going to the Match )، به قهرمانان آن احترام بگذارند (مانند پرتره‌اندی وارهول از پله) و حتی شیوه دیدن ما را تغییر دهند (مانند La Représentation اثر رنه ماگریت).
ادی فرانکل، سردبیر هنر و فرهنگ Time Out لندن، مردی است که به خوبی تلاقی هنر و فوتبال را درک می‌کند. او هفت سال پیش، در حال گزارش دادن از یک حراج هنری، پنهانی در حال تماشای بازی تیم مورد علاقه‌اش بود. پس از مدتی متوجه شد که عده دیگری از هنردوستان نیز وضعیت او را داشتند و همگی ضمن علاقه داشتن به هنر، عشق پنهانی به فوتبال داشتند.
فرانکل همراه عده‌ای دیگر اولین فضای هنری جهان به عنوانOof را راه‌اندازی کردند، که منحصراً به این بازی زیبا اختصاص یافته است و بازدید از آن فقط از طریق فروشگاه هدیه در استادیوم جدید تاتنهام هاتسپور امکانپذیر است. بر اساس بررسی‌ها، ۹۸ درصد از بازدیدکنندگان آن هرگز به یک نمایشگاه هنر معاصر نرفته‌اند. آشنا کردن هواداران فوتبال در بخش محروم لندن با برخی آثار هنری نسبتاً دور از ذهن، چیزی است که فرانکل را هیجان‌زده می‌کند. او می‌گوید: «فوتبال قرار است برای همه باشد، بنابراین ما این‌ایده را دوست داریم که هنر نیز می‌تواند چنین باشد.»
این فضا در طول جام جهانی ۲۰۲۲ میزبان مجموعه‌ای از آثار آینه کاری شده توسط مارک تیچنر است که شامل عباراتی الهام گرفته از فوتبال است. ناگهان اتاق پر از سر و صدای جمعیت در زمان یک ضربه گل می‌شود که بیش از پنج دقیقه طول می‌کشد. فرانکل اذعان می‌کند که جذب برخی از بازدیدکنندگانی که تجربه محدودی از بازدید از نمایشگاه‌های هنر معاصر دارند، می‌تواند مشکل باشد. او متوجه شد که چیز‌هایی مثل برداشتن بروشور و خواندن متنهای دیواری، توسط اکثر بازدیدکنندگان نادیده گرفته می‌شد، و بنابراین یافتن راه‌های جدید برای دسترسی به آثار هنری یک چالش جالب بوده است. فرانکل می‌گوید گاهی اوقات اتفاقات خوب پیش نمی‌رود اما هر روز لحظاتی وجود دارد که به او اطمینان می‌دهد که او به هدف خود رسیده است، مانند زمانی که والدین بی‌توجه به آثار هنری قصد ترک فضا را دارند اما کودکی اصرار دارد که از اتاقی به اتاق دیگر برود و سعی کند تا جایی که می‌تواند درباره هر کاری اطلاعات کسب کند.
فرانکل که ۱۰ شماره مجله Oof را با محتوای هنری مرتبط با فوتبال منتشر کرده، خاطرنشان می‌کند: «در واقع تعداد بسیار کمی از این آثار درباره فوتبال است. آن‌ها درباره زنان، مذهب، سیاست... و هر چیزی است که می‌توان از فوتبال برای آن استفاده کرد. فوتبال نمونه‌ای کوچک از جامعه است. باور، اشتیاق، شادی، خلسه، تعصب، نفرت، خشونت... همه این‌ها در این ظرف کوچک اتفاق می‌افتد و هنرمندان می‌توانند از آن بهره‌برداری کنند.»