گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار شیرین آزادی با عنوان «نهاد زیستن» در گالری ژاله برگزار شد. آزادی با بیان اینکه در این مجموعه ۱۳ تابلو به نمایش درآمده که با استفاده از ترکیب مواد بر روی بوم و مقوا شکل گرفته اند، گفت: در اسفند ۹۸ وقتی کرونا در ایران شیوع پیدا کرد و وارد قرنطینه شدیم همه ما در خانه‌ها یا آتلیه ها گیر افتادیم. من همان زمان شروع به نقاشی کردم و روزانه یک کار انجام می‌دادم و به این ترتیب روزهای قرنطینه را شمارش می‌کردم. این کارها که پیش زمینه‌ای برای آثار این مجموعه بودند، برایم مانند تراپی بود و به این فکر می‌کردم که وقتی نمی توانی با کسی در ارتباط باشی، در خلوت خودت چه اتفاقی می‌افتد. در ماه‌های پس از آن با اتفاقات گوناگونی که افتاد و از دست دادن عزیزان، ناپایداری زندگی برایم بسیار پررنگ شد و متوجه شدم همه چیزهای زیبا می‌تواند در یک لحظه از بین برود.

آزادی ادامه داد: از همان زمان این ناپایداری به اساس کارم تبدیل شد. ما نمی‌توانیم هرچیزی که به ثبات رسیده است و به نظر پایدار می‌آید را همیشه داشته باشیم و هر کدام از آنها ممکن است به راحتی از بین برود، اما این از بین رفتن به معنی پایان داستان نیست، بلکه ممکن است از دل آن زیبایی دیگری به وجود آید. مهمترین نکته در کارهای من نیز اگزیستانسیالیزم است که در هم در آثار و هم در استیتمنت مشهود است.

 او با اشاره به چیدمانی که در این نمایشگاه وجود دارد گفت: در این چیدمان تعدادی ظروف سفالی شکسته دیده می‌شود. این بشقابها پس از آنکه ساخته شدند و روی آنها نقاشی شد تا زیبایی و لذت بیشتری به زندگی ما وارد کنند، به زمین افتاده و شکسته اند. اما این شکسته ها نیز در کنار هم می توانند به روند جدیدی در زندگی تبدیل شوند. همراه این چیدمان یک موسیقی وجود دارد که در آن صدای خراشیدن یک جسم نوک تیز بر روی سفال شنیده می شود. این صداها که احساس ناخوشایندی به مخاطب می دهد همراه با یک موسیقی گوشنواز هستند و باز هم این معنا را منتقل می‌کند که وقتی در حال لذت بردن از زندگی هستید همه چیز می‌تواند نابود شود.

آزدی درباره نقاشی‌های این مجموعه گفت: خط معماری در کارم غالب است چون به نظرم ساختمان‌ها و شهر هویت آدم‌ها را تعریف می‌کنند، اما در شهرهای ما این هویت کمرنگ شده است. خطوطی که مثل داربست می ماند هر کدام به موتیفی از طبیعت منتهی شده‌اند که بازهم بیان کننده این مسئله است که طبیعت بکر نیز از بین رفته و با معماری تلفیق شده است. مرزی باریک در این میان وجود دارد و یک زندگی از بین رفته است تا یک چیز دیگر به وجود بیاید که آن هم در خود زندگی دارد. 

آزادی ادامه داد: کارهای من مونوکروم است و فقط از آبی و خاکستری استفاده کردم. رنگ آبی به عنوان نماد آرامش و خاکستری نیز به دلیل خنثی بودن آن انتخاب شده است. دلیل مونوکروم بودن کارها آن است که خط ها نقش مهمی در کارم دارند و اگر از رنگ استفاده میکردم ممکن بود معنی خطها را تغییر بدهد. فضای منفی مهم ترین قسمت کار من است و فضایی که می توانست منفعل باشد حالا به فرمها، پرسپکتیو و... نقش داده و خودش کاملا فعال است. 

این هنرمند افزود: چیدمان و تابلوها از نظر بصری در ارتباط با یکدیگر هستند و روی تمام بشقاب‌ها نیز فضای معماری و درختان را نقاشی کردم و همان ناکجا آبادی که در تابلوها هست روی بشقاب ها نیز دیده می‌شود. متریال را بر حسب نیاز خود انتخاب می کنم و خودم را محدود نمی کنم که حتما از یک ماده استفاده کنم. هر ماده‌ای که بتواند نیاز مرا برطرف کند به کار می‌برم و ایده را فدای متریال نمیکنم.