گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار مریم فرزادیان با عنوان «دیالکتیک پوسیدگی» در پروژه‌های آران برپاست. فرزادیان در گفت و گو با هنرآنلاین با بیان اینکه مجموعه از سه سال پیش با کار‌های مطالعاتی آغاز شده است گفت: یکی از دغدغه‌های ذهنی من تاریخ و تکرار آن بوده، به ویژه تاریخ صد سال گذشته که خیلی پر هیاهو بوده است. من در مجموعه قبلی خود با عنوان «سنگ، کاغذ، قیچی» نیز اشاره‌های تاریخی داشتم اما این بار دقیق‌تر روی تاریخ معاصر تمرکز کردم.
او درباره چیدمان سنگ‌ها گفت: این کار‌ها هم طبیعت و هم تاریخ را در خود دارد. من روی سنگ‌های شکسته که خودشان می‌توانند تاریخ را در خود داشته باشند وقایع یا شخصیت‌های تاریخی را نقاشی کردم که شاید الان کسی آن‌ها را نشناسد یا آن وقایع را به یاد نیاورد. البته من هم یک برداشت نقطه‌ای از آن‌ها دارم و نمی‌توانم بگویم بازگویی کامل یک شخصیت یا واقعه است. این سنگ‌ها را از عمارت‌هایی که خراب شده‌اند یا از قبرستان‌های قدیمی برداشتم که هر دوی این‌ها زمانی رونق زیادی داشتند. فرسایشی که در این سنگ‌ها به وجود آمده برایم خیلی مهم بود و آن‌ها توانستند نیستی در نیستی را نشان دهند.
فرزادیان درباره چیدمان این سنگ‌ها گفت: یک روال تاریخی را پیگیری کردم که از واگذاری امتیاز نفت شروع شده و تا زمان جنگ ایران و عراق ادامه دارد. نایلون سیاهی که زیر این سنگ‌ها کشیده‌ام نیز اشاره به همان نفت است که قرار بود باعث خوشبختی و رونق زندگی مردم ایران شود اما به جای آن باعث مشکلات زیادی شد.
او درباره نقاشی سه لته‌ای که در این مجموعه وجود دارد گفت: این کار نیز بیان همان تاریخ صد ساله است و در آن شیر‌های سنگی دیده می‌شود که نماد مقاومت و ایستادگی هستند. سعی کردم فضاسازی کار مرتبط با آن فضای آشفته‌ای باشد که در صد سال گذشته وجود داشته است. نگاه کاملاً مستند مطبوعاتی به این دوره داشتم و از روزنامه برای نشان دادن تغییراتی که در طول زمان رخ داده استفاده کردم. این تغییرات هم در شکل روزنامه‌ها و تغییراتی که در ابعاد و فونت آن‌ها به وجود آمده است و هم در تیتر و مطالب آن‌ها دیده می‌شود. برای کشیدن این روزنامه‌ها از نمونه‌های واقعی الگو گرفتم و به آرشیو کتابخانه ملی، کتابخانه منچستر و کتابخانه دانشگاه بن رجوع کردم و نسخه‌هایی که به نظرم مهم‌تر بود را انتخاب کردم. همه این تیتر‌ها و مطالب در این روزنامه‌ها وجود دارد و کسی که بخواهد از آن‌ها آگاه شود می‌تواند به این نسخه‌ها رجوع کند.
فرزادیان با اشاره به نقاشی دیگری که در آن پا‌های چند انسان دیده می‌شود گفت: این اثر هم یک اشاره تاریخی درباره مقاومت مردم تبریز در دوران مشروطه و ادای احترام به آزادی خواهانی است که در مقابل زور‌ایستادند و در نهایت به دار آویخته شدند. در این اثر صحنه به دار آویخته شدن ثقه الاسلام و یارانش را از زاویه پایین بازسازی کردم و در چیدمان سنگ‌های کنار آن نیز تاریخ ۱۱۶ ساله مشروطه تا به حال بازنمایی شده است.
نمایشگاه آثار مریم فرزادیان تا ۱۰ تیر در پروژه‌های آران به نشانی خیابان نوفل لوشاتو، کوچه لولاگر، پلاک ۵ برپاست.