گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه مجازی آثاری از مَیس الموسوی و حنین الموسوی با عنوان «تو» در سایت گالری اکنون برپاست. این دو هنرمند اهل کشور عمان هر کدام با دیدگاه‌ها و رویکردهای متفاوت آثاری را به وجود آورده‌اند.
میس الموسوی هنرمند اهل مسقط تحصیلاتش را در رشته تصویرگری در انگلستان انجام داده و تمرکز او بر فیگور‌های زنانه برآمده از نگاه جامعه‌ای است که در آن بزرگ شده است. داستان‌ها و چالش‌هایی که زنان در جامعه تجربه می‌کنند به شدت بر هویت و شخصیت آثار او تاثیر داشته است.
زنان در آثار این هنرمند به سادگی با خطوط محیطی به تصویر کشیده شده‌اند، به گونه‌ای که انگار هنرمند مداد خود را روی کاغذ گذاشته و آزادانه حرکت داده است تا فرم بدن و اشیاء پیرامون آن به وجود آید. اهمیت خط به عنوان عنصری که همه فرم‌ها را شکل داده است کاملا در این آثار به چشم می‌آید.
این زنان اغلب تنها هستند، در محیطی ساده که المان‌هایی محدود از محیط خانه را نشان می‌دهند. نکته قابل توجه در این پیکره‌ها دفرماسیون و پیچ و خم‌های شدیدی است که آن‌ها را از حالت طبیعی دور می‌کند. گویی گذراندن شرایط دشوار و محدودیت‌های گوناگون به مرور باعث شده است این زنان دچار تغییر شکل شده و از اصالت وجودی خود دور بیفتند. تنالیته رنگ‌های گرمی که در کنار هم قرار گرفته و با خطوط مرزی از هم جدا شده‌اند، به شکلی یکسان فیگور و فضا را شکل می‌دهد و تخت بودن رنگ‌ها بیش از پیش باعث یکدست شدن و ارتباط فیگور و محیط اطراف اوست.
حنین الموسوی فارغ‌التحصیل طراحی محصول از انگستان است. او درباره فعالیت هنری خود می‌گوید: من شخصیتی آرام و ساکت دارم و در آثار هنری راهی پیدا کردم تا احساسات خود را آزادانه نشان دهم. این کار به من کمک می‌کند در لحظه زندگی کنم.
آثار او چیزی میان هنر انتزاعی هندسی و مینیمالیسم است و برای خلق آن‌ها از کلاژ، طراحی و ابزارهای دیجیتال استفاده می‌کند. حنین در طراحی‌های خود با محدود کردن عناصر بصری به خط و نقطه، ترکیب‌های متنوع و پویایی را به وجود می‌آورد. خطوط نازک و ظریفی که با دقت و حساب شده به صورت موازی در کنار هم قرار گرفته‌اند، با دور و نزدیک شدن به یکدیگر توانسته‌اند بُعدنمایی کرده و حتی به حجم تبدیل شوند. این سطوح مواج گاه مانند پارچه‌ای پر چین و شکن به نرمی در فضا حرکت می‌کنند و گاه مانند صخره‌ای محکم و استوار در فضا ساکن هستند.
دور و نزدیک شدن این خطوط انواع خاکستری‌ها را به وجود آورده و تنها جایی که سیاه با تاکید و جدیت حضور خود را به رخ می‌کشد در یک یا دو دایره کوچکی است که در ارتباط با این خطوط سیال دیده می‌شود. هیچ کدام از این سطوح و حجم‌ها به فرم مشخصی تبدیل نمی‌شوند و در ذهن بیننده تداعی کننده هیچ عنصر آشنایی نیستند. حضور حداقلی عناصر بصری همراه با فضای خالی و گسترده اطراف، توانسته است بدون درگیر کردن چشم مخاطب با جلوه‌های دیداری گوناگون، فضایی آرامش بخش را به وجود آورد.
