سرویس تجسمی هنرآنلاین: گاهی آدم‌ها میان دو راهی رفتن و ماندن گیر می‌افتند و گاهی این حجم عظیم پرسش برای رفتن و ماندن آدم‌ها را زیر فشار تاریکی له می‌کند. عباس حبیبی مجسمه‌ساز جوانی که در یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران با اثری به نام "مسافران بی‌مقصد" حضور دارد در گفت‌وگو با هنرآنلاین با اشاره به این مطلب گفت: طی این سال‌ها با آدم‌های زیادی رو به رو شده‌ام که میان رفتن و ماندن گیر افتاده‌اند. رفتن خواست بسیاری از آنان بوده؛ رفتن برای رسیدن به مقصدی که نمی‌شناسند. جهان من همواره پر بوده از رفتن‌ها و یا ماندن‌هایی با سودای رفتن. از این رو، رفتن‌ها بخش مهمی از آثار من بوده‌اند. رفتن از جایی به جایی دیگر، رویایی به رویای دیگر، رابطه‌ای به رابطه دیگر... انگار زندگی یک مسیر طولانی و شاید کوتاه برای رسیدن به مقصدی نامعلوم باشد.
این هنرمند مجسمه‌ساز درباره اثر جدیدش که در یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک نمایش داده شده، با اشاره به دغدغه‌های شخصی در آثارش گفت: چمدان و جاده و دیوار برای من نمادهایی از رفتن و ماندن‌هاست که در اغلب آثارم جای خود را پیدا کرده‌اند و ماندگار شده‌اند. در این اثر نیز مخاطب طی یک چیدمان با ۱۷۶ چمدان رو به رو می‌شود. تمامی چمدان‌ها شخصیت مسافران‌شان را در خود جای داده‌اند. اغلب چمدان‌ها مچاله و سوخته هستند و انگار در سکوت یک ایستگاه منتظر مانده‌اند.
وی ادامه داد: مانند هر هنرمندی که متاثر از وقایع پیرامون است، من هم با تعداد ۱۷۶ چمدان، تلاش کردم اشاره‌ای داشته باشم به کسانی که می‌خواستند به مقصدی برسند و نرسیدند.
حبیبی با اشاره به نوع چیدمان این اثر در یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک گفت: دوست داشتم مخاطبان، خودشان را لابه‌لای چمدان‌ها پیدا کنند و هر کدام با چمدان‌هایشان به تماشای این اثر بنشینند.
این هنرمند حاضر در یازدهمین دوسالانه سرامیک، درباره اهمیت و تفاوت این دوره از بی‌ینال گفت: در حال حاضر انسان در حال تجربه‌ای جدید از رویارویی با یک بیماری ناشناخته است که آثار مختلفی روی زیست انسان گذاشته است. هنرمندان نیز در حال تجربه‌ای جدید از ناتوانی، ترس و حتی مرحله جدیدی از عواطف انسانی هستند که قطعا در آینده در آثارشان به شکل مستقیم و غیرمستقیم تاثیر خواهد گذاشت. برگزاری یک رویداد هنری مانند همین دوسالانه نیز بخشی از همین تجربه است. با مروری بر آثار نمایش داده شده در این رویداد می‌توان رگه‌هایی از فشار، اعتراض، ترس و.. را به تماشا نشست. جهانی که هنرمند در آن زندگی می‌کند بی‌تردید بر خلق آثارش تاثیرگذار خواهد بود.
این هنرمند مجسمه‌ساز ادامه داد: با این اوصاف، برگزاری همین رویدادها که نقطه‌ای برای تامل و تفکر بیشتر است می‌تواند یک فرصت برای بازگشت به زندگی باشد.
حبیبی درباره آثار نمایش داده شده در این دوره، افزود: کارهای متفاوتی نمایش داده شده و به زعم من نسبت به دوره‌های قبل پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته است. اما معتقدم هنر سرامیک از درون و بیرون نیازمند یک تحول بزرگ است و نیاز به یک تجربه تازه دارد. این تحول، با تعامل و تفکر با سایر تجربه‌های زیستی و همچنین با نگاه به سایر مدیوم‌های هنری، می‌تواند رخ دهد. بی‌تردید این مهم انجام نخواهد شد جز آن که هنرمندان سرامیست به جهان خود وسعت بیشتری بدهند و مسیرهای تازه‌ای را تجربه کنند. در بیرون نیز سیاست‌گذاران باید چشم‌اندازی بزرگ‌تر برای هنرمندان سفال و سرامیک ایجاد کنند و با حمایت از آنان این هنر را از انزوا بیرون بیاورند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: این نکته باید مورد توجه سیاست‌گذران فرهنگی باشد تا زمانی که چه در این رویداد و یا هر رویداد هنری دیگری، برای خلق آثار هنری زمینه حرکت و رشد ایجاد نکنند تنها یک رویداد بی‌خاصیت و مرده به انباری از رویدادهایی که جریانی ایجاد نکرده‌اند، اضافه خواهند کرد.
یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران در فرهنگسرای نیاوران برپاست.