سرویس تجسمی هنرآنلاین: محمدمهدی صنعتی نایب رئیس انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران و عضو شورای دبیران هشتمین دوسالانه ملی مجسمه‌سازی تهران درباره اضافه شدن بخش کیوریتوری به این دوسالانه گفت: از ابتدای آغاز به کار هیئت‌مدیره فعلی انجمن مجسمه‌سازان ایران، با توجه به اینکه قصد داشتیم دوسالانه مجسمه‌سازی به موقع و بدون وقفه برگزار شود، جلسات زیادی را با حضور هنرمندان، پژوهشگران و کسانی که در حوزه برگزاری نمایشگاه‌ها و رویدادهای مختلف تجربه زیادی داشتند و صاحب‌نظر بودند برگزار کردیم. در این جلسات موضوعی که بارها مطرح شد مسئله کیوریتوری بود و نظر جمعی بر این بود که بخش کیوریتوری باید به دوسالانه اضافه شود تا بتوانیم به استانداردهای بین‌المللی جهانی نزدیک شویم. حتی عده‌ای عقیده داشتند که کل این دوسالانه باید به‌صورت کیوریتوری برگزار شود، اما در نهایت با توجه به پتانسیل جامعه هنری تصمیم گرفتیم بخشی از دوسالانه را به صورت کیوریتوری برگزار کنیم. قطعاً این اتفاق بسیار خوبی است اما به‌طور حتم کمبودهایی در این دوره خواهد داشت و باید در دوره‌های آینده دوسالانه این رویکرد ادامه پیدا کند تا به‌مرور ایرادهای آن رفع شود و به شکل پخته‌تر و حتی با درصد بیشتر انجام شود.
او با اشاره به بخش مستندنگاری دوسالانه گفت: یکی از محاسن هیئت‌مدیره این دوره انجمن آن بود که خانم صفا سبطی به عنوان یک پژوهشگر در میان ما بود و از ابتدا بر مستندنگاری و ثبت روند کارها تاکید داشت. شورای سیاست‌گذاری و هیئت‌مدیره انجمن نیز موافق این مسئله بود زیرا وقتی روند تولید آثار ثبت می‌شد و استودیو ویزیت‌ها توسط متولیان دوسالانه انجام شد، توانست تأثیر مثبتی بر روند تولید آثار، شکل اجرایی دوسالانه و همچنین خوانش مخاطب از مجموعه آثار دوسالانه داشته باشد.
صنعتی با اشاره به تغییر محل برگزاری این دوسالانه گفت: زمانی که شورای سیاست‌گذاری دوسالانه شکل گرفت از ابتدا نظر هیئت‌مدیره بر این بود که با توجه به خصلت‌های هنر معاصر، مکان برگزاری دوسالانه را از موزه و گالری دربیاوریم. زیرا این مکان‌ها بر اساس هنر مدرن ساخته‌شده‌اند، اما هنر معاصر ویژگی‌های خاص خود را دارد و شاید بعضی از محدودیت‌ها را نپذیرد. به همین دلیل باغ کتاب را انتخاب کردیم، اما شرایطی که سال گذشته پیش آمد و باعث تأخیر در برگزاری دوسالانه مجسمه‌سازی شد، باعث شد که برنامه ما با زمان‌بندی‌های باغ کتاب هماهنگ نشود و امکان اینکه در زمان دیگری آن محل را در اختیار داشته باشیم وجود نداشت.
صنعتی افزود: پس‌ازآن بسیار تلاش کردیم تا مکان‌هایی را در نظر بگیریم که تا حد امکان از فضای مدرن دور شویم. حتی به سمت ساختمان‌های بزرگ و خالی رفتیم که تا حد امکان از فضاهایی که به عادت ذهنی ما تبدیل شده است خارج شویم، اما استفاده از این مکان‌ها به آماده‌سازی زیادی نیاز داشت که از توان مالی این دوسالانه خارج بود. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که به پهنه رودکی برویم؛ زیرا این فضا آماده بود و هزینه‌ای برای بازسازی نمی‌خواست و از سوی دیگر می‌توانستیم فضای تجسمی را به آن ساختمان وارد کنیم. البته استفاده از این مکان نیز مشکلات عدیده‌ای داشت چون تالار رودکی به ثبت ملی رسیده است و محدودیت‌های زیادی برای کار در آنجا داشتیم. با این‌حال تلاش کردیم که به شکل‌های مختلف این موانع را از سر راه برداریم در نهایت تجربه جالبی برای ما بود که ببینیم حوزه تجسمی به فخری که این تالار دارد وارد شود و آن را به حوزه هنر معاصر بیاورد و حتی برای مخاطب جلوه دیگری از این فضا ایجاد کند.
این مجسمه‌ساز درباره رویکرد بینارشته‌ای این دوسالانه گفت: به شدت اعتقاد دارم که بینال مجسمه از دوره پنجم و به ویژه دوره ششم رویکرد بینارشته‌ای خود را شروع کرده است و حتی شاهد بودیم که در بینال هفتم سه جایزه برگزیده به آثار چیدمان رسید. این خصلت مجسمه‌سازی امروز دنیا است و دیگر به شکل کلاسیک با آن رفتار نمی‌شود.
صنعتی افزود: با توجه به اینکه ما دوسالانه هنرهای تجسمی به شکل فراگیر نداریم، هنرمندان شاخه‌های مختلف تجسمی دوسالانه مجسمه را میدانی برای ارائه آثار معاصر خود می‌بینند. در واقع دوسالانه مجسمه این گستره را پیدا کرده و میدان مطلوبی برای هنرهای جدید شده است. می‌توانم بگویم بینال مجسمه بار بینال تهران را به دوش می‌کشد. جای خالی رویدادی مانند بینال ونیز، بینال پکن، بینال استانبول و... در کشور ما کاملاً مشهود است و امیدوارم روزی بتوانیم بینال تهران را داشته باشیم که همه رشته‌ها را در حوزه هنر معاصر پوشش دهد.
عضو شورای سیاست گزاری هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی افزود: به نظر من بینال های رشته‌ای دیگر جوابگو نیست و بهتر است به سمت بینال هنرهای تجسمی برویم که همه هنرمندان را پوشش دهد. دوسالانه‌ها بسیار مهم هستند زیرا بیانیه‌های هنری و اتفاقات معاصر و پیشرو آنجا اتفاق می‌افتد. هنرمندان در بینال میدان را برای ارائه ایده‌ها باز می‌بینند و هیچ جشنواره و نمایشگاهی نمی‌تواند چنین فضایی را فراهم کند. بنابراین وقتی که بینال تهران نداریم هنرمندان در بینال مجسمه به ارائه ایده‌های خود می‌پردازند.
هشتمین دوسالانه ملی مجسمه‌سازی تهران از ۲۴ آذر تا ۲۱ بهمن‌ماه ۹۹ در پهنه رودکی برگزار می‌شود.