به گزارش هنرآنلاین، در دومین گفت‌وگوی آنلاین برنامه بر مدار مجسمه سید مجتبی موسوی در ابتدا درباره چگونگی گرایشش به مجسمه‌سازی گفت: تمام کودکی و نوجوانی من در یزد گذشت و برای سربازی و ادامه تحصیل راهی تهران شدم. از اول دبیرستان تصمیم گرفتم که در رشته هنر و در یکی از دانشگاه‌های معتبر تهران تحصیل کنم. در آن دوران با این که در رشته علوم تجربی درس می‌خواندم اما در رشته‌های هنری چون عکاسی، تئاتر، سینمای مستند فعالیت می‌کردم. اما اصلاً پیش‌بینی نکرده بودم که مجسمه‌سازی بخوانم.
او افزود:دوستی داشتم که دانشجوی عکاسی بود و او بود که من را برای ادامه تحصیل در رشته مجسمه‌سازی ترغیب کرد. رشته مجسمه‌سازی آن زمان تازه در دانشگاه راه‌اندازی شده بود و من جز چهارمین گروه مجسمه‌سازی پس از انقلاب هستم. در سال ۱۳۷۵ وارد دانشگاه شدم و در سال ۱۳۸۱ فارغ‌التحصیل شدم.
موسوی ادامه داد:در دوران دانشجویی‌ام برخی از دوستانم نشریه مجسمه را راه‌اندازی کردند من در تیم اجرایی این نشریه نبودم اما به دوستانم در انتشار نشریه کمک می‌کردم و در همان دوران یک پیشنهاد کاری در زمینه مجسمه‌سازی در دانشگاه گرفتم اما نپذیرفتم.
او درباره پروژه پایان‌نامه‌اش گفت: باید به این نکته اشاره کنم که من برای آزمون عملی دانشگاه تنها آموزشی که در زمینه مجسمه‌سازی دیده بود در کلاس‌های کنکور هنر بود و آزمون عملی‌ام اصلا برایم دشوار نبود. پروژه پایان نامه‌ام هم خیلی آبستره بود و از کل فضای گالری برای بیان و اجرای ایده‌ام استفاده کردم.
او افزود: از دوران دانشگاه علاقه‌مند به موتیف ها و فرم‌های ایرانی شده بودم و با مجموعه مجسمه نخل‌هایم جز راه‌یافتگان به بینال چهارم مجسمه‌سازی بودم اما این مجسمه هرگز اجرا و در فضای شهری نصب نشد.
موسوی با اشاره به چگونگی پیوستنش به اداره حجم سازمان زیباسازی تهران گفت: من پیش از پیوستن به اداره حجم شغل‌های متعدد فرهنگی و هنری داشتم درست در مقطعی که تصمیم گرفتم تمام کارهای اجرایی‌ام را رها کنم و تنها به مجسمه‌سازی بپردازم از سوی اداره حجم به من پیشنهاد شد که با آن‌ها فعالیت کنم من هم با یک هفته تعلل بالاخره این پست را پذیرفتم چون فکر می‌کردم که می‌توانم ایده‌های خودم و دوستانم را درباره مجسمه در سطح شهر تهران به اجرا برسانم و تاثیر گذار باشم.
او افزود: در سال ۱۳۸۵ وارد سازمان زیباسازی شدم و سه سال بعد تصمیم گرفتم کار اجرایی رها کنم و مجسمه‌سازی کنم اما نشد. در حال حاضر ۱۴ سال است که در سازمان زیباسازی هستم و وقتی به گذشته بازمی‌گردم و به کارنامه کاری ام نگاه می‌کنم راضی هستم هرچند که همچنان بسیاری از ایده‌های خودم و دوستانم به مرحله اجرا نرسید. اما تا جایی که توان داشته‌ام تلاش کرده‌ام که جایگاه مجسمه را در فرهنگ شهری‌مان جا بیندازم.
او درباره اداره حجم سازمان زیباسازی گفت: این اداره در سال ۱۳۵۴ ثبت شده است اما از دهه ۷۰ این اداره متحول شد و تا پیش از آن فعالیت‌هایش متناسب با نیازهای پیش‌پاافتاده بوده است.
او افزود: از مجسمه‌های خوبی که قبل دهه ۷۰ در تهران ساخته شده‌اند و ارزشمند هستند می‌توان به مجسمه میدان فلسطین، مجسمه رازی، مجسمه ابوریحان بیرونی و مجسمه مدرس اشاره کرد. با این‌که تا دهه ۷۰ تعداد مجسمه‌ها کم بود اما مجسمه‌های پرمایه شکل گرفت.
موسوی ادامه داد: از سال ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۵ در اداره حجم تلاش کرده‌اند که مجسمه‌سازی رونق بگیرد. نخستین سمپوزیوم مجسمه‌سازی ایران در سال ۱۳۸۵ در پارک جمشیدیه برگزار شد. این سمپوزیوم چوب بود و نخستین سمپوزیوم بین‌المللی ایران نیز در اسفند سال ۱۳۸۵ به همت سازمان فرهنگی و هنری شهرداری برگزار شد و رقم جایزه اول این رویداد ۷۰ هزار دلار بود که آن زمان رقم بزرگی بود.
او ادامه داد: رقم این جایزه در زمان خودش بسیار خوب بود و شاید حتی موجب شد که برخی نسبت به مجسمه‌ساز شدن تمایل پیدا کنند اما بعدها رقم دستمزدهای مجسمه‌سازها به مرور کم شد و به نظرم بسیاری از مبالغ دستمزد که به هنرمندان مجسمه‌ساز داده شد کم‌تر از ارزش کارشان بود.
او همچنین درباره سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران گفت: دومین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران در سال ۱۳۸۸ از سوی سازمان زیباسازی شهرداری تهران برگزار شد. دوره سوم با وقفه برگزار شد. ولی از آن پس این رویداد در حال برگزاری است و تاکنون ۹ بار این رویداد برگزار شده است.
او همچنین درباره کمیسیون نصب مجسمه گفت: این کمیسیون چند جلسه پیش از انقلاب و چند جلسه پس از انقلاب برگزار شد و من در دو جلسه آن شرکت داشتم. افرادی که در این کمیسیون بودند با این‌که از سرآمدان رشته‌های خود بودند اما اطلاعات خوبی از مجسمه نداشتند. من بسیار خوشحالم که دیگر این جلسات برگزار نشد چون اثرات سو آن بیشتر از سود آن در سطح کلان بود.
موسوی ادامه داد: وظیفه سازمان زیباسازی تهران این است که خلأهایی که در زمینه هنرهای شهری داریم را با برگزاری رویدادهای مختلف برطرف کنیم ما در سازمان تلاش کرده‌ایم این وظایف را انجام دهیم همچنین به شهرداری‌های سایر شهرها نیز برای برطرف کردن این خلأها در سطح کلان مشاوره داده می‌دهیم تا نگاه کلی را نسبت به مجسمه تغییر دهیم.
موسوی ادامه داد: مجسمه‌سازی رشته بسیار سخت پرهزینه و نیازمند به ابزار و تجهیزات مختلف است و به نظر در شرایط کنونی هنرمندان مجسمه‌ساز از نظر مالی آسیب دیده‌اند و سفره‌شان کوچک‌تر شده است.
او در ادامه درباره برنامه دو قدم مانده به صبح گفت: نخستین بار من همراه دوست مجسمه‌سازم فریدون صدیقی به این برنامه رفتم در این برنامه او خاطراتی از پدرش بازگو کرد پس از پایان برنامه به برگزارکنندگان پیشنهاد دادم که فرصت گفت‌وگو درباره مجسمه را بیشتر کنند آن‌ها پس از مدتی پذیرفتند و پیشنهاد اجرای برنامه را به من سپردند و در این برنامه من حدود ۳۰ مجسمه‌ساز را دعوت کردم و این برنامه فرصت مغتنمی بود که درباره مجسمه برای نخستین بار در رسانه ملی صحبت شود و تلاش کنیم مجسمه‌سازی را به بطن جامعه ببریم.
سید مجتبی موسوی،مدیر هنری، مجسمه‌ساز و مدرس دانشگاه است؛ موسوی فارغ‌التحصیل کارشناسی مجسمه‌سازی از دانشکده هنرهای زیبا ، دانشگاه تهران است. حضور او در سازمان زیباسازی شهر تهران به عنوان مدیر اداره حجم و معاون فرهنگی و هنرهای شهری سازمان ، در دهه ٨٠ و ٩٠ مقارن با برگزاری رویدادهای متنوع مجسمه‌سازی است. برگزاری ٩ دوره سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی و ٦ دوره بینال مجسمه‌سازی شهری و سیاست‌گذاری رویدادها و فراخوان‌های مرتبط با حضور مجسمه در شهر ، برنامه‌ریزی و راه‌اندازی موزه مجسمه ، موزه مشاهیر ، موزه علی‌اکبر صنعتی ، رویدادهای فستیوالی و غیره بخشی از فعالیت‌های اوست. همچنین او جزو اعضای هیات مدیره انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران نیز بوده و در زمینه طراحی و ساخت مجسمه نیز فعالیت دارد؛ او مدرس رشته مجسمه‌سازی در دانشگاه‌های مرتبط با این رشته است.