گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه گروهی «چیزهای بسیار مورد علاقه من» با آثاری از هنرمندان ایرانی در گالری the lodge لس‌آنجلس برپاست. این نمایشگاه که ۲۲ آوریل افتتاح شده و تا ۲۲ می ادامه دارد، توسط نرگس حمزیان‌پور گردآوری شده و آثاری از آرمین امیریان، ناصر عزیزی، کامران دیبا، حسین عدالتخواه، رنه فاکس، امیر حبیب آبادی، البرز کاظمی، حامد خسروی، فرشیدو لارمیان، نگین محزون، امید مجیدی نژاد، اردشیر محصص، مانی مزینانی، ساناز مزینانی، نازنین پرویز، رضا رستم پیشه، بهار سبزواری، سمکو صالحی، کامران شریف، افسون، جاوید تفضلی، روژین شفیعی و تورج خامنه زاده در آن به نمایش درآمده است.
نرگس حمزیان‌پور مشاور و متخصص بازار هنر، با تمرکز بر هنر خاورمیانه است. او با چندین گالری بین‌المللی و نمایشگاه‌های هنری کار کرده و به معرفی تعداد زیادی از هنرمندان نوظهور، میانه کار و مشهور خاورمیانه و ایران در موزه‌ها، گالری‌ها و مجموعه‌داران خصوصی متعدد پرداخته است.
در استیتمنت این نمایشگاه آمده است:
طی سال گذشته به دلیل شیوع کرونا بسیاری از مردم فعالیت‌های خود را محدود کرده و خانه‌نشین شدند. خانه یا فضایی که در آن‌ها زندگی می‌کنیم، ظرف جانشین روح است. معماری ما را محافظت و تغذیه می‌کند، اشیاء داخلی، ما را متمایز و شناسایی می‌کنند. مجموعه‌ای که حمزیان‌پور گردآورده است محیطی صمیمی را در گالری ایجاد می‌کند و آثار این ۲۱ هنرمند از چندین رشته هنری، بیننده را به ماندن و شاید کاوش به روشی غیرمعمول دعوت می‌کند.
بیماری همه گیر کووید ما را از دسترسی فوری به جهان محروم کرده یا حداقل ما را مجبور به درنظر داشتن روش‌های جدید کرده است. زرق و برق سفر در سراسر جهان و حضور در کلانشهرهای بزرگ جای خود را به یک نیاز فوری برای تجدید نظر در فضای صمیمانه داده است، هم از نظر خصوصیات فیزیکی و هم از نظر روابط انسانی. تنوع فرهنگی و اجتماعی در حال تبدیل شدن به یک منبع نادر است و ما را وادار می‌کند جایگاه آن را در زندگی خود زیر سوال ببریم. از یک سو غنای عظیم آن، و از سوی دیگر مرزهای جدیدی که به ما تحمیل می‌شود.
در تعطیلی و قرنطینه، یک زمانه جدید در حال ظهور است که در آن اشیا اطراف ما گاهی اوقات نقشی ابتدایی بازی می‌کنند، گاهی اوقات یک سمفونی هماهنگ را تشکیل می‌دهند و بعضی اوقات سر و صدای کر کننده‌ای است که در تنهایی سوت می‌کشد. نمایشگاه «چیزهای بسیار مورد علاقه من» با جمع آوری آثاری از جهان‌های مختلف در یک مکان، ما را به فکر کردن در مورد روش‌های تنظیم فضای شخصی خود دعوت می‌کند. با محدودیت تنوع در یک محیط داخلی، قطع شده از جهان گسترده فضاها، تصورات ما از جهان وطنی را زیر سوال می‌برد. با تعهدی اخلاقی که تلاش برای درک «دیگری» دارد، اما همچنین گرایش آن به «جمع آوری» چیزها و روابط است.