گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار حجمی فهیمه حیدری با عنوان «تناسب و تباین» در گالری ویستا برگزار شد. حیدری در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه ۱۳ سال است در زمینه صنایع‌دستی فعالیت دارد، گفت: این تجربه‌ها باعث شد مهارت کافی در استفاده از متریال سرامیک پیدا کنم و پس از مدتی شروع به کار در ژانری کردم که به هنر مفهومی یا مجسمه نزدیک نمی‌شود، اما صرفاً صنایع‌دستی هم نیست.
حیدری ادامه داد: زیبایی آثار کاربردی همیشه مرا به خود جذب می‌کرد و سال‌های زیادی است که محصول کاربردی تولید می‌کنم، اما ایده اصلی این مجموعه زمانی برایم آغاز شد که خواستم فرم‌های شخصی خود را وارد کارهایم کنم.
حیدری افزود: از دوران مدرن و به ویژه در دوران معاصر، ویژگی هنر در شخصی بودن آن است و دیگر نمی‌توان یک فرهنگ عمومی را برای هر دوره یا موقعیت جغرافیایی تعریف کرد. در دوران گذشته با دیدن یک اثر سفالی دوره تاریخی و مکانی آن قابل تشخیص بود، اما حالا فرم‌ها و سبک کار افراد بسیار شخصی شده است.
این سفالگر ادامه داد: شناخت بهتر هنر سفالگری به من اجازه داد بتوانم به فرم‌های شخصی خودم برسم. پرسش اصلی من این بود که به عنوان سفالگر کجای این دنیا ایستاده‌ام و چه کاری می‌توانم انجام دهم که متعلق به خودم باشد. سرانجام از دو سال پیش با مطالعه روی فرم‌ها، این مجموعه آثار شکل گرفت.
حیدری ادامه داد: هیچ چیز در دنیا از صفر شروع نشده و هر کسی که اثری را خلق می‌کند حتماً پیش‌زمینه‌ای از طبیعت یا آثار گذشتگان در ذهن او وجود داشته که به آن‌ها رجوع کرده است. من در این آثار سعی کردم هیچ فرم از پیش موجودی را استفاده نکنم، بلکه برای شکل دادن فرم‌ها خطوطی را که به نظرم تناسب داشتند ترسیم کرده و سپس آن‌ها را حول یک محور چرخاندم و به‌این‌ترتیب یک حجم شکل می‌گرفت. به همین دلیل از چرخ سفالگری استفاده کردم تا بتوانم از خط‌ها، فرم‌ها را به وجود آورم.
او با بیان اینکه در ناخودآگاه ما تناسبات بنیادینی وجود دارد، گفت: همه ما معماری و فضای اطرافمان را دیده‌ایم و معماری کهن ایرانی روی زندگی ما تاثیر گذاشته است. من هم پس از شکل دادن این تناسبات احساس کردم که آن‌ها نزدیکی زیادی با آنچه در معماری ایرانی وجود دارد پیدا کرده‌اند، بنابراین فکر کردم می‌توانم تزیینات و آرایه‌های معماری و نقوش هندسی را نیز به این فرم‌ها اضافه کنم.
حیدری افزود: در روند این کارها به این نتیجه رسیدم که ایرانی‌ها به دنبال نظم و هماهنگی بودند و حتی اگر زندگی آن‌ها در مقاطع مختلف تاریخی آشفته بوده، اما در هنرشان نظم و تناسبات وجود داشته است. این تقسیم‌بندی منظم و تکرار، پایه اصلی کارهای من نیز هست و آنچه از هنر ایران برداشت کردم را در کار خود مورد استفاده قرار دادم.
حیدری ادامه داد: زمانی که شروع به کار کردم هدفم ساخت مجسمه نبود و نمی‌خواستم از فرم‌های کاربردی فاصله بگیرم. در هنر کهن ما کاربرد در مرحله اول درست کردن چیزها بوده است، ولی من اولویت اصلی را روی فرم قرار دادم و کاربرد اهمیت کمتری داشت. کاربردی بودن یا نبودن یک شیء به اولویت‌های سازنده برمی‌گردد که ابتدا زیبایی را در نظر بگیرد یا کاربرد را. شاید بتوان این حجم‌ها را چیزی شبیه گلدان دانست اما هدف من ساخت گلدان نبود و به کاربرد آن‌ها اهمیت زیادی ندادم بلکه تنها به ایجاد فرم‌ها فکر می‌کردم.
او با اشاره به شیوه پخت آثارش گفت: من با انتخاب روش‌های پخت، لباس نهایی را به تن این فرم‌ها کردم. در روش‌های پخت ساگار و راکو اتفاقاتی خارج از کنترل رخ می‌دهد که جذابیت زیادی دارد. در بعضی از انواع پخت یک فرمول نوشته می‌شود و لعاب بر روی حجم زده شده و در کوره قرار می‌گیرد، اما در این نوع پخت‌ها بسیاری از اتفاقات قابل کنترل نیست و بیشتر حالت بداهه دارد. تا حدودی می‌توان این اتفاقات را کنترل کرد ولی نتیجه نهایی در پروسه پخت شکل می‌گیرد و به‌این‌ترتیب روند پخت هم جزئی از خود کار می‌شود.