به گزارش هنرآنلاین، علی وزیری از شرکت‌کنندگان هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران است که کارشناسی مجسمه‌سازی را در دانشگاه هنر و کارشناسی ارشد مجسمه‌سازی مفهومی را در دانشگاه هنر لینز اتریش گذرانده است. او که اثری با عنوان "چیزهایی برای بعد" را در دوسالانه مجسمه‌سازی ارائه کرده است، درباره شکل‌گیری این اثر گفت: این کار بخشی از مجموعه‌ای است که بر اساس یک طرح سوال در دانشگاه شکل گرفت. طرح سوال این بود که "آیا فضای مابین را به عنوان فضا در مجسمه‌سازی می‌شناسیم، و اگر بله، چگونه می‌توانیم آن را به نمایش بگذاریم؟"
وزیری ادامه داد: پیش از آن اسکیس های زیادی با موضوع اشیا داشتم که بخشی از آنها به میز و صندلی مربوط می‌شد. کم‌کم سعی کردم این فضای مابین را همراه با میز و صندلی‌ها نمایش دهم. در کارهای ابتدایی مجموعه از دو صندلی استفاده کردم و پس از آن میز و یک صندلی را به کار بردم، اما در ادامه چهار صندلی را کنار میز قرار دادم تا استفاده جمعی از یک شیء را نشان دهم. جدا از موضوع اولیه‌ای که باعث شکل گرفتن این اثر شد، کانسپت دیگر این اثر آن است که استفاده‌های جمعی اشیاء به دلیل مسائل مختلف اجتماعی، سیاسی و فرهنگی تحت تأثیر قرار گرفته است و ما استفاده جمعی خوبی از اشیاء نمی‌کنیم. میز و صندلی جنبه دور هم نشستن و صحبت کردن دارد ولی ما یا نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم دور یک میز بنشینیم و با هم صحبت کنیم.
وزیری افزود: اثری که هم اکنون در دوسالانه به نمایش درآمده است نشان می‌دهد که این استفاده جمعی از میز و صندلی وجود ندارد. این اثر کاملاً به فضای مابین نپرداخته، بلکه بخشی از آن را به صورت پوزیتیو نمایش داده‌ام و این فضا به شکل دیواری بالا آمده است. نکته‌ای که برایم اهمیت داشت آن بود که آن فضا را نمی‌خواستم به شکل یکپارچه و مانند یک دیوار سیمانی نشان دهم، بلکه قصد داشتم نشان دهم که این دیوار پله پله و به تدریج ساخته شده است. انگار آنچه باعث شده است ما نتوانیم از اشیاء استفاده جمعی داشته باشیم نیز به مرور زمان شکل گرفته است.
او درباره ویژگی‌های هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران گفت: با توجه به شرایط بسیار دشواری که وجود داشت به نظر من کار بزرگی انجام شده است و حتما یک تیم حرفه‌ای در این دوسالانه حضور داشت که توانست چنین کاری انجام دهد. درعین‌حال برگزارکنندگان دوسالانه بسیار با هنرمندان همراه بوده و پیگیر کارها و روند شکل‌گیری آنها بودند. مستندنگاری آثار نیز از بخش‌های قابل توجه این دوسالانه بود و همه اینها از نکاتی بود که باعث می‌شد این دوسالانه نسبت به دوره‌های قبل حرفه‌ای‌تر باشد. البته محدودیت‌هایی نیز در این دوسالانه وجود داشت مانند داربست‌هایی که برای نصب آثار استفاده شده و اگرچه به نمایش بعضی از کارها آسیب می‌زند اما برای بعضی از آثار جواب داده است.
وزیری ادامه داد: بیشتر کسانی که در این دوسالانه شرکت کرده‌اند رویکرد پر رنگی به متریال و کار با ماده داشتند و ماده را به عنوان مفهوم استفاده کردند. بنابراین روند کار کردن هنرمند با ماده نیز جذاب بوده و مستندنگاری دوسالانه توانست به مخاطبان نشان دهد که هنرمند در کارگاه خود چگونه با ماده کار می‌کند. البته این تنها بخشی از مستندنگاری است و بخش دیگری از آن این است که کارهای گذشته هنرمند را نشان دهد تا مخاطب متوجه شود که چه مراحلی طی شده است تا هنرمند به اثر فعلی رسیده است.
او درباره غیر رقابتی بودن این دوسالانه گفت: رقابتی یا غیر رقابتی بودن دوسالانه‌ها هر کدام می‌تواند نکات مثبتی داشته باشد. اما من با این که چند نفر به عنوان برگزیده انتخاب شوند و جوایزی را دریافت کنند موافق نیستم، بلکه فکر می‌کنم تمرکز باید بر روی این باشد که چگونه هنرمند را بهتر معرفی کنند. انتشار نقدها و گفت‌وگوها باعث می‌شود هنرمند بهتر دیده شود و مطرح شدن به این شکل بسیار مفیدتر از جایزه گرفتن است.