گروه تجسمی هنرآنلاین: عبدالله حیدری دانش‌آموخته رشته عکاسی است و از سال ۸۷ شروع به عکاسی کرده و در این مدت با رسانه‌هایی مانند خبرگزاری‌های مهر و ایرنا و روزنامه جام جم همکاری داشته است. حیدری در مسابقات مختلف عکاسی در داخل و خارج از کشور شرکت کرده و موفق به دریافت جوایزی شده است، از جمله برنده سومین نشان عکس سال مطبوعاتی ایران سال ۱۳۹۸، نفر اول و برگزیده چهارمین دوره جایزه عکس شید ۱۳۹۲، دیپلم افتخار از دهمین دوسالانه عکس مستند هنری بلغارستان سال ۲۰۱۹، نفر اول و برنده جایزه بزرگ مسابقه جهانی عکس FIPCOM پاریس سال ۲۰۱۴، تقدیر ویژه هیئت داوران مسابقه عکس مطبوعات جهان روزهای ژاپن سال ۲۰۱۵، تقدیر هیئت داوران مسابقه جهانی عکس سال یونیسف در آلمان سال ۲۰۱۴ و... همچنین او یکی از دوازده عکاس زیر ۳۲ سال جهان به انتخاب بنیاد ورلد پرس فوتو در هلند بوده و گواهی پایان دوره مسترکلاس سالیانه این بنیاد را در سال ۲۰۱۶ دریافت کرده است.
حیدری در گفت و گو با هنرآنلاین درباره مجموعه عکسی که در جشنواره هنرهای تجسمی فجر ارائه کرده بود گفت: چندی پیش فیلمی در فضای مجازی دیدم که درباره یک بنگاه همسریابی بود و یک شبکه انگلیسی‌زبان با دیدگاه منفی به آن پرداخته بود. کنجکاو شدم که درباره آن اطلاعاتی کسب کنم و با مدیر مرکز دیدار کردم و متوجه شدم کسانی که قصد دارند به شکل سنتی ازدواج کنند اما نتوانسته‌اند موقعیت مناسبی را پیدا کنند، مشخصات خود و همچنین مشخصات فرد مورد نظر را به این مرکز ارائه می‌دهند تا گزینه مناسبی برای ازدواج پیدا کنند. در این مرکز خیریه همه کارها بر اساس اصول و عرف جامعه صورت می‌گیرد و سعی در معرفی افراد هم‌کیش به یکدیگر برای تشکیل خانواده دارند.
حیدری با بیان اینکه مجموعه عکس «درخواست ازدواج» ریشه در روانشناسی رنگ‌ها دارد، ادامه داد: در جریان دیدار از این مرکز با پوشه‌های رنگارنگی مواجه شدم که اطلاعاتی همچون وضعیت گروه سنی، جنسیت و تحصیلات و فرم‌های ثبت‌نام و علاقه‌مندی‌های افراد را طبقه‌بندی کرده و هر کدام از آن‌ها متعلق به گروهی از متقاضیان بود. به عنوان مثال متولدین سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۴۰ در پوشه‌ای به رنگ آبی که نماد صلح، وحدت، اعتماد و حقیقت است و متولدین دهه پنجاه در پوشه‌های نارنجی که نماد اشتیاق و خوش‌بینی و تعاملات است و سرشار از جوش‌وخروش و نگرانی و انقلاب و نوسازی است. هرکدام از این پوشه‌های رنگی برای من عکاس دارای معنی سمبولیک بود و احساس کردم همه جامعه را در این پوشه‌ها می‌بینم. تمامی اتفاقات از نظر من به پوشه‌ها برای شروع یک رابطه ایدئال ختم می‌شد و بنابراین تنها پوشه‌ها را عکاسی کردم.
حیدری ادامه داد: عکس‌های متقاضیان ازدواج به صورت مبهم از زیر پلاستیک رنگی پوشه‌ها دیده می‌شود و فکر می‌کنم اشخاص ناواضح درون عکس‌ها نماینده تمام انسان‌هایی هستند که قصد ازدواج دارند اما موقعیتی برای ابراز و اعتماد به کسی را پیدا نکرده‌اند. آن‌ها در این روزگار برای انتخاب فردی شایسته و معتمد نامطمئن هستند و با افکاری مبهم نسبت به آینده، اما با ظاهری خوش، خود را برای وصلتی که بسترش را خیرین فراهم کرده‌اند آماده می‌کنند.
او درباره تفاوت‌های مجموعه عکس و تک عکس گفت: اساس کار یک عکاس مستند بر پایه تولید مجموعه عکس است و هویت یک عکاس بر اساس مجموعه عکس‌هایی که تولید کرده است شکل می‌گیرد. عکاسی که دغدغه مند است و می‌خواهد موضوعی را مطرح کند نمی‌تواند با تک عکس این کار را انجام دهد و معمولاً تک عکس‌ها نیز از دل مجموعه عکس بیرون می‌آیند. عکاس در یک مجموعه عکس می‌تواند ابعاد مختلف موضوع را به واسطه تولید عکس‌های مختلف از زوایای گوناگون یک موضوع جمع‌بندی کند و انتشار دهد، در غیر این صورت اگر یک تک عکس منتشر کند تنها بخشی از واقعیت را برش زده است، زیرا هر ماجرا قبل و بعدی دارد که در تک عکس دیده نمی‌شود.
حیدری افزود: البته من نمی‌گویم که تک عکس را باید حذف کنیم، اما تک عکس نیز باید از دیدگاه و ذهنیت عکاسی آمده باشد که از قبل برای آن عکس فکر کرده باشد، نه اینکه در لحظه یک صحنه را دیده و از آن عکس گرفته باشد. در فضای عکاسی بین‌المللی مجموعه عکس‌های افراد را بررسی می‌کنند تا متوجه شوند عکاس با چه دیدگاهی کار می‌کند، اما تک عکس از هر چیزی می‌تواند باشد و مخاطب درک نمی‌کند که عکاس چه دیدگاهی دارد.
او با بیان اینکه تخصص من عکاسی مستند اجتماعی است، گفت: چند سالی است در حوزه کودک و نوجوان کار می‌کنم و مجموعه بچه‌های مدرسه شین‌آباد، کودکان بی‌هویت با پدر افغانستانی، مسئله اوتیسم کودکان و نوازندگی و خوانندگی بچه‌های اوتیسم و... مجموعه عکس‌هایی بودند که کار کرده‌ام.
او که چهار دوره در جشنواره هنرهای تجسمی فجر شرکت کرده است درباره این تجربه خود گفت: این جشنواره بزرگ و ملی نباید برندگان خود را رها کند و از آن‌ها بی‌خبر باشد، بلکه می‌تواند سیاست‌هایی را در نظر بگیرد تا نفرات برگزیده تجربیات خود را در اختیار دیگران بگذارند. مسئولان جشنواره با پیگیری استعدادهای برگزیده و سرمایه‌گذاری روی آن‌ها می‌توانند در برگزاری همین جشنواره نیز از آن‌ها استفاده کنند. همچنین به نظر من بهتر است که در بخش عکاسی حضور تک عکس‌ها را حذف کنند و عکاسان را به سمت مجموعه عکس هدایت کنند، زیرا کشور ما و جامعه عکاسی ما به مجموعه عکس نیاز دارد و مخاطب با دیدن این مجموعه‌ها متوجه اتفاقات پیرامون ما می‌شود.