سرویس تجسمی هنرآنلاین: معصومه مظفری در گفتگو با هنرآنلاین درباره تجربه خود از دوران کرونا گفت: آن چه بر من گذشت چیزی جدا از آنچه مردم تجربه کردند نبود. من هم زمان زیادی را در خانه گذراندم. بیشتر وقت خود را با کتاب خواندن، فیلم دیدن، طراحی کردن و رسیدگی به کارهای عقب افتاده خانه پر می‌کردم. به علت طولانی بودن تعطیلی، لوازم کارم را از آتلیه به خانه برده بودم ولی از اوایل اردیبهشت به آتلیه می‌روم و به تازگی کلاس‌های آموزشی‌ام را با تعداد محدودی شاگرد شروع کرده‌ام.
او با اشاره به این‌که آخرین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ٩۶ برگزار کرده است گفت: برای پائیز امسال وقت نمایشگاه دارم اگرچه مشخص نیست که در آن زمان امکان برگزاری نمایشگاه باشد یا نه. احتمال این‌که در فصل پاییز بیماری دوباره اوج بگیرد وجود دارد، با این حال من کار خود را انجام می‌دهم و هر زمان که امکان آن فراهم باشد آثار را به نمایش می‌گذارم.
مظفری با اشاره به مشکلات هنرمندان در این دوران گفت: بسیاری از هنرمندان برای محل سکونت خود اجاره می‌پردازند و یا محلی را به عنوان آتلیه دارند که برای آن اجاره پرداخت می‌کنند و در این مکان معمولا تدریس هم می‌کنند. در این چند ماه که امکان تدریس هم نداشتند قطعا برای پرداخت اجاره با مشکل روبرو شده‌اند، آن هم با چشم‌انداز رشد کمرشکن نرخ اجاره بها. روی فروش آثار هم زیاد نمی‌توان حساب کرد زیرا مشکلات مالی و آینده مبهم، خریداران را هم به تعلل واداشته است.
این نقاش درباره این‌که هنرمندان چگونه می‌توانند در این شرایط مورد حمایت قرار بگیرند گفت: قاعدتا باید شغل‌های هنری به عنوان مشاغل رسمی پذیرفته شده باشند. انجمن‌های هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز رسمی برای فعالیت دریافت کرده‌اند، این یعنی که این مشاغل به رسمیت شناخته شده‌اند. انجمن‌های هنری، فرهنگی و صنفی می‌توانند به درستی گزار‌ش و آمار دقیق از شرایط معیشت اعضای صنف خود و وضعیت بیمه آنها ارائه کنند و حتی راهکارهایی برای بهبود شرایط هنرمندان ارائه دهند. اما به کجا و کدام ارگان و وزارت‌خانه حمایتگر؟ وزارت ارشاد در طول تمام این سال‌ها همواره از نداشتن بودجه گفته و گلایه کرده است. من به شخصه چشمم از همیاری و همکاری این وزارت‌خانه آب نمی‌خورد. وظیفه وزارت ارشاد فقط نظارت بر آثار هنری و در نظر گرفتن چارچوب‌های جدید برای ارائه آثار نیست. جامعه تجسمی امروز ناظر نمی‌خواهد بلکه همراه نیاز دارد. به فضایی مناسب با ساز و کاری بر پایه رشد و بالندگی هنر و امنیت شغلی نیاز دارد.