سرویس تجسمی هنرآنلاین: بهمن عبدی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه دوران قرنطینه ناشی از شیوع بیماری کرونا یک توفیق اجباری برای چله‌نشینی بود گفت: من هم از اسفندماه در خانه ماندم و با اینکه امکان مسافرت داشتم، خانه‌نشینی را رعایت کردم. در این مدت به امور خانواده رسیدگی کردم و همچنین کاریکاتورهایی کشیدم که در صفحه اینستاگرام خود به نمایش گذاشتم. در این میان هم کاریکاتورهای کرونایی وجود داشت و هم کارهای متفاوت موضوعی، پرتره و... انجام دادم.
عبدی ادامه داد: به نظرم از این به بعد وضعیت به گونه دیگری خواهد بود و این شرایط یک تمرین برای دوران پس از کرونا و آینده بود. دوستانی که تدریس انجام می‌دادند یا درآمدی از راه هنر داشتند در این مدت مشکل زیادی پیدا کرده و در مضیقه بودند. خرید و فروش آثار هنری بسیار محدود شده و چاپ و نشر به شدت در مضیقه است. ولی به نظرم همه ما باید به این شرایط عادت کنیم و همان‌طور که بسیاری از خریدهای خود را آنلاین انجام می‌دهیم باید برخورد با آثار هنری هم تغییر کند. خود هنرمندان نیز باید به شیوه‌های دیگری رو بیاورند و یاد بگیرند که از اینترنت استفاده‌های بهتری کنند.
عبدی افزود: بعضی آثار هنری را می‌توان در فضای مجازی نمایش داد و خرید و فروش کرد، یا رویدادها و کلاس‌های آنلاین برگزار کرد، اما فروش بعضی از آثار هنری در این فضا ممکن نیست و حتماً باید از نزدیک دیده شوند. با این‌حال در این شرایط امید چندانی به فروش آثار هنری وجود ندارد و به جز کلکسیونرهایی که آثار بعضی از هنرمندان خاص را پیگیری می‌کنند، سایر مردم وقتی غم نان دارند نمی‌توانند اثر هنری بخرند. با پایان یافتن این قضایا دولت باید یک فکر اساسی برای این مسئله بکند، زیرا کسانی که قبلاً خرید آثار هنری می‌کردند باید پول اضافی داشته باشند تا بتوانند باز هم این کار را بکنند.
او با بیان اینکه مدتهاست کاریکاتورهای خود را به مطبوعات نمی‌دهد، افزود: کار ما آنقدر بی‌ارزش شده است که ترجیح می‌دهم کارها را به رایگان در اینستاگرام منتشر کنم، اما به نشریات ندهم. بسیاری از مطبوعات برخورد خوبی با هنرمند ندارند و در شرایطی که قیمت همه‌چیز در کشور چندین برابر شده است، وقتی نوبت به فرهنگ و هنر می‌رسد هنوز انتظار دارند که مبلغ چندین سال پیش را پرداخت کنند. نمی‌دانم چرا این طرز تفکر وجود دارد و مطبوعات فکر می‌کنند با نویسنده و کاریکاتوریست باید چنین رفتاری داشته باشند. آنها شأن هنرمند و نویسنده را نگه نمی‌دارند و به همین دلیل مدتهاست که با رسانه‌ها همکاری نمی‌کنم و ترجیح می‌دهم کارهای خود را مجانی برای مخاطبان نمایش دهم.
عبدی ادامه داد: من مسبب این مسائل را مدیران هنری می‌دانم، نه خود مطبوعات. به نحوه مدیریت هنری و فرهنگی کشور معترض هستم و نمی‌دانم آینده هنرمند و فرهنگ چه می‌شود. یک نفر مثل من تصمیم می‌گیرد دیگر فعالیتی نداشته باشد و سایر هنرمندان جوان و پیشکسوت که از این راه ارتزاق می‌کنند قطعاً مشکلات زیادی دارند.
این کاریکاتوریست ادامه داد: سالها دوسالانه کاریکاتوری داشتیم که در سطح اول دنیا برگزار می‌شد، اما به بهانه اینکه بودجه کم است به مرور این رویداد تعطیل شد. در این مدت یک نفر به ما جواب نداد که چرا دوسالانه کاریکاتور تعطیل شد، درحالی‌که بهترین کاریکاتوریست‌های دنیا همان کسانی هستند که در دوسالانه کاریکاتور تهران حضور داشتند. اینکه وزارتخانه بودجه ندارد ربطی به هنرمندان ندارد، چون قطعاً وقتی بودجه کافی وجود داشته باشد هر کسی می‌تواند کار کند. پس مدیریت زمانی معنی پیدا می‌کند که در زمان کمبود بودجه هم بتوانند کار کنند.
عبدی ادامه داد: آنقدر در همه کارهای هنرمندان دخالت شده و قانون‌های بی‌جا وضع شده است که شرایط ادامه فعالیت را از هنرمندان سلب کرده‌اند. من ۱۲۰ جلد کتاب کودک با تیراژ بالا منتشر کردم اما آنقدر سنگ جلوی پای من انداختند که این کار را رها کردم. چرا امروزه هنرمندان به فضای مجازی رو آورده‌اند؟ هیچ آسیب‌شناسی دقیق و کارشناسی انجام نمی‌شود که ببینند چرا به این روز افتاده‌ایم، اما در شرایطی که هیچ امیدی نیست، هنرمندان همه خواسته‌ها را در فضای مجازی تأمین می‌کنند، چون به مراکز رسمی و مطبوعات امیدی ندارند.
عبدی ادامه داد: ما که سالها در یک رشته فعالیت کرده و کاری را بلد هستیم، نمی‌توانیم فعالیت نکنیم و باید ارتباطمان با مخاطب برقرار باشد تا این چشمه بجوشد. بنابراین وقتی هیچ فضای مناسب دیگری نیست از فضای مجازی برای کار خود استفاده می‌کنیم. امثال من زحمت زیادی در این مملکت کشیدیم و زمانی که بیشتر از چند کاریکاتوریست در این کشور نبود، فعالیت زیادی داشتیم. اما اینها برای هیچکس اهمیتی ندارد. نمی‌دانم این همه کلاس و جشنواره که برگزار کردیم چه فایده‌ای داشت. یک زمانی همه برای فعالیت هنری ذوق داشتند اما الان همه چیز از بین رفته است. هر گروهی از مدیران که تغییر می‌کند همه چیز باید از اول شروع شود و یک مدیریت ۴ ساله به راحتی همه زحمات سی، چهل ساله ما را به باد می‌دهد.